Alle inzendingen over verdiept

Gedragen door zachtroze wolken fladdervlinders in de buik op jacht gretig naar de sterren reikend als verlangen wakkerde in nacht stamelwoorden zoet van klank alsof 'n engel hemels zong wat hadden we de liefde lief en och wat waren we nog jong nu peinzen we de wolken weg is één woord al voldoende voor wat er onuitgesproken bleef en…

verdiepte stilte naar een nieuwe laag binnen een ontdekkingsreis…

Als de stilte zich vult met kilte is de stilte kaal en kansloos Als je de stilte weet te verwarmen met je eigen zijn voelt de stilte als intens omarmen met het mijn en zijn Want in de stilte onmoet je eigen ik de stilte van je zijn De stilte garandeert ontroerende ontmoetingen die anderen niets aangaan Zeg nooit over je stilte…

Drie mannen in de eerste klas en alledrie verdiept in haar. Drie mannen, toch al middelbaar, maar evengoed en obsessief en continu verdiept in haar. Kijk nummer vier, raakt in de ban, Een jongeman, een jongeman! Die ook zijn ogen, na wat zwerven, niet van haar af- houden kan. Geen vrouw kan in haar schaduw staan.…

Toen ik mij verbeeldde te bidden tot onze Moeder in de Hemelen verbreedde en verdiepte zich mijn geloof Ik had toch al geen goede relatie met 'onze vader'!…

De verdiepte Schelde loodst Egyptische helden met piramides strooizout aan boord.…

vergeten angst vergeten verdriet vergroten woorden tot spijt die niets kan wegnemen tot schaamte die verdiept op mijn wangen donkerrood te bang om te verliezen…

- o Zang van liefde en hoop: mijn zomer is verzongen, ’t gebladert’ staat verdiept en reeds met dood verzaad.…

over mijn hand kabbelt gedempt een mild gefluister de middag in al zijn luister ruist als oeverriet ik vang het melklicht door mijn venster de koffie geurt dit uur is door geluk verdiept…

De ogen straalden het was verdiept in het spel. En wenste de tijd terug, dat ik weer zou zijn zo blij als dit kind.…

(Zo lag ik wel en lig ik nog: liefde vernieuwt en verdiept zich. Steeds meer huiden wierp ik af - nu eindelijk in mijn eigen laatste vel, ben ik kwetsbaarder dan ooit) ------------------------- uit: 'Dichter', 1995.…

de dag verdwijnt in stille zuchten verdiept het heelal door een spectrum van gedichte kleuren zwarte veren van de droomvogel klapperen nog zij dragen het leven in ivoren tinten verheffen de nacht…

woorden uit een stem ontstaan schoonheid vervult dit innerlijke leven vriendschap nadert een verloren hart twee mensen verdiept in een hoger beleven…

Verdiept tot in de ziel Versteend tot op het bot Geraakt tot in 't hart Is dit lust ? Geluisterd gezocht gevoeld Is dit liefde ? 'n Waarheid weten 'n kennen herkennen Toeval ? Toeval bestaat niet !…

De prille groensluier van de lente Verdiept zich tot rijker loof Een enkele dag doet zijn jas al uit En behaaglijk lopen de terrasjes vol Zorgeloze mensen, allemaal vrij Om te doen waar ze zin in hebben: niets En op de achtergrond zoemt de zomer…

de tekst ligt met een stokje verdiept in het natte gedeelte van het strand, onleesbaar maar de piloot van het reclamevliegtuig begrijpt de boodschap en vraagt zich af waar is dat kind gebleven de vloedlijn schuift op spoelt een stokje terug naar de zee…

Een straaltje zon raakt haar wang de glimlach verdiept en bereikt haar ogen Handen bewegen gedachteloos door schitterende haren plots rustend in haar nek Gezicht geheven richting horizon gedachten onpeilbaar niet in licht te vangen…

Ik hou van de donkere Uren in mijn diepste wezen Waarin mijn zintuigen Zich hebben verdiept; In hen heb ik, als in Oude brieven, mijn dagelijks Leven teruggelezen dat Nu nog ongebruikt voor me ligt; Door hen kom ik dan te weten Dat ik nog ruimte heb voor Een tweede leven, dat breed En tijdloos voor me ligt…

