Alle inzendingen over vezels

Je hebt me vezel voor vezel uitgekleed ik sta nu meer dan naakt voor je je raakt met je hand het hart dat voor jou alleen klopt het voelt onwerkelijk niet meer dan een skelet met wat organen te zijn kleed me met mijn huid kleed mij met jouw lichaamswarmte ik weet ik vraag veel maar mijn liefde is jouw deel.…

De kloof is schrijnend de rijke man en Lazarus aan de poort maar och je weet niet beter ik loop verder door de vervolgde straten op zoek naar mijn huis mijn naam mijzelf noemen één wegwijzer gaat mij vooraan Noem mijn naam…

Zo diep geraakt Zo intens onbegrepen Zo verloren een vriendin Reis met me mee droom Neem me bij de hand Zo verloren gevonden…

Ik zag alle mensen in vezels van licht als wit spinrag in fijne draden circulerend van hoofd tot teen en armen wezen een lichtgevende richting wij stonden in verbinding via een bundel lange draden hielden het perfecte evenwicht volledig in harmonie niets kon veranderen in de vezels van het licht.…

Verf op mijn palet kookt liefde zodat het linnen bijna scheurt van hartstocht door de hete olie die straks de vezels brandt maar eerst mijn liefste danst je beeld dat wegdruipt langs mijn geest rechtstreeks naar mijn bonkend hart dat jij in lust doet smelten brandende vezels van liefde en leven brandende liefde als…

draadjes na het verstellen het gruis van vervallen heilige huisjes en het wollige mos op doorleefde verhalen dat doorwoekert over slapende idealen Gestaag vullen zich de geslagen gaten met alles wat fladdert en pikkend zijn weg zoekt onder hoed en pet Te klein is de ruimte, verstikkend zelfs, voor te grote gedachten doolhof van tunnels, vezels…

leeuweriken stijgen jubelend in de stralend blauwe koepel jij bent hier in het suizen van de wind in teer ontloken groen van verre bosranden ik voel je levensstroom in machtige eiken het gezang van vroege vogels en golvende bloemenweiden de warme aarde is je schoot al mijn vezels zijn doortrokken van jou mijn lentegodin…

Gij zijt losgehaakt van het papier, dat u gebonden hield aan lettertekens, die tesamen stonden om wat zij wisselend van u bevonden; spel door zichzelve ritselend bezield tot zoveel vuur, dat er geen vezel blijft tussen wat is en wat er over schrijft.…

ik ben zo bang om oud te worden als ik de warmte die mijn vezels voedt me liefdevol groeien en vloeden doet ontberen moet…

Of Blijvend zwijgen Blijvend lopen Blijvend blijven Hangen in de angst Geen vezel in haar Zal iets zeggen Elke vezel in haar Wil het roepen Roepen in woede Blinde woede Om de feiten Onder ogen Te zien Onbespreekbaar Blijft dit Onredelijk Vind ik Zal ik spreken? Onbespreekbaar Zo breekbaar Ben ik…

aan de arm van inspiratie liggen woorden geknoopt later op papier staat er zomerzotheid ondersteboven in iedere vezel ontwart de knoop tot enkel jij…

Als sneeuw voor altijd die zon verliest soms ook mijn hart Natuurlijk niet van alle elementen Slechts van de medemens die kracht dácht te kunnen elimineren tot en met de allerlaatste vezel in onvolbrachte missie…

iemand voelt in elke vezel de rouw zingt een zeemanslied aan de rand van het koor zingt de pannen van het dak op het ritme van de zee iemand neemt de lichtheid ernstig zij is met alles beladen…

Als sneeuw voor altijd die zon verliest soms ook mijn hart Natuurlijk niet van alle elementen Slechts van de medemens die kracht denkt te kunnen elimineren tot en met de allerlaatste vezel in onvolbrachte missie…

klopt het dat het water nooit meer weggaat en onze ouderdom zal verdrinken, dat elke vezel zonder franje van vlees en bloed is, dat elke wijsheid ooit smoort maar begon met een vraag?…

