Alle inzendingen over vergroeien

'Je bast wordt hoe langer hoe dikker!' (bis) Wanneer je als boom door menig teder kind met zang en armen wordt omringd, moeten je nerven zich beheersen - ooit was jij een zaailing: een sprietje met trillend blad dat opkeek toen z'n moer plezier voor twee had terwijl een bries voorbijging. Die ervaring én je fratsen naast een warme stam…

Een explosie van zonlicht daar waar schaduw is geweest een helder strakke hemel zo strak als het ijs dat door de kou wordt bevroren de kou en de sneeuw doen de opkomende voorjaars bloemen verwelken slap hangen de kelken de vogels zingen al vroeg in de morgen zij lijken zonder zorgen het voorjaar kan niet in rust ontwaken wanneer…

begrijp de waarde van het duister ontdek hoe wij ermee vergroeiend stilte ingaan er ontdekken waar onze verlangens wonen zo volmaakt naakt voor elkaar liefde verheerlijken…

Verwrongen staal belemmert zicht sterren stralen in dood glas Blikken knipperen in een richting die gekozen was maar niet bereikt Bloeiende bermen vergroeien met sporen een boeket en een kruis laten een leven achter…

weeklagend om de dode stronk dansen blauwe nevelvrouwen op klanken van een herfstsonate langs violen en bosgeesten vlechten zij schimmeldraden doorheen het vermolmde hout wentelend in bladerwater zullen zij mossig vergroeien in de plooien van het woud…

de spanwijdte van mijn vleugels is niet groot genoeg om het gevallen woord te dragen hemelhoog dondert de echo door ik vlucht om wat ik hoor en hoor en hoor klapwiekend ankert naklank koortsig en rauw klampt zich vast, hecht aan vergroeiing in mijn gekraakt karkas…

voorbij de verre dood laat ik de wapens vallen de taal van de aarde spreek ik niet in vogelvlucht het vasteland verlaten om het hier en nu te laten gaan vergroeien met oeroude lagen dicht onder het zoete ruisen van het bladerdak ontwapend de verre dood voorbij…

in dit bed ligt geen wachten wanneer wij het betreden met onze rubberen troepen doch in dit bed waagt zich ook geen haast - hier woelen wij winnaars voorzichtig vergroeiend ons verlies tegemoet want in dit bed wacht geen licht wanneer de ochtend ons als een worm weer uiteensnijdt…

eb en vloed in wording van kunst begroeiing, vergroeiing, kleur en verkleuring schade, verwoesting, verandering werden aangebracht door het constante ritme van het getij verfrist en verandert door kunstenaar, natuur en wind gewond van buiten beleeft hij zijn dagen foto Paul Visser…

Ik ben de stem uit rots en volhardt mijn taak als onzichtbaar wezen in eenvoud en gevoel trek ik mijn leven één geworden met wind en water door het landschap van verdriet en hoop tussen kiezels in schaduw over land vergroei ik in de echo van lichtend windgezang tot in de kern van hart waar thans mijn toevlucht is.…

Ik bevind me in de belevenis van een zomerse zangvogel bezing bloemen, voel tintelingen van vrije blauwe lucht en ik denk aan jou zoals een kind aan de wind droom ik over een onbevangen toekomst in zomerse droomtuinen vergroeien de bomen met tijd proef ik in ’t onbeperkte bloeien zwemen van vergankelijkheid.…

In vromend zoet gebeuren verheimlijken de kleuren, vergroeien grond en gracht. En alle zoen is zacht: een vrede ver en heinde; de zomer voelt zijn einde, en de avond raakt de nacht.…

sluiers trekken over 't land woorden zweven wervelend op een wind de zon drijft hen hoog zij lossen zich op vergroeien met het duister van de nacht licht tussen dag en droom trekken jouw woorden aan, in mij wij lieven de schemering daar ontmoeten wij ons en zijn toch alleen. sunset 25-07-2007…

De kerk wordt heel licht en kijk eens hoe dan de stenen vergroeien tot volrijpe ranken.…

ben de diepte ingegaan was verontrust toch voelde het heel warm en aangenaam verbaasd door onbekend dat in vorm en structuur niet let op logica uit wetenschap en de natuur ook actie en reactie volgen een ongeschreven wet waarbij ratio en gevoel heel anders worden ingezet het is als vloeien waarin dimensies vergroeien tot een alles…

