Alle inzendingen over verzilveren

Hoor niets meer van je verzilver geen spreuken meer zwijg over het goud.…

voor mij is poëzie bedrijven woorden verzilveren als het moet in een fraai schuinschrift op een nog maagdelijk vel wit papier... naar regels zoeken die naadloos in elkaar overgaan als bij de daad en dan wellicht nog tot een hoogtepunt komen ook…

Ik zie de zon het blad verzilveren, van de ranke, slanke berk, achterin mijn tuin. Die ranke, slanke berk waarin een zwarte merel, melodieus, zijn eeuwenoude lied vervolgt, als een rhapsode.…

Ik zou je willen verchromen En slijtvast plaatsen in mijn hart Doch ik verdrink, verzink in smart Aanschouw je gestalte in brons Verguld verzilver ik een flard Van mijn wens naar ons Mocht ik je ooit tegen komen Tot die tijd, tot mijn spijt Vernikkel ik in dromen…

Zij kromt haar rug als het roofdier -klaar voor de aanval- alleen is zij het die wacht op de blauwe vadervlek die straks haar pols zal sieren net als de armband om zijn sorry’s te verzilveren Maar ja, spijt komt altijd te laat en hoop te vroeg veel te vroeg……

omhuld door het donker van de nacht, het koude licht van de maan, een toedekkende verzilvering. Dit is een nacht vol vragen, een nacht van bekennen ook. Wat deed het leven ons? Weten wat niet is, maar had moeten zijn. Tel de jaren die niet tellen maar wel aan ons voorbij gingen.…

ik trek de angst met huid en haar uit het hart ik blaas het as van mijn schouders vandaag verandert alles vandaag geen lege handen elke kus zal ik verzilveren aanrakingen worden goud alles wat wankelt valt de goede kant op angst heeft hier niets te zoeken vandaag…

Zon en Maan lachen elkaar toe Pluis en Roos buigen hun hoofdjes op het ritme van de wind ik, onweerswolk, kijk afkeurend toe hoe kunnen zij lachen terwijl mijn hart in tweeën is gescheurd had ik je maar geloofd dan konden we nu samen verzilveren met de lelies…

De aarde draait zich soezend op de warme schoot van de zon loeiende wellust breekt aan met het gloren de gloeiende trilling schuift de horizon open ontsluimerende vingers ochtendlicht haken de voile van de bloembedden los een lelie pronkt met haar ontluikende decolleté loom en gedwee slaat zij haar jurkje open op haar volle rode…

De FRS-man had een leuk verhaaltje Breukhoven stak zich lachend in de schulden Leuk: geloven dat de afgeschafte gulden Wat waard was. Toen kwam muntje bij 't paaltje Oud geld scoort voor Hans B. niet zo geweldig Want geld dat niet meer geldt geldt niet als geldig…

de blik maar stilt in saaiheid bij nader zicht het zijn details kleine oneffenheden die de natuur per ongeluk vergeten is om netjes af te kleden zij naderen het volmaakte laten in kwetsbaar zijn de nog ontbrekende schakels duidelijk zien het intrigeert omdat de hemel wenkt het af te leggen pad al paradijselijk zingt succes verzilverend…

ijle gewichtloze stralen verzilveren de vroege morgen uit schemering gezeefd door de donkere nacht is daar de dageraad hij strekt zich uit over slapende velden dekt de gewassen toe die nog staan te dromen glijdt over water wat rimpelloos vlak de koele diepte spiegelt verzonken in rust kleurt de lucht bleek en de beemden blauw…

Zelfs de maan slikt haar verzilvering in en laat zich eervol verbannen.…

Dat was ooit dromen voor een gouden verzilvering. Nu draait de B-kant van de driftig gedraaide single. Met het gevoel als souvenir van de laatste tinteling. De bliksem laat jouw gezicht met voltage reflecteren. De alternatieve harde volume speelt als donderslag. Als een donkere wolk drijft de B-kant over mijn hoofd.…

mag het een onsje meer zijn een glas water bij het avondmaal een dorpsplein in nog ruwe stilstand pasgeboren, evenredig aan toekomst lukraak, lik op stuk, zoals verzilveren van late middaguren, niet te vergeten een gedicht, zodat flarden ziel zich laten nalezen, een vrachtwagen met panne, op de meest ondenkbare plek, verre reizen die…

verpulver het potlood de vingers aan de rol rullen geurige tabak likken warm het slijk de letters branden aan rokende zinnen de woorden knetteren een zwevende waas verzilver de katapult het elastiek stil de spil springt en velt tong flarden mompelmoed o nicotine o alcohol o wierook o waanzin dat alle heerlijkheid genoegen vindt…

Heuristische hiaten van geleden zinnen verzilveren? Jij wit hier; daagt me uit tot duelleren met gedrochten van gedachten? Of zijn de allegorieën maakbaar als krullende letters? Zinnebeelden ter eeuwig leedvermaak? Wil ik hier een paar wanstalten chromeren tot een statig afgodsbeeld?…

de letters branden aan rokende regels knetteren de woorden in een zwervend font ik verpulver de papaver paverpa de ververpul de vingers aan de rol rullen geurige tabak monden slokken warm het slijk der aarde longen zuchten ontspannen dwars op geduchte werken ik verzilver de katapult tapultka de ververzil elastiek stil de spil sprong…

Mentaal verlicht jij mij als een zegen om de hartstocht te verzilveren. Zo parmantig als jij over de brug beweegt kan geen model aantippen. Dit beeld laat het bloed weer stromen naar mijn organen via de aderen. Een overbrugging vanuit de duisternis naar het centrale lichtpunt.…

Na zonsondergang ontmoet ik jou morgenochtend ik keer met het zonlicht in spiegelbeeld met jou mee van west naar oost om onze wijsheid te verzilveren. De geuren en geluiden van het leven dat ontwaakt midden in de nacht staat de tijd stil in spiegelbeeld daarvoor hoef ik alleen de dagenraad te accepteren.…

gaan verbloemen die hun ware zelf weten te bewaren zich niets aantrekken van de gretige media en hun valse commentaren zij beseffen we hadden een buitensporig groot talent en wat we deden was misschien wel ongekend zo’n man als Jan Raas - Evert van Benthem iedereen kent hem – ze waren ieder de baas het niet tot vervelends toe laten verzilveren…

zonder glans, Bewonder dan de nachtzoen Die de maan geeft aan Een sterrendans Wanneer het verdriet verschijnt Als een stilte in de schemer, Zweef dan met de wolken mee Waar warmte de zon begroet In een goudgele beker Wanneer het gemis niet meer zwijgt Als rukwinden in een kille regen, Luister dan naar het kloppen Van mijn hart en verzilver…

Jij mijn avondlijke ster verzilverend mijn nachten en jij die sluimerend blijft wachten al ben jij daar zo eindeloos ver. Jij de roos in mijn verzen die over de dood heen zoekt naar leven -maar die ik ooit weer moest derven- ge-anker-de pijn in mijn leven.…

Ik heb God niet meer nodig ik kan nu op eigen benen staan ik ga niet meer naar de kerk ik wil geen godsdienstoefeningen meer als ik het nu nog niet weet Ik ga nog intenser buiten mijzelf leven ik wil praktijk en geen theorie meer ik wil dat wel in de persoon van Jezus ik had graag gezien dat hij een zus had omdat ik ook de vrouw zo lief heb…