Alle inzendingen over verijsde hart

Roodkoperen zon die Opgaat boven mijn verdriet En door welhaast onzichtbare Kieren en spleten binnenkomt In mijn verijsde hart Geef nieuwe hoop, Geef nieuw levenslicht Waar het oude reeds voorgoed Verdwenen is…

Nog gisteren zag ik de wereld wit een spinneweb verijsd een snoer van glazen kralen een schitterend stralen reflecties van de ochtendzon oh, als toch zó de winter blijven kon... vandaag helaas zie ik de wereld grijs mijzelf verijsd…

als rauwe rijp het denken schut voor kou die ’t hart zou krenken met een schrapend kille wind waarin open bijten verstillen kan bekoeling bloed betijen worden verijsde gedachten verhoed en vermeien zich verdriet en pijn in het ijskleed dat de winter liet…

Hart in alle Kleppen en kamers Verijsd, bevroren Machinekamer die Mijn leven op gang Moet houden - Want dat is Immers haar taak - Dan zie ik mezelf Weer zitten bij Muziektherapie, Aanzwellende muziek Die doordringt In het binnenste, Mijn diepste kern, Die het ijs van Binnen smelten laat En zie dat het voorzichtig…

ik veegde langs blauw maar het wit wilde niet wijken zocht hogerop waar beweging alleen al tot grote strepen verijsde al ben ik god mijn hand kan niet scheppen in een aards beseffen pas in het zijn kan ik ervaren hoe het is om het goddelijke voor tijdelijk te evenaren…

een blik verkilde mijn kleuren fletser werd ik van het zwijgen ontkenning sloeg de ruiten stuk en brak mijn zicht verijsde tranen ving ik verstoken van de warmte waarmee pijn uitdiepen zou hoezeer ontbeerd het stromen van voorheen van traan naar lach en weder vinden…

zij greep een donkere wolk tijdens zijn vlucht door de lucht verijsde de druppels hagelde ze wit uit aan de zwarte kant van de dreigende bui nog scheurde spanning zijn bliksem langs kartelige randen om in donder te aarden zij lachte in een vals zonnemoment regenbogen dichterbij kleurde zo dit schouwspel voor mij…

de woordendanser danst zijn woorden op een verijsde koord hij danst ze op ijle hoogten hij danst ze in de wolken hij wil eindeloos leven hij wil zweven maar als één woord mis geplaatst het strak gespannen touw beroert volgt onverbiddelijk de val de val in donkere diepten of de val omhoog naar jou…

Een woord dat niet meer kan, te vaak gebruikt, het is vergrijsd, een oude man, al haast verijsd, vroeger had het praats, adem en energie genoeg, ging het vaak buitengaats, ruimte scheppend voor de scherpe boeg, aangesneden in het kolkend schuim, gebogen in het ongerijmde licht, heden in een tijdelijk ruim, sloeg het boek weer…

zo werden stappen gezet in ginds verijsde jaar maar het brandpunt kwam tenslotte dichtbij ons te liggen o, onvoorziene toekomst die het tempo bepaalt wij voorvoelden de storm en een pad zo veel smaller dan we ontwetend van elkaar op stippellijnen hadden uitgezet te langzaam gingen we maar tenslotte trots moet ik nog van liefde spreken…

De rimpeling van het water is verijsd in een meewarige statische gebeurtenis gebleven glanzend gevuld met luchtbellen worden donkere diepten aan het oog onttrokken een achtergebleven zwaan heeft imitatiedrang met vallen en opstaan bewijst hij dat de natuur verliest zijn waardigheid bomen zijn geen bomen meer gras is verstopt onder een laag…

de woonkamer ligt er onverlicht bij, de gordijnen gesloten, de woorden stil uitgesproken, heb je het gehoord van de zeven, de zeven de mensen op straat haasten zich blauw verijsd in wel zeven sloten tegelijk al is het eerder er op met kermende handen en knieën ergens duister verscholen haalt een man zijn gram op, net zoals zijn neus…

Verijsde wensen ontdooien wanneer het water vriest. Berijpte takken, wit, bros en breekbaar zwiepen niet. Verhard het water tot verdraagzaamheid. De koude zal ons wakker maken, mettertijd. Witte rook ontkringelt de warmte, stijgt recht omhoog. De lichte grauwheid van de lucht bevalt het oog. Is dat het teken?…

Hirsi Ali, Hirsi Ayaan, wat heeft u aangericht? Het feit waarvan u door uw vrienden wordt beticht stelt weinig voor, maar ieder moet nu vrezen voor het - mede door u - ontketend volksgericht!…

je verijsde in je jeugd de permafrost duurde een half leven waarin je niets kon geven of ontvangen liefdeloos zonder verlangen warmte kon je niet bereiken in het grijze licht van fijne sneeuw zodat het zicht op enig toekomst werd gemist zacht ontlook de lente in je koude huid mijn vingers dooiden ijs dat de seizoenen brak…