Ik droomde van wapens die van gruwelen vreemd uit bloemen opgetrokken in mijn landschap dromden nu lig ik hier met vezels van verval in een diffuse stroom van sluimering en ontwaken gebutst doch zichtbaar aan jouw levensboom…

Dit gedicht geef ik Je als handdruk, De allerpersoonlijkste Uiting van menselijk contact - Sterker nog, ik heb deze Regels voor jou met De hand gedrukt Uit houten letters Waarvan elke vezel Door de liefde voor Jou doortrokken is…

In alle media staat hij vooraan Hij is tot in zijn vezels onbehouwen Hij spuugt op Mexicanen en op vrouwen En dreigt nu ook nog voor zichzelf te gaan De GOP staat met de mond vol tanden: Met Trump heeft Hillary een troef in handen…

Die Erdogan, dat is een democraat In al zijn vezels, ja, in hart en nieren, Vandaar dat velen zijn victorie vieren, Geluk en voorspoed voor de Turkse staat. Joe Biden en Macron begrijpen dat, En zeiden daarom snel: Proficiat!…

pijn in elke gekraakte vezel splinters persoonlijkheid gedrenkt in liefdesdrab als in een poel van drijfzand dwalend tref ik vanzelfsprekendheid op de belt en schamele restanten van een verheerlijkt liefdesbeeld ach ik laat ze maar denken dat het verbloemt…

Klankkleur van klinkers gesproken zinnen verdichten vezels vol vervoering gevangen verlamming Snaren trillen warme draden rood, blauw en geel versmelten tot zwart hoe diep en duister kunnen zinnen zweven…

scherp glijdt het mes langs het touw nog strelend de snede komt onverwacht fel door vezels die rafelen uit draaiende kabels hakkend op weerstand bot snel het lemmet pas als de rafels gaan krullen zal de kern zich onthullen…

hij was de grote meester schuilde in een omvangrijke harnas van menselijk genot deelde zijn hoge C met passie en elan was op roem van mij, van zijn publiek verzot geen tenor heeft mij zo diep geroerd, mijn vezels doen trillen en de ziel met herkenning gevoerd gelijk een Schepper het zou willen…

kijk, een zwaluw hij strijkt zijn zomer kleed in het kraaiennest van een oude klipper zou hij weten dat het zweet van zeelieden nog elke vezel bindt in touwen van de ra hoe zij met schuim op hun kaken de geest geven aan hem de blauwe engel in gezouten huid geëtst voor het leven…

Ik zou zó graag willen ervaren, tot in elke vezel van mijn zijn, dat ik begrepen word zónder meteen gelijk te krijgen... Dat mensen mij gaan zien zoals in mijn optiek alléén Hij mij nu ziet .…

Vrijwel volledig verdreven uit de verste vezels van haar lichaam haar gelaat een ernstig gekerfd vensterraam bijna afgestorven van geluk koestert onder het wollen gebint de moeder haar kleinood als een meer dan kostbaar kind. Kwetsbaarheid baart tederheid. Laten we stil zijn.…

zie in je ogen het werk dat je handen niet klaren gedachten stapelen zich op in het zorgen baren nog breek je niet jouw vezels zijn al zo lang strak gespannen burn-out zei de arts jij had de bui al zien hangen de regen begint nu te vallen…

Ik zie ook de taaie vezels, die onze weefsels vormen. Dat zijn onze levensverhalen, geweven uit angst en moed. Het zijn onze gedichten. Zie de rode draden lopen, die ons innig verbinden. Met onze wondere wereld, en met elkaar.…

Terwijl hij zuiver voor de vorm Jouw polsslag, de suikerspiegel, de bloeddruk meet Hoor je de tedere storm Die jou vezel na vezel ontkleedt.…

Vezel voor vezel heeft zij Door haar vingers laten gaan Pijnlijk bewust heeft zij Dat schamele, lieve lijf Met haar handen afgetast Want dadelijk zouden Ze leeg zijn. Nog één keer was haar Gezicht tegen het zijne Een laatste kus Op zijn wang Nat van haar tranen Hij heeft de voordeur open En ook weer dicht gedaan.…