Alle inzendingen over zachtmoedigheid

Leer steeds met de weegschaal van zachtmoedigheid je woorden wegen als je zo zult spreken zul je heel je leven die ander zoeken kun je vrede boeken.…

Zachtmoedigheid troost alle pijn bij alle harten die verbitterd zijn. Liefde is dan vaak het beste medicijn. Een troostend hart waar gebreken zijn. Hart. Goed hart. Zachtmoedig troostend hart. Als er meningsverschillen spelen; hartelijk.…

wie verstaat de kunst om het donker hart te vinden het reizend licht te vangen om het te strooien in de ziel wie zal de schepper zijn van dit zachtmoedige meesterwerk…

Het kwaad sluipt dreigend naderbij Spuugt in ' t bloedend hart Ondermijnen serafijnen In de luwte is het feest Voor de zachtmoedige geest.…

tijdens een harde zit een levensles voor kleine Jeroen over grootse zachtmoedigheid: ‘en zij keerde hem de andere wang toe’ dus dat was wat mama deed als papa weer thuiskwam met peperkoek in zijn adem…

Vader was een oude aardappel, wees op het kaboutertje in de pinda Moeder was een gapende wonde die schreeuwde om verzorging De oudste dochter, Soen, een slapend spoor in droge aarde verzamelde afval, at en genas verborg heel kunstig haar kracht verbond via sluipende wegen Bij verandering van klimaat groeide zij uit tot een boom…

de zon schudde van het lachen op de berg nieuwe wijn traant nu zachtmoedig in het glas druiven aan de ranken hangen eindeloos te verlangen naar de eerste vorst ijswijn snikt dan overmorgen uit de most.…

In de stille nacht moeder en kind tezamen, een wereld waar vergeten namen weerklinken engelen hun lieflijk gezang laten horen zachtmoedigheid een traan laat wegpinken.…

Toeval bracht jou hier en mij, we kijken niet teveel, onbewust van de vragen in de ogen die de ander ziet We zijn onderweg, praten of zwijgen, rustig laten we de energie stromen door de poorten van verlangen naar de organen van ons geluk en we vergeten onszelf badend in vrede De hemel ondersteunt de aarde ze ademt haar seizoenen…

de gerijpte palm van mijn korte hand is als boezem van geschenken ze raken jou zonder te tasten of door afstandelijk wenken de slagen van het hart stemmen timide mijn vingers zij vertellen van een zachtmoedige rust en verdunnen je smart…

dolgraag speur ik in de hoeken van de wind niet dat ik een of ander antwoord vinden wil eigenwillig tast ik tussen citrus en hibiscus ja de geur van wilde kruiden snuif ik op op mijn lippen bijt een zoute smaak gevuld zijn de olijven maar zachtmoedig zal ik je ontvoeren nu dat ik je onder milde twijgen vind.…

dit strakke land met akkers stug en stevig en sloten als een streep tot aan de horizon vermoedt het kabbelende water waar schapen wollig grazen aan de dijk zachtmoedig en onwetend van deze volgepakte veerboot die 't wolkend eiland meer en meer in zicht brengt op de vaart van wind…

Go with the flow het ritme van een krijger die niet het kaas van zijn brood laat eten maar toch de zachtmoedige blik in zijn hart en ogen weet te bewaren de wind fluistert zijn verhaal van liefde over wereldzeeën nestelt het in boomkruintjes waar vogels het in donsveren wijdgespreid in vleugelslag meedragen…

kort na negen kwam ik je tegen richting de zon heel even keek je wat verlegen zachtmoedig kwam je uit de lift gegleden je leek ietwat verrast ook ik was hier te gast je was ik zag het aan je ogen uit een ander land je kwam van overzee je liep nu op het strand een zandroos in de hand ook ik kwam hier aan land ooit zag ik…

in de woelingen van een tijd waarin nog niets vastligt rijgen we momenten aaneen tot een bestaan op zachtmoedige dagen zoeken we woorden om te zeggen wat we misschien bedoelen niets nog staat vast de dingen lopen zo schitterend uit onze handen zachte briesjes verstoren de schijnbaar strakke oppervlakte alles nog doorstaan we met glans…

een breekbaar verhaal met draadjes en touwtjes houdt hij het leven bij elkaar laag na laag projecteert hij zijn afgepelde dromen op witte muren en dagen zonder eind in zijn oren suist de vermoeide zee het is altijd het kleine verhaal dat over grote dingen spreekt zoals het verlangen naar het leven in een wereld van zachtmoedigheid…

