Alle inzendingen over verweer

er is het onderhuids verraad dat elk verweer aan stukken slaat mijn verweer -- het geweer op mijzelf gericht de eigen klap in het eigen gezicht de opgebroken straat het huis dat aan het water staat herinnering aan het foetes-zijn: de deur intrappen met ogen dicht en reeds het bankroet van de laatste snik de laatste adem het laatste gedicht…

enkel een verzameling woorden als verweer verdwaal ik soms in wat ik schrijven wil welk bewijs zoek ik in welke vraag het is allemaal onwerkelijk omdat toch niemand antwoorden wil…

het onderschatte fenomeen wrok schiet lukraak zijn pijlen af raakt mijn hoofd het venijnige gif dringt door tot in de kleinste hersencellen doordrenkt de positieve impulsen verlamt goede bedoelingen sterkt kwade gedachten werpt begrip en invoelingsvermogen verre van mij de erosie van de toekomst start als de geblakerde resten van het gemankeerde…

Hij hield op haar verzoek z'n handen thuis en stak daarom geen vinger naar d'r uit, alleen z'n tong. De buurman van de bruid bezorgde haar genoegen in d'r kruis. De kerel had succes met zijn avance. Z'n buurvrouw heeft aan hem z'n dank betoond en mondeling met daadkracht hem beloond. Hoe vrolijk kon-ie na d'r pijpen dansen! Na lusten, bij…

ik tel je haren één voor één leg er wat opzij voor wanneer de nood aan de man is al laat ik dat nooit gebeuren gelijk een leeuwin bevecht ik alle zeeën waarin de monsters zich bevinden…

Het verweer is murw, de onbreekbare spiegel gluurt al om de hoek...…

Onnozel bloed ik leeg door zwaarmoedigheid heb niet de veerkracht van Clint Eastwood heb wel twee pistolen langs mijn dijen maar die richt ik liever op mijzelf doe alsof ik mijn geliefde geheel afwijs maar in mijn hart droom ik het tegendeel hoe meer ik de mensen eerlijk tegemoet kom hoe meer zij mij met de nek aankijken en het liefste…

de laatste gloed is sissend uitgeregend en kille ijsgang heeft mijn hart omkneld ik ben verworden tot een zuil van zand schurend verweert me de wind tot korrels vergetelheid, in de woestijn verwaaid.…

Dat ik woon in de aarde, woel door de grote moeder, kind aan huis blijf bij haar, en dat ik het gevaar schuw van alles onder de zon – goed, maar moet ik niet leven zoals ik ben, blind en met de onrust in de poten van een grond doordrenkt van doden? ------------------------------------------ uit: 'Natuurgedichten en andere', 1970.…

de façade belooft heel wat oppervlakkig gezien lijkt dat als bescherming nog niet zo gek maar met kracht heeft het niets te maken diepe gekwetstheid en bange vragen hokken samen onder vliesdun dek en gluren door gleeën in dit laken of ze zich wellicht toch buiten gaan wagen toch denken ze er niet aan in hun te zeer gekrenkte bestaan zich…

verwarde gevoelens van wazige angst verweren mij niet tegen dit illusies gestolen verlangen geknakt en alles wat blijft dat ben ik…

ik zoek naar woorden maar vind de vragen waarop ik geen antwoord weet zal ik zwijgen of het wagen mij te verweren met een kreet…

tjokvol mokken of narrende natuur tot dradig in verweren machtig zo haar zuur bijt tot op zijn been haar harteloze stem laat liefde raden en etst zij hem…

Meisje de mooie vrouw die je tot je eigen verwondering bent geworden met je stille onzekerheid je dappere verweer je tedere uitstraling dochter ik ben er, mijn meisje eens beloofd altijd weer.…

Roos, je leek liefdevol attent charmant maar nu allemachtig de doornen die ik voel doordringende doornen boren tarten mijn levensdoel mijn verweer ‘Jij krijgt geen water meer!’…

Terugkijkend naar mijn kindertijd voel ik nog zoveel pijn om wie ik niet kon wezen en toch graag wilde zijn Die pijn kan pas verdwijnen door zonder enig verweer tegen mij te zeggen je hebt gelijk, en dat spijt mij zeer…

WAT is dit voor koningvader hij die zijn oudste dochter stimuleert de jagerstik over te nemen wat wreed de moedige dierenpartij weglachend zij die zich verweren tegen dierenleed ben opgegroeid met respect voor het koningshuis nu 2022 is het voor mij daar niet meer pluis…

Ik ben van plan om zelf wat te muteren, Zodat ik mij nóg beter kan verweren.…

Kanaliseer me niet, ik zal me woest verweren tegen kille grenzen van beton en buiten oevers treden obstakels zullen meegesleurd langs dode vastelanden, want ik ben een boreling van grillige levenszeeën…

Berust in mijn gedachten achterwege de lange nachten van achter de coniferen mijn hoofd aan het verweren wortels in mijn ziel verstrikt als een debiel verweven in lange melancholie was ik maar als A. Jolie…

Het is niet wat wij zien `t is de echo aller- egostemmen trillingen van de stemvork een weerklank en het eigen altruïsme plaatst klanken in onbewust verweer overstemmen allereerst liefde en mededogen.…

niemand kan haar meer bezeren dan hij dat heeft gedaan hoe kon zij zich nog verweren? het was allemaal zo snel gegaan de vernedering is zo groot meer nog dan de pijn en met haar handen in haar schoot - zal er daar nog leven zijn?…

denken heeft soms nodig ondergedompeld te worden in hoger weten om het lagere te vergeten niet te verweren als een droge spons denken moet soms baden in overrompelende liefdemeren om te herleven in een plons hemelse genade.…

Voor Aristoteles… Wanneer filosoferen naar de diepgang van meren peilt en gevoelens beheersen wil, sterft langzaam en tergend stil, een kinderziel zonder zich te verweren. Orpheus staakt zijn tocht en zoeken, Geen Euridike kan hem nog verzoeken.…

Gegeven de wetten die schromelijk nageleefd gooit karakterologisch socialisme de bijl er bij neer, de staat in een staat verlegt nieuwe kansen nagestreefd, het middel op meer plaatsen in gebruik en, de rode marxist in verweer.…

Als Axel zegt dat ik hem plagieer Dan zijn de laatste regels mijn verweer.…

vanwaar ik ben is leegte vergeten kijken ongeloof en om niet het weten cocon eigendraad -het nevelt zicht- ontpop mijn ziel zo zal het schijnen hulsel kom af voorwaar verweer ga met rottend blad beklijf niet meer…

stilte zei de man hij rust condoleances over en weer gesnotter door helende woorden gesust hij ging zo plots zonder enig verweer starend in zijn graf werd ik me ervan bewust wat een ander me ook gaf jij gaf me meer…

geen verweer zonder weerstand overgegeven aan iets dat wel liefde moet zijn tendresse - Zärtlichkeit - tederheid is het betasten van de ziel dat aanvoelt als een vorm van opperste zaligheid devotie haast dat het zoeken naar juiste woorden wellicht overbodig maakt…

Zij negeert verweer verwringt zinnen gooit geheel onverdeeld niet bedoeld met gore modder naar haar eigen spiegelbeeld.…