Waarvan ik hoop dat elke would-be dichter in de beslotenheid van zijn of haar cocon van droombeeld, wanhoop, woordgebaar doordrongen is, als ware taalopzichter is dat de stroom van zijn of haar gedachten gevoeld, gedeeld wordt door een andere ziel op 'n andere tijd en plaats op 't wereldwiel wiens leed of twijfel 't schrijven kan verzachten…

en leer want met je liefde heb ik afgedaan je koos voor nieuw wilde eindelijk bloeien maar de knoppen bleven groen niemand om je terug te snoeien meerjarigheid gaf geen respijt mijn lente bracht je zon je liet verdorde bladeren vallen de bloemen kleurden fel rondom je straalde ondeugd in je lijf die voelbaar was voor allen maar je verijsde…

voeten Niet meer en verdween In het ondergrondse duister Waar alleen de pieren nog Van alles kunnen zien, en in De diepte van het donkerste duister Zakte ik langzaam weg toen ik Merkte dat er ook hier geen leven Meer was - inmiddels was ook de Aarden tunnel met het grondwater - Net als mijn gevoel - Dik bevroren geraakt - zo erg verijsd…

Maassen De wind jaagt snijdend langs verijsde bomen. De sneeuw vertolkt de liefste rol van mist. De winter heeft het landschap uitgewist. Geen water dat nog levend uit kan stromen. Nu kom mij niet met eeuwigheid of Rome, want, sceptisch als een Griekse solipsist, laat ik alleen het sterven onbetwist.…

Wie in de straten van Rome of Londen enkel nog dwazen en spraakmakers vindt, wacht op het Hart dat, met doornen omwonden, vlammend de dwazen en spraakmakers mint.…

Wat moet ik nou, vraagt hij zij zegt: volg je hart. Is dat niet hard vraagt hij? nee, antwoord zij. Wanneer je 't hart laat spreken kan 't nooit verkeerd zijn. En als je niemand benadeelt moet 't wel de juiste keuze zijn.…

De allerlaatste februaridag de laatste vóór de eens-per-vier-jaar laatste brengt volgens 'Weer' waarin ik mij verplaatste wat buienwolken met verijsde top Koel en hoogpolig stromend door de lucht van smeltend arctisch ijs en schotse bergen aanvankelijk nog ietwat wisselvallig met stofhagel en vorstkans aan de grond Nadien goddank…

't Hart slaat mede in elke klop. Diepgedoken zielewoorden wekken ze uit hun doodslaap op. Levenbrengende openbaring; - stemmen-, hartenharmonie; - zang en weerzang, zoetste paring van muziek en poëzie! ---------------------------- uit: 'Verzen' (1900)…

Dan zal ik langs de velden, In geur en kleur en licht, Haar 't zoet geheim vermelden, Dat diep in 't hart mij ligt. En wil zij knikkend blozen, De zoete liefste mijn, Dan zal 't vol zang en rozen In beide ons harte zijn.…

‘t Klinkt door woud en velden, 't Dreunt door berg en dal; 't Vloeit van hart tot harte, 't Zingt van mond tot mond, 't Leeft van eeuw tot eeuwe, Land en wereld rond. Ja! waar dringt het niet? Ja! wie zingt het niet, 't Zoete lied Der minne?…

Al moest, in mijne boezem, 't hart Nog breken.…

Ik vlucht mijn leger, mijn vreedzame dakje; 'k heb hond noch geweer, door de nacht loop ik heen, Mijn boezem doorwoelt een knagende smart, En waar ik ook vlucht, zij volgt mijne schreên. Voor mij geen rust, Geen hoop in 't verschiet; Want zij die ik bemin Bemint mij toch niet. Hier eenzaam gezeten op 't hoogste der bergen, Op rotsen zo…

Lenteliedje wees niet bang, Kom maar vrij naar buiten; Alles vraagt naar klank en zang Als de bloemen spruiten. Beken ruisen immervoort, En de schone rozen Neigen 't kopke over boord, Spiegelen zich en blozen. Jeugd en liefde wandelen stil Hand in hand en dromen; 't Vogelijn bouwt, naar lust en gril, 't Nestje in de bomen. Kom, de…

O mocht gij in 't diepste Mijns harten daar zien, Mijn vurig verlangen Mijn tranen bespiên! Dan bleef gij niet langer Zo koud als een steen; Dan liet gij mij zeker Zo lang niet alleen.…

Kom hier, mijn kind, zo zwak en klein, Kom hier, mijn kind, zo schoon en rein, Kom hier, in 't binnenst van mijn hart; Daar schut ik u voor kwaad en smart, En 'k voed u met mijn vlees en bloed, En 'k warm u aan mijn liefdegloed. Dan zij mijn loon dat elke dag, Dat ik u zo beschermen mag, U beminnen, mijn kind, mijn leven…