Alle inzendingen over vergeefse hoop

spookachtig landschap splijtzwammen woek'ren, lachend waarom ging zo weldra de eenheid teloor verscheurd door tegenstanders ooit medestanders een lied van pijn dringt zich op stokt in mijn keel een traan in mijn oog toont een flauwe ster van vergeefse hoop maar machteloosheid heeft mij in haar machtige greep en het landschap trekt vol…

Zij was de vrouwelijke variant Van Sisyphus, wat rolde zij een stenen Wat moest zij telkens onbedaarlijk wenen Zij kon jou maar niet krijgen als amant Lang bleef vergeefse hoop in haar bestaan Eens zou het haar toch zeker wel gaan lukken?…

De verlokkingen van het gokken knijpen het geld uit mijn sokken totdat ik op blaren zit en loop in de waan van vergeefse hoop. Mijn lijf vlekt uit in pokken, ik zit me doodziek te mokken. Dit is het eind en wel voorgoed voor leven ontbreekt me moed.…

, vergeef me Ik hoop dat het ooit over zal gaan…….…

Donkere wolken pakken zich samen boven haar en in haar hoofd ze wil niet huilen manmoedig slikt ze de tranen in maar het mag niet baten de regen valt in stromen haar hart huilt mee dikke waterlanders over haar wangen zelfs de wind fluistert geen troost zegt alleen wees eens eerlijk had je anders verwacht ja dat had ze wel tegen beter…

Ik loop door de wei. Ervan schrijven? Het lukt niet... Toch zaaien bloemen in mijn vragende geest een gedicht _ voor veel later...…

ook jouw vijand leer er is hoop…

Lieverd Vergeef me als ik het je moeilijk maak, vergeef me als ik je soms pijnlijk raak. Vergeef me als ik mijn gevoelens soms verlies, vergeef me, want het is niet iets waar ik voor kies! Vergeef me, want je weet dat ik het nooit zo bedoel, vergeef me, want je weet hoeveel ik voor je voel!…

Is het bijzonder, veelgevraagd, mensen te vergeven, pardonneren jij zonder zonden mijn zoon ver- geven streelt het jouw ego, hem te vangen in de echo egoïstisch mens, balancerend op grens in vader- ogen hij gaat kapot voelt het goed te straffen in vader- ogen jij een teefje, dat dommig staat te blaffen.…

Pas toen wij daar aankwamen besefte ik bij de oever van de rivier van spijt dat de tijd nooit meer kan goedmaken wat er is gebeurd wij stierven daar gezamenlijk alsof wij beiden te ver gingen in onze haat en nijd geen grens kon ik bereiken geen kus kon of kan mij ooit nog bevrijden omdat de tijd geen wonden heelt daarom zijn wij het liefhebben…

Ik vergeef je dat je keek zonder te kijken. Aanraken zonder gevoel te laten blijken. Ik vergeef je dat je mij in een droom liet geloven. Dat je niet aan mij dacht zonder het te hoeven beloven. Ik vergeef je waar oren geen gehoor kregen. En donkere wolk om het hart vol met regen.…

laat je niet gevangen houden door wettische gebouwen met ogen vet en wil is wet die noch van mens of broeder houden de getrouwen hun woord de strot in douwen roofzuchtig hun aardse huisje bouwen de begerige ogen astraal gaan ze keer op keer met dat wat een ander toebehoort aan de haal met een hart van staal…

Negatieve gevoelens beheersen mijn ziel Geen lach maar tranen Somber staar ik voor mij uit Alle hoop verloren Deze marteling kan niet eeuwig duren Geestelijk is de kaars gedooft Dagelijks verlangend naar het einde Rust is mijn enige hoop Vergeef me lieve dierbaren Heb gevochten, maar verloren…

zoals de dichter soms vergeefs naar iets zoekt en louter leemte treft tóch moed houdt en de hoop op meer... verwondering is de vondst van het onverwachte met 't gedicht als ultiem geschreven bewijs…

Edsilia met 'Nooit meer zonder jou' Zal onze Eurovisiejoker wezen Dat wordt weer speculeren, hopen, vrezen En alles tussen euforie en rouw Omtrent de kàns vergeefs te mogen knokken Met Griekse kongsi's en oud-Oostblok-blokken…