Ik wil een alg zijn, even onbekend als onbekeken traag vergroeien met bureau en stoel.…

in het stramme van bomen schuilt een onverschrokken dichtheid van het bos, met adem die we alleen kennen van geoliede wolken, vanaf hun strooisellaag roepen zij mij rechtstandig aan, rijzen tot ver boven ooghoogte neem mij bij de hand dan vergroeien wij tot hout tot diepgaand blauw en vergeten we samen de weg balorig als in onze…

in mijn leven steeds kleiner word ik inzicht wordt me niet gegeven wanneer details naar achtergronden vervloeien vooruit ga ik rijden in de trein focus krijg ik op het landschap de horizon zet zich uit komt razend naderbij met de toekomst niet meer in mijn rug en tevens het besef dat ook ik met mijn omgeving moet vergroeien…

De kerk wordt heel licht en kijk eens hoe dan zélfs stenen vergroeien tot volrijpe ranken.…

epilepsie heeft Als het daar ligt, ontkom je er niet aan, dat je er van beeft Je voelt je machteloos Inwendig ben je boos En tegelijk kun je huilen Ik zou haar nooit willen ruilen Haar leven is al voor een deel bepaald Hoop toch dat het geluk haar toch achterhaalt Suf van de medicijnen Zie ik hoe ze ligt te kwijnen Mijn hoop is dat het zal vergroeien…

vingers steel jij op een blauwe maan dagdromen van geest verlaten gronden en dood gewaande bomen je vliegt door open staande deuren laat voeten zakken in de grond vlecht meterslange draden en sluit zonder knopen een verbond je wilt de groene lakens delen huid en haar met handen boeien over spelen tot de haan kraait en met het eerste licht vergroeien…

ik schuil tussen de gladde stenen vergroei met het mos en voel de regen kletterend vallen op mijn gedachten die naakter zijn dan ooit en weer zullen drogen in de wiegende warmte van een zomerse dag ieder ander zou zeggen dat ik hier niet pas: zo seizoenen lang tussen het ongedierte kruipend op mijn huid en krioelend…

letters schrijven in voorbijstromend water is niet zo zinloos als van iemand te houden die geen liefde kan geven zie het leven van een afgedragen jas dragen is beschamend van wegdoen wil je niks weten we vergroeien ermee als bijenwas geeft geen liefde maar gedraagt zich als een broeder schrompel ik in ijzige lucht zou dan ik de zwakke mens…

Verder hoef ik niet te gaan Ik heb mijn plek gevonden Gevangen door jouw armen Vervlochten diep verbonden Verder hoef ik niet te gaan Al dat moois is zo dichtbij Jouw liefde zo heerlijk warm Ik hou van jou….jij van mij Verder hoef ik niet te gaan Nu wij blijven vergroeien Elke nieuwe dag in liefde hult Harten elkaar blijven boeien…

licht bruist door jouw hart aan de rand van eeuwigheid paden kruisen over elkaar cellen vergroeien in lichamen ik dank je voor het meegaan keer op keer langs oevers waar de afzondering loerde gedachten al begraven lagen jij mag pronken met alle hoeden uit de dromenkast, de geest waar iedereen het over heeft ontwaakt in een oud ledikant…

Poëten dwingen tot betekenis ze maken water hard en stenen zacht ze forceren ruwe steen tot smaragd modelleren taal uit verdommenis Gewone bijen worden grootgebracht en zoemen aldoor in de vensternis ze zoeken buiten zien ontsteltenis en nieuwe beginsels worden van kracht Steekhoudende gedachten geel als lis vergroeien uit versteende dorst…

Bruidssluier witte pracht Geurend mooi bloeiend Verraderlijk haar kracht Zoals onze liefde kwam Bruidssluier witte pracht Gedrapeerd intens wild Slingerend en zoekend Genegenheid versmolten Bruidssluier witte pracht kwetsbaar strelend zacht Langzaam vergroeiend In diepe verbondenheid Bruidssluier witte pracht Woekerende onschuld…

in dit onontgonnen land van steen en ijs van de dichtgevroren ijszee en bevroren aarde keert met het voorjaar het licht in het noorden terug de hut een stipje in de mist als een kleine aangespoelde kist de koperrode zon en het onbedwingbare verlangen naar de verte haar wezen verschuift met de tijd…

Diep in gedachten verzonken draagt hij zich naar de overkant waar hij, hangend aan de rand meewarig het hoofd schudt en hij zijn modderbenen onhandig stut Door vergroeiing tot versteend lijden, leeft hij met verknoeiing aan beiden zijden van het bestaan en tracht hij zorgvuldig de gemene deler der geheimen te benoemen Een onbezonnen…

Ik geloof in een allesverterende pendeltrein die net boven zijn appendix nog wat krijtstrepen bureauslaafjes in quarantaine houdt, ze zonder pardon ’s morgens laat zitten op haar inwendig beklede vergroeiingen. Binnenin geplooide krantenkoppen struikelen zinloze neuzen steeds over rubberen randen van hun welafgepaste dagindeling.…