Alle inzendingen over wiegend rood

Wiegend rood in de vooravond Sluitend paars in koud groen De dans van de tortel een lied van gefladder een sikkel van ivoor in mauve geweven Wie had dit ooit beter kunnen doen?…

Wiegend in de wind de bijna laatste rozen rood van opwinding…

Herinneringen wiegend kijk je naar foto's zo mild was je schoot…

ik zag een bosje bloeiende papavers staan op een god vergeten stukje snelweg met zand asfalt en vol zwerfvuil als decor en nu toch in de hoofdrol met de dans van de wind oranje rood uiterst teer wiegend zo maken zij ze niet meer…

Het Waterhoentje Aan de Korte Prinsengracht stond een vrouw die eens mooi moest zijn geweest Aan haar zwaar verzorgde uiterlijk zag ik dat ze dat nooit had kunnen vergeten Ze keek verbeten naar beneden en gooide met veel kracht grote stukken brood Op het ijs vastgevroren en wanhopig zat een waterhoentje Midden in een kring…

wiegend op het ritme van mijn eigen gevoel word ik sterker mentaal wiegend op het ritme van mijn eigen gevoel beleef ik intenser mijn eigen verhaal wiegend op het ritme van mijn eigen gevoel sta ik sterker spreek ik mijn eigen taal wiegend op het ritme van mijn eigen gevoel is opkomen voor mezelf heel normaal…

Lacht hij om de vraag hoe het gaat Als de zee wiegend en zingend zijn ogen kust Voelt hij de boom versteend in zijn buik Als de zee wiegend en zingend tot kalmte sust Zegt hij niet wat hij niet zegt Als de zee wiegend en zingend haar armen spreidt Drinkt hij het water aan zijn lippen Als de zee wiegend…

ogen, verzamelen beelden het weten van meer blijft een niet te stillen honger wanneer de dag laag hangt stilaan rood tovert wordt hemel aquarel kom wat dichter wiegend, smeltzacht nacht wordt je reisgezel droom je spel slaap je groot mijn kind, de wereld wacht wel even..…

ik klaproosde van rood tot lichtend lila donkerde in paars schilder nu de vergezichten die zij wiegend volgen in de baan hiernaast blik in onbenul dat langs hen raast alweer te laat op de steeds volgende afspraak verwaaien in het gaan gezichten in oplichten weten dat de lente zo geen recht krijgt van bestaan…

ik zag het koren vannacht dromende rogge en gerst het graan in onze liefdesherfst op deze velden volgeel zag ik het vanmorgen rond vijf uur zachte ogen in wiegende wei op het vruchtbaarste land in de rode bries van liefdeswinden die zijn bestemming bereikt als een perfecte landing op onze lippen van de dageraad…

zal iemand je troosten in de wiegende bek van de dood als de nieuwe dag niet tegen het raam kloppen zal alle verdriet in de ziel gekropen is als woorden stokken in je keel zal iemand je troosten in de wiegende bek van de dood…

lekkend langs mijn gewonde bast zoekt water vaste grond in aarde waar zaad verholen wacht op kiem verwekkend baren doch gezichtsvelden wilde bloemen wiegend in diepe dalen verwelken onder het wolkenwier van mijn vruchteloos verlangen want in mij vergroeit de levensader langs schier verweerde ribben en onbezwangerde schoot bloeiend rood…

Oog op doofnetels gericht keel gesnoerd gehoor geremd alles gaat langzaam slapen luister en kijk hoe mijn leven te boetseren handen brokstukken rapen scherven rood geel en blauw blinde hitte voelbaar kouder borsten wiegend op de wind het late voelen vroege oorsprong vindt kus ik de glimlach van je lippen scherven raken goudgetint.…

Het is rood Rood betekent veel In de liefde tot pijn Maar rood blijft rood Rozen op Valentijn Rood als je verlegen bent, Maar ook rood van binnen Als je verliefd bent Vroeger was het zwart, Maar toen ik jouw ontmoette Veranderde deze kleur Naar mooi en fel rood Het leven had weer kleur De liefde gaf dit weer Via de gebaren die we…

Witte engelen zingen wiegend over ons: over verdeeldheid.…

als spinrag aan één geregen wiegend in de oktoberwind tot aan de weelderige bloesems van een beloftevolle nieuwe lente…

Zie daar de wilgen vrolijk wiegend in de wind daar!in de verte!…

Wiegende schepen, Rinkelende kettingen. Kade van muziek.…

ik weet met een lach dat ik ooit god ben geweest tenminste dat heb ik altijd gedacht als ik lig in het gras en speel met de wolken die in kleur en vorm de hemel bevolken praat tegen bloemen die wiegend op wind mooi staan te zijn hun harten openen in aandacht voor mij bomen hoor die in hun donker ruisen dissonanten uit melodieën kuisen…

hoofdprijs nooit te pakken een ideaal als spiegel voor de wensen van talloze mensen om eens in hun bestaan als primus inter pares te kunnen gaan toch heb ik het geluk gevonden dat zeggen jouw ogen onomwonden als ik weer bij je ben en wij samen wandelen in een schepping die ons toelacht in vorm groei en bloei bloemen die wij koesteren in wiegend…

Ik laat mij nog even wiegend wiegen om dan met zachte dwang samen met de dag te ontwaken.…

Moe na lang spelen op het scheepsdek ligt de kleine reiziger 's avonds in zijn warme gerief'lijke hut is zelf een spel tussen zee en hemel lichte deining lokt kinderverbeelding doet de omringende zeemonsters steeds dansend verdwijnen _ weer verschijnen met open muilen toeschieten... toont binnen de patrijspoort vloeiend sterrenballet dat…

De velden wiegend met het groeiend graan wij lachten, heerlijk kersen eten tijd in overmaat was daar en groen tot rood de kleuren. Dit alles hebben wij genoten de zon heeft ons gezien en liet begaan haar baan en tijd aan ons voltrokken, vermoeid na dit onstuimig feest rest nog de hoop, op nieuwe bloesems volgend jaar.…

Ik zag in de lente de eerste krokusjes geel, wit en paars zo dapper en zo teer In de zomer zag ik gele zonnebloemen wiegend in de wind ze volgden trouw de zon Ik zag in de herfst vlammende kleuren geel, rood en oranje zo schilderachtig mooi In de winter zag ik blauw, oranje en geel de warme kleuren van de winterviooltjes Ik…

Wiegende bomen knielend voor de gure wind langzaam ontmanteld…

Wiegend aan de rol, gedrukt in zachte laagjes, fragiele vlinders.…

Op hoge duinen, wiegend helmgras en een zee van kleine bloemen.…

niets bestaat dat niet iets anders aanraakt het dodenlied vraagt om je te zoeken laat ik mij toch haasten de dood is om het huis ik hoor van je jurk in blauw zachtlila tint ‘ze lag er bij of ze sliep’ ik wil je eren hardop lezen uit Daantje stap-stap- stap op reis jij las het me voor in het kamp het boek is zoek ik verbrandde te…

zoveel aren, zoveel pluimen onder de grove dennen wiegend tegen elkaar, zacht sprekend over de heuvels jij stapte af liet je fiets argeloos achter terwijl ik tegen het licht in de bloeiaren aan jou liet zien jij knikte boog voorover en streelde het ogenschijnlijk vergeten gras voorgoed in je geheugen…

oh, schone lelie op het wiegend waterbed drink gouden regen…