, afgedwongen heb vergeef me dat ik niet meer kan vergeef me Amen.…

Nu zelfs blijkt dat Andries Knevel ook zichzelf kan bekeren en als evolutionist weer verder door het leven gaat heb ik als heiden - om het even voor het eerst in heel mijn leven toch een kaarsje opgestoken in de hoop dat Hij bestaat Toe Heer vergeef hier al mijn zonden hopelijk ben ik niet te laat…

Nu ik jou daar zo zie lopen Nu ik jou daar zo zien staan Zie ik met mijn eigen ogen Wat ik jou aan heb gedaan Nee, ik wil je niet vergeten Ik wil je nooit meer kwijt Ook al heb ik fout gezeten Ik zeg het je dat het me spijt Maar wil je me vergeven Ook al doet het zoveel pijn Want zo kunnen we toch niet leven Ik wil altijd bij je zijn…

Vergeef het me...…

dobber ik niet genoeg in uw wassend water niet genoeg in uw zilver meer vlinder ik veel te veel tussen nu en later veel te veel tussen nooit en weer laaf ik me niet genoeg aan uw dikke druiven niet genoeg aan uw droge wijn tortel ik veel te veel tussen grijze duiven veel te veel tussen echt en schijn open ik niet genoeg de deur…

vergeef me als ik even niet verbergen kan de pijn die in mij schuilt vergeef me als ik je even niet versta omdat mijn hart zo hard huilt vergeef me als ik overmand word door gevoelens die mij verplichten om soms toe te geven vergeef me op mijn momenten van zwakte voor al het moeilijke in mijn leven het is niet altijd makkelijk te lijden…

De woorden vallen vergeefs zwarte moeder aarde toe er kiemt niets er welt niets er groeit niets er bloeit niets er kwelt slechts de klei die ondoordringbaar klit. De zin in iets verbleekt in het zicht van barre jaren die me verweren zonder spijt. De kou van de hemelnacht verbindt miljarden sterren een ijzig kale eeuwigheid.…

Twee woordjes zo dunnetjes gefluisterd vergeef me een ijle schijn omkranst het breken van de ogen twee handen zo fragiel geaderd in rozenkrans gevlochten omringd door wit satijn je gaat stil, zo stil op jawoord gedragen..…

Ik moet het je nog vragen Mijn tijd is bijna voorbij Nog een boodschap voor jou Het enige wat telt ben jij Leef je leven in geluk Neem niets aan maar vecht Het spijt me dat ik mezelf ben Ik probeerde het echt Mijn tijd is aangebroken Ik kan het eindelijk laten gaan Maar nu nog het laatste woord Met de laatste traan Het spijt me Vergeef…

Vergeef me, ik zal niet meer zoveel verlangen -- en meer ontvangen.…

ze zoekt in haar zakken naar het treinkaartje een bewijs van retour in de hal wacht ze een man met lange tanden brengt haar een briefje een illusie armer zoekt ze op het perron naar haar vertrektijd…

Sylvia Sylvia, open je ogen jij schone deerne jouw lijf zo geknokt toch heeft het je bedrogen Sylvia Sylvia, sta nou op veertig jaren jong in de bloei van je leven gebroken in de knop Sylvia Sylvia, moegestreden omringd door een zee van zonnebloemen en geliefden zachtjes uitgetreden…

(voor Mirjam Bruijn) Van extreme liefde schoot je zomaar redeloos naar extreme haat, ik dreigde gek te worden, alsof je uit twee verschillende mensen bestaat, de één kent de ander niet, dat heb ik goed gevoeld, ik hoop dat het niet waar is voor jou, maar ik denk er wel aan, die term die ik liever niet uitspreek, want ik ken de desastreuze…

sterke armen strekken zich uit strelen mijn rug de wereld leeft mijn hart ademt en ik zweef in een gedicht van blauwe wolken die niemand kent onrust als ik doorloop naar de hoek van de straat waar ik jou niet meer herken alleen in mijn gedachten keren tranen terug…

Het plan was eenvoudig: wij zouden stelen hun blijdschap om een onverwacht goed gezwegen moment. Armen en benen in de maat zouden we ver komen en alles hier op onze berg verzamelen. De hellingen met schuim bedekken, handhaken plaatsen waaraan vrijpostige lieden door ons opgehesen worden; van die toeristenverrekijkers waardoor je voor twee…