Alle inzendingen over 't verre zilver

De danszaal is gevuld met jonge mensen Ze zweven het parket zo licht als veren De meisjes in het lang, in ‘t zwart de heren Maar Bella zit de wereld te verwensen Haar stil verdriet reikt over verre grenzen Een muurbloem zijn dat kan ze niet verteren Ze zou hem nu het allerliefste smeren En voelt een zoute traan naar boven drenzen Dan…

Het is de zelfde heilige avonduur' Als toen ik 't eerst heur aanblik mocht genieten. - Eerbiedig denk ik aan het jong voorleden: Ik hoor heur stem, ik hoor haar zachte schreden, Op bloemengeuren stijgt haar naam omhoog. Wat zou dat zilver op de bergtop wezen?...…

Nu blinkt de straat van zilver en van goud, Waar 't zwartgelakt plaveisel hel beschijnen De winkellichten. Ver alree verkwijnen De speelse knapenkreten. Star en koud Nu staan de huizen. Achter de gordijnen, Spreken de mensen, warm en welvertrouwd, Hun liefdewoorden - Sterloos donker rouwt De regenhemel boven huizenlijnen.…

Maar toch, zoals een droomrig kind zijn spel verlaat, wijl iets hem trekt, en in de wrede lentewind de handen tot de sterren strekt; zo bleef bij hartstochts snelste stroom 't verlangend hart mij droef gezind, en 't wacht zijn verren sterredroom verdrietig als een eenzaam kind.…

Maar door het dichte lover Riepen, bij avondval, Verre verlichte venstren Terug naar 't veilig dal: En naderbij gekomen Herkende ik bos en beemd, En stond weer, arme zwerver, Voor 't vaderhuis... vervreemd? Schuw blikte ik door de ramen; Daar stond, als tallentijd, Voor de genoden velen, Het bruiloftsmaal bereid...…

riep hij reeds van verre Met zijn handjes voor den mond, "Vischje", kan ik je eens spreken, Zwem je hier in d'omtrek rond? 19. En toen klonk er plots als antwoord Uit de verre, wijde zee, Zacht en zilver stemgeluidje: "Riep je, ventje piggelmee?" 20. "Ja ik! Ja IK!"…

Ik wenste toen een oudgraaflijk kasteel, In 't midden van hoog beukenbos met uilen En grafruïne, zwartbegroeid de zuilen, Scheef elke schacht, gebarsten 't kapiteel; Twee leeuwen, door oud mos vaalgroen en geel, Spalkten naast de ophaalbrug hun drakenmuilen, En uit het maanlicht kwam de herfststorm huilen Door puin van gang, vol rits'lend…

Ginter verre donderen de kanonnen, spuigend. - Stervend stort de maged neder. - Ruiters stormen henen, lijken trappelend. - Meer dan ene name zal men roemen, meer dan ene held na 't bloedig kampen; U niet, Vrouwe, groter dan de krijgsheld!…

Het stadje op het verre veld beneden ons, in mist verscholen, heft zijne toren, half verholen, in 't licht dat met de mist versmelt en door de gouden schemer snelt het vlottend schaduwig geweld der vlugge wieken van de molen. De hemel, wolkeloos, omvat de prille tere zuiverheden van licht en lucht te saamgegleden.…

Nu heft in voile majesteit de albezieler Boven de blauwende zee 't Hoofd met de gouddiadeem; 't Zilveren schuim verguldt zich, Goudstof wemelt in 't kustzand, Bruinrood tinten de stralen de rotsen; En de kronen der pijnen Verkonden aan mirten, olijven, cipressen…

Hij keerde terug naar zijn woning, De oude vader, en weende zo zeer, En lei het zilveren uurwerk In 't oude schuifken weer.…

Haar oudste broer kwam haar tegen, Aan de ingang van zijn woon, Het haar om de kale schedel Gelijk een zilveren kroon. 't Was de speelgenoot van haar kindsheid, Zij zuchtte en zei: "Och Heer!" En hij hielp ze van de wagen, En hij zette de kinderen neer. Zij spraken van geen verzoening, Noch lang verleden geschil.…

