Alle inzendingen over vochtige grond

mijn heilsbloemen dragen vrucht, wenken gedachten vangen lucht voor vogels tegen kromheid van aarde plantaardig huichelgeil en nepkonijn, strek tot uiterste waanzin, ruik honingzoet hars, druipend uit wonden ontwaak uit ontboste droom, kruid van vochtige gronden…

don't disturb tiny grass is dreaming zelden kreeg het verbod om op het gras te lopen zo'n zoete invulling na de kiemrust vinden de graszaadjes warme vochtige grond om in het licht een zacht groen tapijt te weven teder danst de poëzie over de wachtende aarde don't disturb tiny grass is dreaming zelden was ik zo ontroerd…

grond waar onze passen dansen onzichtbaar voor het bladerdek…

Doornen raken de dageraad prikken lucht in het ochtendlicht daar, midden in de roos ligt de pijn schuingesneden steel jij de dauw van fluweelzacht geopende handen waar het dieprood d’aderen raakt sterven nerven in wortels en rafelt gevlochten leven bruusk in het groeisel van de tijd sedert terra vochtige grond scheurde tieren netels…

Fuck de grizzly arend beren van het ijs, screw de bever in zijn burcht - te warm is het naar vonkend spattend water zie ik om alleen of graaf een kuil in vochtige grond en laat mij zoeken in de buik van welige struiken.…

grond zij heeft mij in hart en geest gevangen slaat met zuivere schoonheid een diepe wond pijnlijk door naderend afscheid bevangen fluister ik heel zacht “dag” met trillende mond ...…

landschap de vochtige grond de dampende aarde de baarmoeder van een kreet na de stilte de nacht als sluier de maan in de kring de man erbuiten verzonken in de dans van onvergeeflijke woorden de auto’s op de snelweg krassen monotoon de runen in het duister landschap…

Zachtjes glijdt het voort, trekt sporen in de vochtige grond Tekenen gebonden aan de tands des tijds klaar voor ontbondenheid in vergetenheid de volgende ochtend Vogels zingen stilte in alle pracht Bomen buigen gracieus hun hoofd, terwijl de nacht lofliederen schrijft Het water lispelt met jaloezie De wind speelt een zachte symfonie de…

Het duistert in mijn hart Verdwenen zijn alle dagen Monotoon rijgt de tijd zich aaneen Berustend zijn vele beelden Roerloos vouw ik mijn handen Ik leg me neer op mijn grafsteen Ik strooi een bloemenkrans op Mijn rouwende hart en kerf Stil de letters van mijn naam Een diepe stilte scheidt me Vochtig van de grijze grond Waar kan ik nog…

Het bomenrijk zit in een overgangsperiode, de ontkleding is volop aan de gang terwijl parken en tuinen geuren naar vochtige grond, runderfamilies genieten nog even van de laatste buitenlucht, herfstvlinders vermomd als dorre bladeren.…

Het bomenrijk zit in een overgangsperiode ontkleding is volop aan de gang terwijl parken en tuinen geuren naar vochtige grond, enige runderfamilies genieten nog even van de laatste buitenlucht tegelijk zijn herfstvlinders vermomd als dorre bladeren.…

je legt een warm en vochtig hoopje in mijn arm en noemt me oma ik zie je evenbeeld zingend de wereld veroveren even later kruipt ze naast me in het grote bed en vleit: mijn grote oma en dat klinkt plots als het liefste wat ooit iemand tegen me zei…

De paddenstoelen rijzen uit de grond. Staan in het vochtige mos in het stille herfstbos. De mist hangt in de bomen. Een sfeer om bij te dromen. Ik denk aan de zomer die voorbij is gegaan... De bladeren zijn gevallen, 't Is een gekleurd tapijt. Ja, de zomer zijn we kwijt!…

ochtendnevel zacht en koel vochtig veebont in witte uren flarden zweven de tijd voorbij langs bomen gras en grond de toekomst in een vochtig glas het is ondoorzichtige huid in verhulde openheid een zwevende dans een overduidelijke kans op liefde en hoop in de bedauwde ochtendglans zweeft daar in nevelen door dalen en heuvels…

die paarse kleur de aarde in geur je ziet hem bijna niet de parasiet wat een prachtschubwortel mooie plant zeldzaam in Nederland je moet er wel oog voor hebben anders loop je er zomaar voorbij…

passeer als een kind de brug schiet voorbij vanuit het raam kijkt hij op een snelweg een cirkel het oogst vanuit grafen dubbel eind in linnen vocht stijgt omlaag potgrond op een doelloos schip brug na brug het fundament schudt je wakker zo zie je maar je ziet maar…

