Alle inzendingen over zeis

nooit zullen de Afrikaan en de West Europeaan een zijn de Rus en de Amerikaan geloof me er zal voorlopig nog lang afstand tussen hen blijven bestaan nooit omarmt de Jood een Palestijn ook tussen man en vrouw blijven ze bestaan – verschillen zelfs als beiden ze overbruggen willen slechts af en toe zullen ze versmelten maar als de zeis komt…

de tijd is uit zijn kracht gegroeid door haast en wacht de dood zet magere jaren om door langer leven zo komt de zeis ondanks flink wetten niet aan zijn trekken zij gingen hand in hand van stad naar land maar tijd laat nu de dood verrekken…

Soms zwaait de zeis langs beide oren en nog kunnen wij het niet altijd horen. Soms zwaait de zeis signalen, flitsend luid maar in andere talen. Waren zij maar verstaanbaarder! Vaak blijven wij met het gevoel achter: te veel tederheid gedoseerd voor later.…

De man met de zeis kijkt me regelmatig aan boven het maaiveld.…

Onontkoombaar cirkelt u om ons heen, u danst en draait, u danst en maait, u mikt niet wanneer u uw zeis rondzwaait; mis of raak: aan de beurt komt iedereen. Uw dood'lijk werk is niet wat ik betreur, maar bij uw wals zo onberekenbaar sneeft door uw zeis jong en oud door elkaar en keer ik mij af van uw willekeur.…

De oudstrijders marcheren achter elkaar, in de veteranenparade volgt de man met de zeis en daarna nog vele skeletten van de strijders uit eerdere tijden van de mensheid een verbeten blik in de fonkelende oogkasssen het einde is nog lang niet in zicht en de dood oogst met zijn zeis veel nieuwe strijders ongeacht leeftijd of ras.…

je zeis is botter dan je woord je maait geen oogst omdat je voor de dood al lang verloren bent…

zij steelden nog toen het licht van de zeis hen trof in kanteling van het heelal kleurden zij een vrije val niemand heeft ze ooit geraapt daarvoor waren zij te laat geschoren is het land waar bollen nog gaan groeien als er tenminste kopers zijn die ze ooit hebben zien bloeien ook komend jaar is de zeis gewet corona heeft…

ben je er al vraag je en die schrijnende me kwijnende pijn van niets en nergens zijn slaat als een zeis in mijn lijf ik knik en verstijf…

nog zie ik hem daar met de zeis in z’n hand onverzettelijk zwoegen op z’n bunder land het gras moest gemaaid en nadat er was gehooid werd er kunstmest vanuit een emmer uitgestrooid en het zaad gezaaid toen na jaren z’n huid was gelooid en z’n rug geplooid nam hij nooit weer de zeis ter hand maar nog eenmaal kwam hij hem tegen…

laat mij maar even liggen in het hoge gras heb geen haast ik wacht wel op de boer met z’n zeis…

even sterker dan de zeis toch ben ik anders, ik gebruik de zaag…

gevangen als ik alsmaar was in de genade van het duister en het licht reis ik nu niet langer meer geketend door de tijd als een lichtgewicht van zeis naar zicht…

ze plukt de dekens af alsof ze nestwarmte vergaart haar brekende ogen reizen zachtjes naar het licht haar schaduw draagt de zeis…

de wijs daar staat hij die stille kille dood pas gemaaide klavertjes vier vallen van z’n zeis voor je voeten: een teken van geluk liefde geloof en hoop?…

er is er was… er wast na zeis of zicht na kruis of keer op het tapijt van de tijd altijd weer nagras asgewas altijd weer wederlicht vergezicht wellicht vederlicht…

Dag Man met de zeis, je hoeft me niet te komen halen voor de reis. Ik heb in het traject een bocht verkleind, wat vouwen in de kaart gelegd. Morgen wordt mijn lichaam opgedregd.…

De man met de zeis is zeker niet goed wijs, dat hij zonder denken een ieder haalt op zijn wenken. Zonder daarbij stil te staan hoe lang menig mens nog had te gaan.…

en als dan de man met de zeis staat en klopt, zacht indringend aan jouw deur, vermoei mij dan niet met je gezeur maak dan van de deugd een nood en ga doodgewoon dood…

[In dit helderwit gedicht reis ik als een lichtgewicht zeer gericht van zeis naar zicht.] Ik transformeer van stier naar mug, van gestaald graniet naar tegelgruis, maar alsmaar meer voel ik me thuis in dit bijna niet omhulde huis.…

Je kent het klappen van de zeis. Vanmiddag dus bijna verveeld gekeken hoe vader haar het hok uit trok. Ze was zo stijf als een ding. Geen traan gelaten toen hij haar begroef maar later liep je langs het hok, begon in neus en keel toch iets te gloeien, als na zeven pepermunten tegelijk.…

Zij maaien stadig met gelijke slagen, Drie mannen, de armen strekkend met de zeis, De benen ver gespreid, naar vechterswijs, In felste warmte van de zomerdagen.…

getand groen scherp zuur zuiver zoet bloed uit water klievingkruid hecht gabben de tijd heelt niets meer om dit uur hangt dageraad van gaan naar ijs en zeis niet je paradijs melisse heeft het zelf gedaan…

Jij bent mijn fantasie Mijn tintelende ervaring Ik de breedgevleugelde til je mee Hoog Los van dit idioot aards overwoekerd slagveld Vrij van de zeis Leven tintelend leven Los zweven wij.…

De aarde rukt mensen in de diepte mee De dood Een mensenzee Een ander landschap ontstaat een natuurdaad Is die wijs De man met de zeis? Het land in verscheurde toestand Wanhoop Ontbering Hierin schuilt geen lering…

Niet meer wakker worden Een zandwinkel beginnen Onder de groene zoden terecht komen Man met zeis tegenkomen De dood we verbloemen 'm graag Daarom aan u de kardinale vraag: Verwelken bloemen snel op kerkhof of dodenakker?…

Van rots tot diepte en de zeis die zijn beweging kiest; van golf tot boegspriet en het meer dat in zijn vloot de waarheid regeert met de vaardigheid van stromen. Kringloop van gevoel, de vaste hand die met de zekerheid van licht de sporen drukt van voet tot stap tot zelfsprekend gemak.…

hier die zeis, gij bleek skelet, en doe die kap eens af dat ik verdorie zie wie ik op zijn smoelwerk veeg gij wilt mijn leven? hier, ge krijgt het verpak ik het in papier of in gestrikte schrikkeldraad ik zal wel sterven heb wat geduld en pijn dan zoals ik…

Magere Hein inspecteert zijn zeis. Een mens neemt afscheid. Wenkende zijn vrouw die hij een kort zinnetje toevertrouwt zodat tranen in beider ogen opkomen gevolgd door zijn diepe zucht. De sikkel doorklieft het stoffelijke van de geest.…

moest denken aan de dood een personificatie van de mens wat botten in zwart gekleed een kap over het hoofd waarin twee punten blauw er was ook nog een zeis scherp als een scheermes er was ook nog een zwaard want verschil moet er zijn zoals HEIN die altijd in hoofdletters gaat en praat…