Alle inzendingen over weerwoord

Zonder weerwoord De mens die aan Zichzelf te gronde Gaat - verbale Aanvallen van anderen Beu, meer dan zat, Niet eens meer de Moeite nemend er Tegen in te gaan Hersens gevoelloos, Niet meer in staat Een weerwoord, hoe Klein en kwetsbaar ook, Te formuleren…

Ooit was er een vlinder, zo’n zonnig zomerding, dansend om je hoofd op het strelen van de wind. Ooit waren er veel sterren, twinkelend, in de nacht hielden ze in stilte over jou en mij de wacht. Ooit was ook de maan goedlachs en vol van licht. Zijn stralen in de nacht kusten ons op het gezicht. Ooit was er een merel, jubelend en muzikaal,…

De Nederlander steunde ach en wee en overwoog z'n klachten in te dienen. Het hondenweer was weer eens om te grienen. Hij dacht: 'Ik neem er geen genoegen mee.' Ten hemel schreide hij de weergod toe. 'In Californië hoor ik niemand klagen,' zo kwam ten antwoord, 'dáár zal ik niet plagen, hetgeen ik juist in Holland gaarne doe. Uw nationaal…

Een snijdende wind beneemt messcherp de adem voor vinnig weerwoord…

- want ieder woord wordt weerwoord. Het zijn de vormen waarmee wij kampen. Voortaan mag niemand ontwapenen tot de tanden. --------------------------- uit: 'Witte adel', 1991.…

Zijn weerwoord; daar moest men doorheen kijken, om iets te zeggen te hebben was een duw in de goede richting onontbeerlijk; dat zou men ook kunnen zeggen over zijn mislukkingen.…

gehoorzaam zijn vragen wij onze kinderen geen weerwoord duldend tegen ons het beste weten gehoorzaam zijn is vaak veel te veel gevraagd als de samenleving vraagt geen weerwoord te hebben gehoorzaam zijn vraagt een beetje discipline gewoon wat inschikkelijkheid die wij ook de anderen vragen gehoorzaam zijn is niet doen zonder te vragen…

De natuur in de ban van regen Wijzelf in de ban van regen Nu om weerwoord verlegen Laten wij de weergoden Hartgrondig zijn we tegen: Weer & zomer... hebben we geen zonneschijn ontboden?…

Ieder welwillend weerwoord, deed het enkel nog meer verknallen. Nu, leegte tot niets, al wat er over is. Vaarwel mijn schat, hoe ik je soms ook nog steeds, ontzettend, mis.....…

Terug vanonder de roetkragen der stad, daar aan een stuk door gesmoord, klim ik overeind in dit hersenspoelen van koren dit zuiver weerwoord van de tijd.…

Mijn stem boet in aan kracht het spreken valt mij zwaar ik luister, doch ik zwijg Harde stemmen dringen aan wachten op mijn weerwoord en ik.... ik kijk hen aan Mijn stem wint weer aan kracht ik discussier enthousiast tot men mij maant te zwijgen…

woorden vormen papier waar de mond spuwt waar gal de lendenen verlaat ruzie is de snelste vorm van communicatie het gedicht is dood vormloos geef ik hier mijn titel bloot ik daag uit, een weerwoord is er niet dat had ik al gedacht…

‘Zo’n pashok is bedoeld om te proberen of iets te groot is, of wellicht te klein. Je mag daarin gerust ruimdenkend zijn, en verder kijken dan je nieuwe kleren. Ik snap dat ik haar enigszins verraste, maar ik wou weten of ik in haar paste.’…

Zoek mijn mond niet aan jouw lippen, mijn vreemdeling voor een gesloten poort, daar vloeien tranen waar licht in gloort, in zeven nachten waarin ik niet kon wachten op zeven harten, ontspon het bloed in het wederwoord van zeven rozen, voor alle dagen een gekozen, die ruisen langs de bron, gewassen door de zeven kruizen, waar…

je draagt vaak wit omdat een andere kleur zo uitgesproken is het zet je zonder groet of weerwoord met een oogwenk in de hoek die jij nooit zal kiezen omdat de voorgrond altijd jouw domein zal zijn waar jij in chique wit de meest geschikte primus inter paris gaat blijken…

