Alle inzendingen over zwijgzaamheid

Ik word zwijgzaam door pijn en leed, zwijgzaam ook om vreugde en geluk, zwijgzaam in niet delen van inzichten die rakelings het weten passeren, beelden van het heden en het verleden. Ik word zwijgzaam om het wel of niet zien, zwijgzaam om zoveel dingen misschien...…

naarmate de jaren korten en seizoenen vervlakken groeit mijn zwijgzaamheid niet dat aan praten maar iets zou schorten het brengt niet bij voorbaat iemand in verlegenheid nee, als ik enkel kijk met uitnodigende ogen hoeft niets gezegd, of blijft iets verduisterd vaak is het zo dat zelfs beter naar mij wordt geluisterd…

naarmate de jaren korten en seizoenen vervlakken groeit mijn zwijgzaamheid soms schiet praten het doel voorbij er schort iets aan de brug naar de overkant planken vallen in diepten van ijskoude gevoelens onbereikbaar blijkt de waterkant mijn ogen spreken niet meer dof en verduisterd als zij zijn uitzichtloosheid krijst in verstopte…

niemand wist waarom de schrijver stierf zijn naam werd opgenomen in het boek der zwijgzaamheid fladderende poëzie in ongeschreven wolken mysterieus ontsluierend uit neusvleugels en hoe alles verwaterde in de fontein die nu zwijgt in tonen van serene muziek…

Buiten neemt de stilte vorm. Gewoon door te staan in het nog koude licht. Ik zwijg en wrijf vermoeid mijn handen in onschuld. Verzadigd. Zoals bleke wangen in een landschap. Het breken tot bronnen. Tot de rivier zelf. Een voortbestaan. Ik zoek een dichter zonder dood. Om dit beeld vast te leggen. Mijn liefde in een niet verzonnen verhaal…

er is geen oor dat dichtgenaaide spraak hoort elk woord blijft steken in mondmoeras, in weerwil tegenzeggelijk, onwaarschijn, veredeld gedoofd als een stormvulkaan onder zalvend oppervlak ik hoor een voorschot op onredelijke stilte…

Mijn mening vond ik nooit belangrijk voor gebruik het was mijn zwijgzaamheid ook tegen elk advies Ik werd heel mysterieus voordat ik nieuw begon en leg nu spotters met gemak het zwijgen op…

zwijgzaam mijn geweten dat in verloren tijd de weg naar buiten niet meer weet diep wegkruipt voor de strijd strijd die niemand zoekt niemand echt zal winnen mijn geweten houdt zich stil woorden blijven binnen…

pas jaren later vertellen kinderogen het ware verhaal…

…zwijgzaam !…

Eer maakt men lakens wit met inkt, Eer spreekt men schaak met bezemstelen, Eer vindt men nog een roos die stinkt, Eer ruilt men stenen voor juwelen, Eer breekt men ijzer met zijn handen, Eer zal men stijgen in valleien, Eer legt en een garnaal aan banden, Eer leert men geiten kousen breien, Eer plant men bomen op de weg, Eer zal men kakken…

Eer maakt men lakens wit met inkt, Eer speelt men schaak met bezemstelen, Eer vindt men nog een roos die stinkt, Eer ruilt men stenen voor juwelen, Eer breekt men ijzer met zijn handen, Eer zal men stijgen in valleien, Eer legt men een garnaal aan banden, eer leert men geiten kousen breien, Eer plant men bomen op de weg, Eer zal men kakken…

Jouw zelf gekozen woorden Dringen zalvend tot mij door Jij, die tot mij spreekt Omringd door duister Ik hoor je aan Je vult mijn oor Wanneer jij verhaalt En ik je beluister In deze veilige haven Dit vertrouwde bed Ben ik het Die niet praat Net zo min fluister Zoveel vertrouwen In elk gesproken woord Maakt dat ik voor jou zwijg en…

Daden met hun woorden doen niet altijd pijn maar soms doen die woorden zeer die juist vermeden zijn.…

Loop niet weg nu blijf staan en hoor de stilte in mijn woorden die ik neervlij op de deining van jouw adem even gaat gevoel aan klank voorbij zoals de schoonheid van een vlinder aan zijn vleugelslagen zwijg met mij de zilte pijn van leegte die geen ander ziet achter een glimlach vlinders huilen niet…

Een woord is hard en vierkant als een baksteen gooi het niet door de ruiten van je genegenheid die je beschermen tegen het ijs en tegen de wind die giert over de kale, lege vlakte Bewaar ze in je hart, de woorden; draai ze om en om, denk ze, verzin ze maar spreek ze niet uit…

Het vermolmde hout dat kraakt onder mijn voeten bij het betreden van jouw bebost domein knispert en ritselt zacht als een gekreukeld tekenvel waarop symbolisch het leven wordt uitgelegd De kracht der verbeelding brengt ons een veelvoud aan betekenissen Ja, ook bekentenissen die in een zwijgzaam mysterium ontstaan en weer opgaan…

Hij kwam bij je met lieve woorden en lege handen. Hij wilde de mooiste zinnen zeggen maar stond daar met zijn mond vol tanden. Hij zag wel je twijfel over zijn gevoel maar kon niet spreken. De angst weerhield hem als hij sprak van zijn gevoel was hij vast bezweken. Zijn vader zweeg over emotie. Zijn vaders vaders vader zei het evenmin…

gespannen wachtend passeren witte jassen zwijgzaam af en aan…

vandaag doe ik niets vredig en zwijgzaam kijk ik zwaardlelies open…

Zwijgzaam aanschouw ik een rumoerig kabaal En voel de stilte om mij heen Ik hoef er geen moeite voor te doen Het is er nu en zomaar ineens…

De vrede voedt me als geen ander, als juist door die ene ander.…

Aan een zwijgzaam viswijf te Hoorn vroeg een visliefhebber vol toorn: 'Wat is er nu mis, verkoop je geen vis?' Nee, want ze was haar tong verloren.…

zwijgzaam vergaan de dagen gevangen in eenzaamheid in de schemer van haar leven huilt zij vergeten tranen tot de nacht ze verstilt met een vredig slapen…

het ene na het andere woord misschien zeg ik liever niks zeker als het regent ben ik zwijgzaam denk ik aan jou wanneer je terugkomt alsjeblieft…

nog voor luide stormen hun ruisen en geraas drenken in stilte en naadloze zwijgzaamheid blijkt tegen het vallen van de avond het hart nog het meest gehavend…

zij voelt zijn woorden met haar hand op zijn lippen hij bewondert haar schoonheid met zijn armen om haar heen en ik ben sprakeloos door hun intense liefde zij doof, hij blind ik zwijgzaam en alleen…

Gevraagd enig teken is het gegeven Aan de zielen der doden ongemeen Doch slechts de stilte getuigt het verleden Het eeuwig zwijgzame in duisternis regeert…

Stil ligt het landschap als voor het oprapen Stil ligt het landschap in vroeg zonlicht Aan zomen de wilgen,geknot waaks..maar zwijgzaam Wij zijn het die niet slapen.…

Zwijgzaam loop ik de berg op naar boven waar het gras welig tiert. Op de terugweg ga ik genieten van de omgeving, nu even niet. Ben er bijna, gelukkig maar, het werd tijd. De verlossing is nabij. Eindelijk, daar staat het te glimmen in de zon. Ik zit en kijk rond. Opgelucht, net op tijd. Geniet van de bloemen.…