Gegroeid in donker Dicht aan de grond Er was zonlicht Toen ik haar vond Heerlijk en vochtig Rood en ook rond Zoet met fris Water in de mond Een toefje slagroom Mijn tong streelt haar huid Oh verrukkelijke aardbei Het allerfijnste fruit Zonnig en zomers Vol met sproetjes Met jurkjes en kleedje En fijne hoedjes Zie mij zitten Naakt…

met bloed aan de keel boter op de scherpe rand weerkaatst hij het leven geklemd in mijn linkerhand vochtig van vele zweten daar waar hij zich bevond druppels worden doorgesneden kletterend valt hij op de grond tanden in kokende blaren steken door een zilver hart hij verdwijnt in deze diepte nu blijft alles altijd zwart…

ik dacht woorden te scoren zag zonnen bloeien in de kleuren van hiernaast daar waar ook hun schaduwen contrasteerden in de al lang gedroogde grijze nevels van de nacht…

Regen raakt je trieste gezicht waardoor tranen versmelten schouders zakken langzaam in en passen gaan steeds trager de wanhoop in jouw ogen leest verdriet, pijn en eenzaamheid steeds verder loop jij uit mijn tijd en slentert door de dagen de regensluier verbloemt het silhouet en ik teken je grijs en grauw, al zien mijn ogen alle kleuren…

Wat kruipt daar door de grond van noord naar zuid, van oost naar west? Wie vreet er toch zo ongezond modder, zand, stront en mest? Wat kruipt daar door de grond van boven naar beneden? Wat ligt daar in de zon, uitgedroogd of platgereden? Wat kruipt daar uit de grond, glad en rossig, vochtig, nat?…

Een klein stukje land waar het veilig is Na een avond Halloween besef je wat dollen is En wat de werkelijkheid is wat hier geschreven staat Daar laat ik veel Halloween achter maar ook van heel veel waarde Ik hoef geen wedstrijd te winnen geen gat te overspringen mezelf hoef ik niet te bewijzen En daarom zeg ik genoeg geouwehoer in niemandsland…

Bitter is de kou rondom mij Ik kijk op naar de kale bomen De lucht is grauw De grond is vochtig en koud Ik vond je zo lief Zoals je daar in m’n armen lag Maar ik kon je niets meer geven Helemaal niets…

Het gras dampt, klam en vochtig, De grond blijft stijf bevroren In hete korte zomer: ’t Blijft winter in de zomer. De klokjes zijn nog hoorbaar, Het rulle spoor nog zichtbaar, De kar is al bijna verdwenen. Ja, alles gaat, verdwenen… Wat over is gebleven Is lief maar onvoldoende Om op te leven.…

Heimwee naar gras groen grond naar vochtige koele aarde. Heimwee naar liggen en kijken naar lucht blauw diep en ver.…

Deze nacht Vochtig zwoel Brandende liefde Tongen strelend Ritme zoekend Deze nacht Vochtig zwoel Kreunend genot Vingers strelend Plagend voelen Deze nacht Vochtig zwoel Uitdagende ogen Wilde passie Naakte oase Deze nacht Vochtig zwoel Brandende liefde Smeltend ineen Druppelend vocht Voldane zucht...…

er scheen geen maan maar het leven lichtte ons bij met haar kleur kleine takjes knapten en hun muziek vertelde van het volgende pad op het zachte mos voelden wij de vochtige veerkracht in een zuigend gaan maar er was meer ook op het stille web onder de grond roerde lichtsnelheid zijn info in tal van processen werd zonne-energie…

in het gras van de duinen lig ik te grasduinen met jou de zon op mijn rug doortrekt jou enig kou van de grond vochtig voorjaarsdauw vogels zwijgen verschrikt een korte kreet die hoort bij het leven wat heet de zon brandt feller warmt gans mijn huid en jij kruipt langzaam onder mij uit vogels zingen weer in jou ---------------…

toen we weer vertrokken ze sleepte niet over de grond je droeg daarvoor te korte rokken…

weer vertrokken ze sleepte niet over de grond je droeg daarvoor te korte rokken…