De zwarte heerser scherpt zijn spraak en gedachten, laat een flink weerwoord horen.…

door vochtige muren van rusteloos huis gorgelgiert de wind geraaskal voorbij om en om en om terwijl vernederingen door kieren striemen kruipt zij in foetus onder drie dekens en een loden jas woest jaagt wind golven naar de kust smijt ze uiteen en brrrult geen weerwoord wordt gedulden…

zonder verweer is de mantel afgeworpen het boek tot papier aangevreten de verf tot olie verteerd aarde afgegraven tot het skelet van een schim zwarter dan, verlaten van door aangetast ontwijken ontdaan in onbedekte termen zonder weerwoord hoor ik mijn woorden zeggen luister naar stil zwijgen en blijven onbewandelde wegen onaangeroerd…

soms wordt de lucht ineens donkerder in een vruchteloze poging tot een regenbui maar blijft het droog droog en ijzig stil dan vervaagt je glimlach tot slechts een herinnering aan voormalige openheid is je zorgvuldig aangebrachte mascara niet watervast genoeg voor een weerwoord verstom je voor een doorbraak het tij zou kunnen keren en maak…

Ik weet het nog zo net niet, inderdaad Maar voegt hij bij zijn erewoord de daad Dan is het, vrees ik, wederom te laat Voor nazaten zoals die van Korbaat Die crimi van die voortplantingskliniek Was niet megalomaan maar geestesziek!…

teder verslagen lig ik in bezeten omhelzing lispel langzaam liefdesliedjes ademloos grommend zuig zachte zoenen mijn nek brekend in jouw onderdrukking jouw fluisterend weerwoord stikkend in gelikte zinnen met zachte nagels onderstreept onder een wolk kriebelzachte krullen vraag je me af om samen in kippenvel te verdrinken…

Een enkel woord Kan je feilloos raken En is zonder weerwoord In staat je af te maken. Zand erover, Vergeten en vergeven, Geen aandacht aan besteden, Gewoon verder met je leven. Maar wat als dat ene woord, Misschien niet zo bedoeld, Maakt dat je je elke dag, Een stukje waardelozer voelt……

als een vrolijke melodie raakt ze, maakt ze momenten bewust zo kan ze gerust onomwonden de waarheid plaatsen eigenwijs een weerwoord kaatsen dan weer onhandig geheel zelfstandig sorry zeggen, alleen oprecht ze leert, eert en motiveert zingend, soms dwingend ze opent je hart ze is mijn rots, mijn trots een prachtige verschijning…

je ogen lachen jij hebt altijd al het talent gehad om met je blikken woorden te bezielen ze zoveel warmte mee te geven dat zij in raken hun energie laten stralen in zachte koestering het zijn jouw vragen die het beste in ons naar boven halen met een weerwoord verpakt in onze lach jij maakt het delen compleet omdat jij de pijn…

je loopt op hakken tikkend doelbewust maar je lichaam straalt geen rust ogen slurpen energie in kijken en ontwijken weerwoord is er niet op dit bodemloos gevreet van lijken uitgeput van uren gaan kun jij niet meer op eigen benen staan en schopt de hakken uit ziet met ogen dicht de carrousel nog één keer gaan de rust van thuis…

tussen alle regels en wetten door zijn vermomde geluiden kwetsend voor het luisterend oor, ze vullen ongenode de witte vlekken in mijn geestesoog, het is de rust die ik omarm, ook niet van een dialoog, geen pretentieloze discussies, waarin altijd iemand over z’n waarheden loog overmand en verlamd wordt ik genodigd die om een weerwoord…

geluiden hoor, het zijn de natuurlijkste klanken, maar strelen het gevoeligste oor en mijn vlinders van gedachten geven oproep aan mijn gehoor het is de rust, het is de enige balans wat ik zoek en behoeft geen antwoord niet met een ongewenste mening die mij stoort die mij verlamd, mijn bedoelde stilte geeft voldoende weerwoord…

'Je bent een slet, een hoerentrien,' zo zag-ie tot een weerwoord kans, 'want met het oog des timmermans kan ik dat aan je wipneus zien.'…

ik heb altijd de echo’s van je woorden gehoord met de nadruk op het leven maar nu lijken je zinnen alsmaar iets van hun kracht te verliezen diep van binnen ook de spirit in oogopslag en weerwoord het helder blikken gaat wat inschikken nochtans is je aura buitengewoon vitaal gekleurd spreekt lichaamstaal nog altijd voor haar…

Liggend in je vormen Jij in die van mij Voorbij zijn de stormen Genezen de wonden Geslagen door het woord Sprakeloos de monden Woord en weerwoord uitgeput Eindelijk van rede vrij ’t Woord gekooid, de zinnen los Vreeën we de hoofden leeg Hijgend, nu van daden Tot we niet meer konden Ondanks alle bomen Zien we weer het bos Laat ’t woord…