Alle inzendingen over waslijn

het zal wel zo zijn dat wij te weinig woorden aan de waslijn hangen de vaatwas staat in de keuken wij hebben nu meer tijd en drogen niet meer af.…

aan de waslijn blaast de wind een bolling in de positiejurk…

een rij regendruppels hangt heerlijk aan de waslijn te drogen…

aan de waslijnen hangen de grote angsten gekreukt te drogen…

Zonnige luchten zomer hangt aan de waslijn als najaarswind waait…

Tegen het licht van ontelbare zielen die de fluwelen kosmos tot een vrij gebied hebben verklaard, draaien landen om hun eigen as om een nieuwe taal te kiezen die ik hun ogen las om zo de geschiedenis te herschrijven , ofschoon die al begonnen was, om alle stof van verwachtingen te malen, tot vruchtbare inkt, die zal drogen aan de waslijnen…

de wasknijpers tegen de lucht geprikt houden de wereld tussen beiden vast boven vrij wijd uitgespreid en naar onder verbonden met de grond vaak wat drassig met waaierig gras geklemd blijft hoop levend hemels bevrijd golft het wasgoed dun rillend aan de lijn zo lang zonder weerstreven een verbinding in leven houden in een halve vlucht verbonden…

de buurvrouw hangt haar was op tien witte tenten op één rij blij dat het haar waslijn is 't vrije uitzicht was van mij *…

ik vang jouw tranen en hang ze één voor één aan de vers gestreken waslijn vol liefde schenk ik ze aan de wind om ze te abstraheren…

gespannen in m'n hoofd waslijnen van prikkeldraad verzwaard met knijpers veel te strak geveerd woorden dragend in een taal die ik nooit heb geleerd…

woorden blijken al even overbodig daar vileine beloften nog altijd hangen te drogen aan de waslijn nu regen onverdunde tranen plengt loopt de inkt uit…

eens gehad Dat er tijdens het rijden een vogelpoep op uw voorruit is gespat Zou een koe tijdens het vliegen iets uit zijn endeldarm laten gaan Dan zou u er niet lang bij stil hoeven staan Omdat u heel goed kunt bevatten Wat er gebeurt als dat op uw voorruit zou spatten En bedenkt u eens als er een stel gezellig en fijn Zou landen op uw waslijn…

iemand trok het zwijgen uit de muur kerfde fragmenten in stenen hing papieren poëzie aan de waslijn beukte op de trom iemand huilde als een wolf in de nacht niemand kwam…

Aan mijn oude waslijnen in de tuin, schoongemaakt en aan de oude knijpers, ook schoongemaakt zolang ze willen dragen hang ik met mijn lijf, dat ik regelmatig schoonmaak zolang het mij wil dragen de was weer buiten…

De tafel voor het ontbijt gedekt de koffie zojuist gezet de aangeschoven stoel blijft leeg haar stem klinkt door de kamer "kom je nog" de koffie is onderwijl koud geworden dan hangt ze haar woorden aan de waslijn.…

Een beha hangt lusteloos aan de waslijn. Red het bos de houthakkers zijn onderweg. Hippies van toen zijn de opa's van nu.…

ik breek de doorns van de rozen zet ze een voor een in de vaas die omgekeerd op 't aanrecht staat het water laat ik weglopen in de hoek van vergetelheid waar vragen tevergeefs wachten op antwoord die al even gelee aan de waslijn te drogen waren gehangen…

de tuin een winterse volière waar de vrijheid strakblauw boven hangt spreeuwen op en rond de waslijn met het vastgeknijperd pindamaal mussen, merels - op de muur, in de wilg, de coniferen - wachtend op hun beurt in de kamer voor het raam likkebaardt de kat…

Een beha hangt lusteloos aan de waslijn. Ei breekt in nestwarmte -donsveertjes. Herfst- het laatste blad wil niet vallen.…

Mijn gedachten wapperen als was aan de waslijn, de mouwen en pijpen alle kanten frisse wind waait en geeft gul, droogt, daarna met de hand glad gestreken draag ik ze opnieuw en ruik de geur van buiten en voel me één geheel.…

Een nieuwe waslijn uitgehangen. Ik houd van je. Twintigduizend nieuwe manieren van voelen. Een schreeuwend kind in het vooronder. Ik houd van je. Je bent gekomen. Je bent mijn tentamen van het leven. En ik zal slagen. Ik zal. Veeg je voeten. Doe het licht uit. En kom bij me. ------------------------------ uit: 'Men zegt liefde', 2003.…

nu de waslijn druppels draagt, op rij gezet door niets meer dan de lengte van het koord schiet een woord door omgebogen licht, het zicht schiet mee een luchtruim ver schenkt flonkeringen door het raam in naamloos kleine buigingen slechts monogaam met elke bleke zee…

ze karwatst nog eens haar haren en bindt zichzelf aan de trap met een achterstevoren gedachte bij het ontwaren van het eeuwenoude gat in de reeds lang verfoeide 'naar beneden komen' lange onderbroek denkt ze weer aan die eerste nacht ze ronselt nog wat kindergeld met lange krommende vingers vult het gat fictief met wat lekkers de waslijn…

Ik strijk de zorgen uit de morgen laaf me aan wat hemelse thee snij dikke plakken zonlicht in mijn haar neem ik wolkenbrood mee Ik verf de noen secuur zacht groen klop daarna mijn dromen uit hang verlangen aan de waslijn schrijf verzen in 't fluitenkruid…

Als natte druppels hangend of bungelend aan een waslijn of -rek dienend om goed te laten drogen knijpen zij de stoffelijke toppen tijdelijk af zodat wat zwaar is van het vocht, vrij hangt en wordt verlicht, verlucht tot weer bruikbaar droog, schoon en fris stoffelijk goed!!!…

waarom moet ik mij toch scherven aan een leeghoofdige dame die haar vuile was ophangt aan een zelfgespannen lijn tussen weelderige bomen? zodat zij de natuur schaadt zelfs als mijn wandeling er onderdoor gaat en niemand het wegneemt ook niet bij mij totdat ik zou willen beslissen dat zij netjes de geest geeft ter wille van mijn…

nu, met babygoed aan de lijn, was de fijne was nog nooit zo fijn…

Het heden waarover ik struikel, een dunne waslijn aan de horizon, die al eerder overspannen was,schrikdraad waaraan de alom aanwezige schaduwen hangen, ik spartel tegen, verlangend naar een integere engel die bestaat, ons het onzichtbare verklaart, terugkeert op haar schreden wordt ik door tijd en ruimte en onder een mantel van…

vanwaar ik zit, met uitzicht op klei zie ik een vergeeld dekbed uit het raam van de weduwe dan weiger ik te bewegen om slechts te kijken naar haar over de akkers vol spruiten nadert uit het westen, wind en regen zij haalt de waslijn leeg en ik zwijg voor eeuwig morgen zal mijn bezoek zijn mijn pak hangt klaar ik weet wat te zeggen over…

onder de luifel aan de overkant van de straat staan kinderen met rode jassen verwelkt kleven krullen op hun hoofd in de tuintjes wacht alles nat er hangen lakens aan een waslijn waar iemand niet thuis is om ze binnen te halen of waar iemand wel thuis is maar achter het raam staat en kijkt hoe de wind ze tot zwaaipoppen blaast -------…