Veel kan hij hopen, wie veel heugt; Veel met zachtmoedig oog beschouwen; 't Herinn'ren is een grote deugd.…

Zachtmoedig streelde tijd de troost van ondergang over je veren. Tot over de horizon hing rust van je slappe vleugels, monotoon dood.…

Veel kan hij hopen, wie veel heugt; Veel met zachtmoedig oog beschouwen; 't Herin'ren is een grote deugd.…

Stil zal ik samen met u rusten bij het parelwitte strand, omzoomd met 't eeuwigwuivend groen en de zachtmoedige zomerzee. Pas dan, zal mijn ziel die haven zien die zolang onzichtbaar was.…

De lippen en het gehemelte versmaadde, wat zachtmoedigheid heeft groot gemaakt, in toorn geraakt...…

sterren komen sterren gaan de liedjeszanger is gestorven bewondering is verworven de zachtmoedige slapen gegaan Mia heeft het licht gezien rockend door het leven vrouw en kind achtergebleven hun verdriet verzacht misschien niemand gaat verloren herinnering verlengt het leven in zijn liedjes wordt hij herboren hij heeft zoveel gegeven…

leg me neer in de achtertuin op het zachtmoedige mos naast het nest van de aardhommels vlakbij het voetpad en het vingerhoedskruid en niet ver van de adelaarsvarens en het stralende kruiskruid en bedek mijn romp, mijn armen en mijn benen met het net gevallen blad van de rode ende groene beuk.…

rand en dan dan zal ik vallen vallen tot ver voorbij het diepe vallen zover totdat ik zweef zweef in het oneindige het vochtige van troost één word met mijn wens als een onzichtbare kring rondom stilte afgesneden van de richtingen die mij niet toebehoorden zoals wind in bladeren verzonken maar ook in beweging zonder tijd zachtmoedig…

zachtmoedig van aard toch als Attila's horden stampen ze stuivend en bloc voorbij koersvast de schapen op weg naar de kooi de lammeren wat onzeker daartussen of achteraan allez..!…

koester de zachtheid mijn klein kind zoals de lentewind de kersenbloesem streelt de roos zachtmoedig geur afgeeft en teer zich steeds laat plukken de broze bloemen fijn en zoet zich ruiken laten en voorzichtig tasten zoals voor jou mijn huid en haar opnieuw ontdekking zijn als het aaien van de poes het volgen van de vogel naar waar…

moment Is hij dan stapelgek misschien Nee hij schijnt normaal te zijn op één gedragsgebied, althans Doch die indruk is maar schijn dat is simpel zijn schijnbalans Altijd vriendelijk is mijn neef en naar je lachen, doet hij ook Dat is wat ik ruiterlijk toegeef Soms echter, vermoed ik coke Een neef als hij, is stellig leuk altijd dit zachtmoedige…

lantaarns schemer en maanlicht vergeefs de invallende duisternis te lijf gaan Voor het echt gaat duisteren laten eekhoorn en merel nog één keer staart en snavel zien, een afscheid als een toegift het groen van de parkwachter en de blauwige schijn van onze wankele begeerte is het laatste wat we ontwaren Verder is er niets dan zachtmoedigheid…

Herfstnachten ademen de aanwezigheid van afwezigheid, met op de lippenrand een vluchtig, algemeen pardon en dank voor het zachtmoedige medeleven. Daarom verkies ik veeleer de chaleur de coeur van het zinnenprikkelende lentetorso: je ziet reeds in ‘t decolleté van de ochtend dat er iets veelbelovends in zit.…

ik stuur je pepermunt rozen als een ballade dans medicijn op lichte voeten en oren is een souvenir voor jou (is geen prullaria) nee, is meer dan dat ik dicht het je toe in een poëem vanuit mijn hart zachtmoedig dek ik de tafel met stilte schuif maar aan er is plaats genoeg (lentebeelden wijzen de weg voor jou en de jouwen) dit…