Alle inzendingen over verbluft

het zich dwars door het dorp in de oktoberzon blokletterde een spandoek rood op wit aan de voeten van een levensgrote Christus aan zijn kruis tegen de kerkmuur aan laat je borsten onderzoeken ik was onthutst de kerk vernieuwd een monument beschermd de Christus verkleurd geel-wit verweerd laat je borsten onderzoeken ik was verbluft…

Een rododendron doet mij verbluft het licht zien, oogverblindend paars…

Vermeend leek als bewindsman heel bekwaam, Maar nu hij er verbluft van staat te kijken Hoe managers zich in ons land verrijken Denk ik: hoe kan dat nou in 's hemelsnaam? Van wat wij in de kranten konden lezen Had hij toch op de hoogte moeten wezen.…

de lezer die hier paginalang reikhalzend naar heeft uitgekeken blijft warempel ietwat verbluft hangen aan de regel die voor even de dienst uitmaakt…

Laatst liep ik met mijn kraag hoog opgeslagen, Een bivakmuts op en mijn pijp op zak, Die blijkbaar dreigend door mijn jas heen stak, De supermarkt door met mijn winkelwagen En voor het oog van de verblufte massa Gaf de caissière mij spontaan de kassa.…

Toen hij weer opstond op de Jongste Dag Zag de verblufte hunebeddenbouwer Eerst nog lijkbleek, maar daarna stukken grauwer Omdat hij de beschaafde wereld zag Waar men tegen zíjn trots, zíjn hunebed Zomaar een ouwe fiets had neergezet.…

Vandaag is de vogellucht een loos gerucht Hun gekrijs om spijs verbluft Zij hebben voornamen Zij onthouden gezichten Hun lawaai is vervormd tot lied Zij weten immers niet dat een immens netwerk de planeet omspant om mensen en vogels te vangen en splinters meteoriet Men herkent in de zwerm de raaf Hij verft zijn haar met bloed…

uit mijn diffuus verleden paar ik nu beelden aan muziek de schoonheid aan ontroering leg ze bezonnen in het heden vast hoewel verbluft over de keus van mijn zo korzelig geheugen verbaasd dat het verborgen heimwee zich willekeurig mengt met dat wat weemoed was herinner jij je nog dat je me vroeg naar het verschil tussen die vormen van…

Net buiten m'n zicht kronkelt ongeziene essentie de riolen in en sprint met 'n knipoog mijn verstand uit 't wiel Intussen knikkebolt de versufte tijd achter de dubbelbeglaasde mensheid en blijft het langzaam middag worden Terwijl 'k oversteek kijk ik verbluft toe hoe de zon aan mijn kant van de straat blijft schijnen en me schunnig…

Ik wilde graag de Rothko-kijker zien die door het rood naar binnen wordt gezogen en voor mijn ogen, schijnbaar onbewogen zag ik hem staan… in stilte… sedertdien was Rothko nooit zo diep intiem, zo rood Niet Rothko zelf, de kijker maakt hem groot…

hij kondigt aan avond in avond uit zegt weet niet hoe of wat zekers weten heel veel in 't turijnse vat kijk mij life zowaar zijn gasten worden uit en te na verzorgd een zitje en jedatje een chipje en een natje hij vertelt ons hoe erg het was wat ze voelden hoe mooi muziek wordt neurie zingt zelf voor zijn gasten steeds meer verbluft…

Vervuld van een geheime pijn Waar het lot geen grip op heeft Haar stem rolt als de donder Dan werpt ze een bijl naar mijn schedel En klieft het geheugen als een straf Nu klaagt ze om een ontstoken duim Een botsplinter die verzweert Zij bloeit laat in de winter Ouder dan mijn verweerd gezicht Naast alle anderen is zij de enige Die me verbluft…

Je koukleumt verbluft onder vallende regen krijg je nooit genoeg van oorden van weemoed Loop je verloren of een lied helpen kan Je strompelt verdwaasd dwars door het rijk der zinnen zie je 't zitten dan schuif je een stoel bij Dit warme welkom of een lied helpen kan Kan een lied soms helpen als de nacht bitterkoud is Valt verdriet…

Jouw amandelogen werden door de kim opgeslorpt Verbluft keek je dan naar de vuurtongen Dan dook ik blind in het laaiend rijk De vermiste ontdekker Verdriet schaakte je gevangen binnen schimmige muren die ik liefhad en vergat.…

Beweging, verwe*, stal van plant, van mens, van beest Verbluften zijn gedacht' en liefelijk besprongen. Voorts: sloten, torens, schier ten hemel hoog gesprongen, Het tijd-verdrijf van 's mensen onderwind-al-geest; Maar de zienlijke* god, de schone Zonne, meest. Zijn tonge zweeg, 't gemoed dat riep om duizend tongen!…

overstemmende nozemkluwens Die ongeremder blaften dan in München damals Toch hield de valsheid zich beduusd Zolang het Soma welgevallig duurde Van de rellerige Engelsen uit wiens stengels Een bedwelmend residu werd gepuurd Ter offerande aan de Hemelgod Indra En schoten de drommelse kevers Er in een schicht van tussen En troonde men zwetend verbluft…

Beweging, verwe, stal van plant, van mens, van beest, Verbluften zijn gedacht' en liefelijk besprongen. Voorts sloten, torens, schier ten hemel hoog gesprongen, Het tijd-verdrijf van 's mensen onderwind-al-geest; Maar de zienlijke god, de schone zonne, meest. Zijn tonge zweeg, 't gemoed dat riep om duizend tongen.…

EVA: Een die rechtschapen is word niet zo snel verbluft Van ijdele vreze. Ik smaak wat kennis in dees spijs leit. ADAM: God vrezen is ’t begin van kennis en wijsheid. Wie hem gehoorzaamt, en zich onder zijn wet Gewillig buigt, is vrij van zulk een lastersmet. Ik merk alreeds hoe zich d’ engelen dit belgen*.…

omdat het haar niet geriefde eerder om zich te kleden wegens een knoop en wel die van mogelijk vlak en goedkoop waarbij ze mij nog in tal van toonaarden geliefde ze vertrok schielijk per vliegende schotel wel na met vet linkse oogopslag innig tongen waarbij ze sprak wat voelt het nu uitgezongen maar dubbel dus eigenlijk hotel-de-botel verbluft…