Netgedichten

netgedicht (nr. 21.735):

spelonk

licht bruist door jouw hart
aan de rand van eeuwigheid
paden kruisen over elkaar
cellen vergroeien in lichamen

ik dank je voor het meegaan
keer op keer langs oevers
waar de afzondering loerde
gedachten al begraven lagen

jij mag pronken met alle hoeden
uit de dromenkast, de geest
waar iedereen het over heeft
ontwaakt in een oud ledikant

bloemen smelten in je magere
ogen, ze vloeien mij de nacht in
ach lieve, ik dank je, hart van mij
perkament van een jong verleden