Alle inzendingen over weglaten

om iets kort & bondig te verwoorden moet je heel veel weglaten…

Altijd kiezen, weglaten, doorstrepen, scheiden en deleten. Wat is een leven waard? Scheiden en deleten?…

Een lentevroege morgen nog zonder breuk of smet ik heb met mijn penseel en pen een breuklijn ingezet, de gedachten als aambeeld op de werkbank van de dag. Door klanken licht door de ruit, strekt zich een chaos uit, het snijpunt van veelvoud, levend wit en zwart, gevulde caleidoscoop van een wisselende mozaïek met een prozaïsche verwachting…

Als ik het allemaal over zou kunnen doen de tijd heel eventjes terug kon draaien Opnieuw beginnen met dit gebeuren en dit gedeelte weglaten Als ik het allemaal over zou kunnen doen en de tijd heel eventjes terug kon draaien Zou ik het allemaal hetzelfde doen en de fout opnieuw maken.…

Zuinig met woorden moet je zijn, zeggen de leermeesters van de taal, mijn moedertaal, Spreken is zilver en zo, je weet het wel, de aloude kunst van het zwijgen - Maar ik hou van woorden, Om uit te spreken, om te proeven, om op te eten - Ik die niets weglaat zonder één woord te veel te gebruiken.…

het zich ontdoen van aardmantel, randzee in kaalheid blaken van naakt gesteente taxonomisch anoniem aanspreekbaar door leemte geen weerwil te ontginnen slechts struweel op maaihoogte en dan te bedenken wat eventueel mocht ontbreken het overige weglaten zonder represaille…

zij had als opschik glas in alle variaties waarvan de vorm glanzende stilte uitstraalde de ontvangst was dan ook overweldigend in de fragiele breekbaarheid van het spiegelend effect juist het weglaten van de kleuren in de zwaarste stukken gaf de esoterie in vorm alle kans…

op de wc-kalender staan verbleekte namen in laatste overbodigheid de een is overleden een ander is verhuisd er zijn er ook vergeten soms keert een naam terug die ik weggestreept had contact, dat weer hersteld is toch aarzel ik even als ik namen weglaat op mijn nieuwe kalender…

Verbaasde kleuren, uitrekken, krimpen, weglaten, toevoegen wat er al bijhoort vanaf het begin. Verbuigen, vervoegen, contaminatie: taal maakt beelden tot rake sculpturen van vege tekens. En het publiek in trage gang beleeft ootmoedig, telkens opnieuw, haar eerste bezoek.…

weglaten van poespas sleetse rituelen ontmasker wat zich verschuilt oh jee wie raakt mij aan eenvoud en stilstaan leef voort mag ik even tussentijds komen leven!…

Spinrag voelen bewegen tussen twee objecten het zal de wind niet zijn, sneeuwvlokken jagen Een woord weglaten als wier en kiezen voor wiens vervolgens studentes veranderen in studenten Laat het begin nu maar, het zaaien van pompoenzaad de duiven van het veld verjagen en wachten tot het groen de lemen aarde kleurt de zon langer…

in de nacht hoort hij de roep van de uil hij ligt naast het hulpeloze lijf dat geen vin verroert zijn overvolle hoofd herkauwt draait en maalt iedere steen op de achtergelaten weg keert hij om de dood komt niet altijd aan het eind van het leven hij denkt aan de klare lijn de kunst van het weglaten alles en niets zal…

Wie door het hoogste is verkozen en zich door het hart laat voeren draagt in z'n ziel de kleur van rozen die slechts het reine kan ontroeren Wie door het hoogst is aangezocht en zich niet van zijn weglaat trekken maakt in de schaduw vaak z'n stille tocht zal niettemin zijn weg met lief bedekken Wie door het hoogst is aangesproken,…

bloot kennen wij niet daar vallen onze ogen niet op is meer een entourage voor de aankomende top wij accentueren juist de zaken die mensen zich pas veel later realiseren in een luchtig herinneren kantjes roesjes en het half doorschijnend weglatend in het kleine en toch heel opzienbarend zijn waar het mat wit van de fragiele…

Zullen we de té maar weglaten en wat meer tévredenheid kweken, kan toch niet zo moeilijk zijn? We beginnen gewoon bij onszelf lijkt me een goed plan, want als er één schaap is over de dam...…

ik kan wel zuchten en mijn hoofd breken, doen alsof ik er niet ben, of wellicht zwijgen woorden weglaten, met sprakelozen spreken, door weer en wind banjeren door de nacht of, als Mandela, met beroofden spreken, haren trekken uit mijn kop, kaal zijn als een luis, en mijn hoofd zwaarder laten worden dan mijn benen, blijven wachten op het ene…

ik vermijd het oranje rood weg dat verzengende vuur het onheilspellend geluid van bommen en granaten impressies van de dood mocht ik jouw land willen vastleggen op canvas nee dat wat is zal ik dan weglaten zodat men kan zeggen hij legt alleen vast wat ooit van waarde was en waarnaar men altijd weer zal blijven verlangen op den…