Alle inzendingen over zinvol bloed vergoot

ROMA PIETA In een nisje Klein en teer Lig jij in het Volle zonlicht Levenloos terneer Op je moeders schoot - Die voor ons In de bres sprong En zinvol je Eigen bloed vergoot…

Drie in één het licht de wijsheid van mijn zingen Mijn stem is de merel in mijn mond dat opklimt naar het huis van mijn Vader die in de hemel troont Het huis met de vele woningen; voor mijn oog een blinkende Davidster terwijl ik denk aan al het onschuldig vergoten bloed; de kannibalen die nooit genoeg krijgen van het verorberen…

Ik ging heen en verdronk mezelf in bloed, vergoten door jou en mij.…

al lijkt de aarde nog zo hetzelfde toch is dat het niet ondenkbaar is het bloed dat sinds jaar en dag vergoten wordt om dat ene stukje dat noch aan hem noch aan haar toebehoort maar aan ons allemaal…

In koelen bloede werd hij neergeschoten Agent en moslim: Ahmed Marabet ‘Je suis Ahmed’ zo klinkt de loftrompet Voor Liberté heeft hij z'n bloed vergoten In Rotterdam sprak Ahmed Aboutaleb Voor wie ik, net als and’ren, veel respect heb…

Mijn bloed met inkt vergoten Het beeld voor eeuwig verwoest Niets is meer zoals het ooit was En zal ook nooit meer zo zijn De wereld is aan diggelen De breuken zijn goed zichtbaar Geen lijm die dit kan helen Het zicht voor altijd stuk…

in de rust der doden sterft het gekerm ijzingwekkend zacht hun zucht gehoord waar vergoten bloed als rode sneeuw tot kleur herschapen slagvelden eert bedelven tranen in engelenwit als deken van liefde hun laatste graf…

Ik ben verloren Al had ik alles gewonnen Ik ben verdoemd Bij de gratie Gods Ik ben verloren Achter in de Kerk Neergeschoten voor het altaar Bloedend op het kansel Kwijnend ontvang ik nog het Lichaam Christus Een druppel van het voor mij vergoten bloed Een brokstuk op m'n voorhoofd De kerk stort ineen…

Tsaar Poetin dreigt opnieuw met nucleair Die vent is gek of ziek of allebei en maakt alleen zijn eigen kliekje blij Onthou dus goed: die oorlog blijft niet ver Maar als we één zijn wordt hij opgesloten Als straf voor al het bloed door hem vergoten…

Een hulp zoekende Nog net levende Lijkwitte hand steekt Uit de modderbrij omhoog, Reikt naar redding, Geen houvast, Geen, geen, Nergens, nergens, Met een koperen ploert Die genadeloos alle Vocht verdampt - Wat blijft is De bedding van Deze rivier, Die wordt gevoed Met het bloed Dat zinloos in een Mens vergoten is…

ik viel de afgrond voorbij de bodem bood geen houvast meer voor mij ik landde op glas dat gebroken was de scherven rechtop in het gras ze kerfden mijn huid in wanden die gaapten randen verplaatsten tot een open geheel ik vergoot al mijn bloed dat in rood vaak de dood schrijft mijn ziel viel niet mee…

bloed mijn bloed voel stromen ineen krimp bij de zweepslagen op mijn beide heupen in handen ontoerekenbaar…

verborgen onder een vernis van zoekgeraakte woorden staken we wat we zeggen wilden in een nieuwe eenvoudige jas we vergoten geen bloed haalden niets overhoop hemel en hel bleven ongemoeid er was strijd noch gewoed in de ontembare stroom van die ingeblikte taal verloren we de vurige woordenstrijden van weleer…

landen waar alreeds vergoten bloed gestold is en afwachtende totdat de aarde openscheurt en het uitspansel geen enkele naam meer heeft.…