Onzichtbare kracht Schuilgaand achter wolken, verdiept in de nacht Peurt zij essentie Trekt aan en versmelt Weerwolven en engelen metaformeren De zee zwelgt en daalt Zo karnt de wijze Dienend en dienstbaar als het oog van een storm Uit furie, vrede!…

we tellen de dagen maar vergeten de uren (om over de minuten maar te zwijgen) zo maakt men tegen 't einde van het bestaan de balans op als de accurate boekhouder met de tong tussen de tanden die zich verdiept in kille cijfers zijn wij straks debet aan het tekort aan geluk…

heb kleuren verdiept met magie vormen exceptioneel geproportioneerd de lichtval is het mysterie van schaduw beklemt in irrationaliteit bewegen verstilt in fixeren maar als men kijkt in bewogenheid vloeit alles tot totaliteit ik schilder mijn ziel in een magisch realistische wereld niemand ziet de kop die toen viel…

Verdiept in de mobiele wereld, zag ik de lantaarnpaal niet staan. Als een echte stoere kerel, liep ik er met volle kracht tegen aan. Een flinke buil op mijn voorhoofd, voor mijn ogen een roze waas. Gelukkig was ik door de klap verdoofd, want even dacht ik iets te zien huppelen dat leek op een paashaas.…

De dichter verdiept zich in religieuze boeken, en gaat, na vele jaren, weer eens naar de kerk. Maar als hij kritiek levert op Gods machtig werk, kan hij God zelf luidruchtig horen vloeken. En de dichter, hij zwijgt even voor een tel ... en ziet God dansen ... 't is kermis in de hel.…

de druipende grijze lucht tovert het weidse perspectief in een oogwenk om tot een doorweekte groene lapjesdeken neerslag penseelt geen pastel verdiept luminescente accenten tot meer contrasterende tinten een streek vol impressionisme met vlekkerig uitgelopen kleuren tekent het landschapsschoon naar een indrukwekkende klaarte…

Wat voelt als kale zachtheid blijkt een brok verdriet, intens verdiept als meteoor gehard. Binnen bonkt een grijze herinnering als holle echo doorheen een blakende stilte. Rusteloos stroomt het als vergeten door gletsjers van verleden sterft een duizend doden op het schrift van het gemiste lot.…

vreemd hoe men herinnering wordt eerst komen de gaten waar je eerst nog kwaad om wordt dan de berusting het verleden roert zich schept zijn eigen heden zo lijkt het alsof je mooier wordt de dieperik verdiept jij klopt in mijn bloed beitelt plaatsen in mij een lichaam dat je zo goed kent rekt mij op jouw pijnbank uit…

windstilte en alles van het kleine leg je op mijn wangen de woorden tot morgen, in het geweten ze blijven zoals aarde beweegt in oogst verdiept met handen rond huid en leven en de zee je fluistert haar warmte waar mijn adem zich om golven vouwt ver weg van regen en het seizoen dat mij nooit heeft toebehoord…

Jouw geest laat een stille echo klinken in de bloeiende zomerse tuin ik heb me in de gladiolen verdiept om de bloemen op jouw graf te leggen. Ze zijn mooi nu, in hun zomerse schoonheid. Als jij vanaf jouw verre ster toekijkt weet ik dat je zult glimlachen. Om zoveel toewijding en liefde.…

De nacht staat ver onder de zon toch treurt ook zij niet om zichzelf het fundament van de berg bedekt de stroom die haar langzaam slijt de vogel leerde de honger overwinnen oneindig blauw versterkt een sterrenleger in de borst sterft de denkers droom verdiept het inzicht via omwegen is de zachtzinnige glimlach geluk…

in één oogopslag waren de lijntjes in je gezicht te lezen lente maakte je huid veerkrachtig gevoelig en zacht we hebben samen de zomer geschreven verdiept in fronsjes en lach de eigen trekjes genoten het leven in schaduwvol karakteristiek nog oogst het licht schoonheid uit lijnen in jouw herfstwarme gezicht…