Bloemen verwelken in mijn handen Als je nog leeft, blijf uit mijn zicht Mijn ogen zullen het laatste zijn Wat je ziet voor je oplost in het licht Alles wat ik aanraak breekt niemand durft mij aan te raken Wat ooit liefde was is nu de dood Bloed vergoten in het avondrood Mijn hart is van steen, zo koud Zo eenzaam in het eeuwige…

blanke duinen dunne strepen wit schuim sieren woelige golven de zee deint onvermoeibaar dat grote grijze wezen lijkt uit zichzelf steeds opnieuw geboren ik sta daar met koele voeten als iel en breekbaar wezen maar te staren naar dat grijs dat eindeloos lijkt te reiken naar het zwarte van de nacht vol onbereikbare sterren is het zinvol…

Zinvol in Stilte Er is volmaakte harmonie en vreugde. Stilte bestaat uit een hoeveelheid verknipte stukjes stilte als eilandjes in de zwarte zee voor de oever van het grote hoofdcontinent. De zee ertussen is leeg. Enkele schepen wagen de tocht naar een betekenis In het vooronder ga ik onder een zeil als verstekeling mee…

ik ga niet voor de eeuwigheid maar wel voor dat ultiem gedicht in graffiti gespoten toch in je hart gegrift het mes gescherpt door onze passiedrift banden zijn verbroken een half leven komt dan vaak naar boven maar jij doet toch je eigen ding waardeer de kleur van bloed dat jij ooit hebt vergoten dat rood heeft jou de toekomst…

In 't rode bloed dat U vergoot, wast U mijn kleren door uw dood; sneeuwwit wordt mijn scharlakenrood.…

De bittere kou die hen omarmt Het felle vuur dat hen een beetje verwarmt Het opgedroogde bloed op hun huid Er is geen weg meer hieruit harde klanken van gevuurde schoten Zoveel bloed wordt er vergoten De angst om te dichtbij te zijn Hun hoop is maar zo klein De dingen die ze zien staan op hun netvlies Hoe kunnen ze thuis leven met zo’n…

Wat vrij leven is voor mensen, wat lucht en ruimte voor de vogels is bestaat zich daarin vrij te wensen en wat de oceaan is voor iedere vis, vergaat in gesproken woorden, resoneert in stemmen die voorgoed gebroken zijn na al dat bloed dat is vergoten, smaakt de verworvenheid naar pijn, blijft de deksel op de beerput, of komt hij er vanaf, zonder…

En dat dit altijd zó zal zijn: verrijzenis na nacht van dood, het licht door duisternis omgeven, en water borrelend ten leven en bloed vergoten, rood. En dat dit steeds weer zó zal zijn: een witte weelde na de pijn van winter met zijn zwart berusten, je lippen die me schuchter kusten, de zoetheid van de wijn.…

Vergoten tranen Druppelen langzaam terug Vallen, keer op keer…

Er was eens een dichter in Schinnen Die wijdde diepzinnige zinnen Aan zinloos geweld Hij was nooit zo'n held Maar ergens moet je toch beginnen…

zinnen willen vloeien in rijmend verband gummend en stoeiend komt iets tot stand conclusie… menselijk brein laat zich niet forceren zij geeft het sein wel, of niet presteren…

Het is niet altijd zinvol Te streven naar het gelijk Ondergaan van onrecht Is zinvoller dan het lijkt Bij het eerste volgend vermoeden Bent u voortaan op uw hoede…

het is lang geleden. dat ik je schreef je zou haast zeggen, doorheen een gedachteloos verleden het zijn wat dwarrelende gedachten, ik stuur ze naar je op misschien heb je onnodig moeten wachten…

wat onzinnig lijkt kan zinvol zijn wat zinvol redelijk lijkt is nimmer rijk aan zinnen ik koester de onzinnigheid in zinneloos handelen en wek mijn zinnigheid in onzinnige gedachten 1979.…

Wanneer zinvol, zinloos wordt zijn verdere loze woorden overbodig.…

we wisten je verlaten alleen gezicht heb je gelaten op het linnenwit bergden calvarié donkerden de wolken je riep drie keer de vader aan toen was het goed een lans vergoot het water en wat bloed vrouwen legden af wat jij gegeven hebt rolden zware stenen voor het graf waar uit jij weer bent opgestaan op paasmorgen kerken mensen…