In de langzaam oplichtende ijle morgen wordt de stilte verbroken door zilveren vogel tonen. De nacht lost op en verdwijnt in het steeds helder wordende licht. Een nieuwe dag is geboren. De betovering wijkt. De nu nog jonge dag wordt al alledaags.…

Het trage zilver van mijn spoor Bevlagt de dagen tot waar Zij heimelijk gaan: De echo van geluidloze paarden. ------------------------------ uit: Winterrunen, 1967.…

in dit kleine doosje geen zilver en geen goud het is veel kostbaarder omdat ik van je houd het gaat slechts om een woordje waar je zo op heb gewacht het hield je maanden bezig overdag en in de nacht het aller dierbaarste wat ik jou kan geven mijn oprechte vriendschap voor je hele leven…

fluisterend tegen hun schaduwen in de nacht wiegen zij het zilveren doodskleed over de knekelgaarden van hun zijn en ploegen de thuisloze fundamenten van hun geweten onder de secretieën die ze uitscheiden wanneer ze de verzwakten door hun ziekten decimeren die ongelovig starend de wegmolmende waarden aanschouwen op de altaren der…

de wind zingt ijl in de statige sparren de toppen deinen mee op het rustige ritme van een eeuwig lied schuchtere vroege vogels zingen het zilver van subtiele lentemuziek in het gewijde ruisen tussen hemelhoog groen…

Zilveren vogels trekken sporen witte strepen tegen blauw, uitgedijd gaan zij verloren, verdwijnen als de morgendauw. Sommige mensen laten sporen achter; banen van veel licht, deze gaan nooit meer verloren maar blijven altijd in het zicht.…

De maan spreekt weer in de diepe nacht de adem van het licht op volle kracht maan straal door ruimtereis gegaan om neer te dalen op ons allemaal het water is van zilver door het zilverlicht van dat stukje rots in de ruimte staat zij trots.…

Glinsterend in het dunne zonlicht als zilveren kristallen spelend op de donkere diepte golvend naar de overkant. bijtend, ijl, knisperen in regenboogstralen, Winter.…

in de late lentelucht vond ik je terug tedere geur van beginnen prikkelt mijn zinnen laat me leven lila kleur ik de sterren zilver de maan stormachtige stromen nu tot rust gekomen laat me dromen laat me gaan…

je spiegelt je in het raam van de overkant nog maar net met een zacht zilveren rand wacht je draait je licht en schijnt op mijn gezicht je ben er weer ik zie je staan je straalt en stuurt me duwt me voelt me jij zo machtig bent weer prachtig…

zwart krullen donkere wolken geen zilveren lijntjes boosaardigheid sluipt in als egoïsme opkruipt ademhalen benauwend is huiveringwekkend de stilte die valt als woorden genegeerd worden een deur knalt dicht keukenkastjes klapperen storm op tilt…

Een carrière als een koninkrijk Die bijna twintig jaren mocht omspannen Vaak winst of tweede achter Marianne (Dat laatste is aan winnen haast gelijk) Een palmares dat tot de laatste dagen Met goud èn eervol zilver werd beslagen…

er zijn harten van zilver er zijn harten van zand je hebt harten van koper en je hebt ze van kant er zijn harten van plastic er zijn harten van glas je hebt harten van suiker en je hebt ze van was er zijn harten van rozen er zijn harten van hout ik heb zelf al gekozen: dat van jou... dat van goud…

Het oude kaartspel is wel aardig, maar Bevestigt veel te veel de oude orde, De heer moet goud, de dame zilver worden, Maar daarmee is het werk nog lang niet klaar: Pas dán naakt het neutrale paradijs, Met tweeënvijftig kaarten blanco grijs.…

einders als we buiten het razen van verre krachten horen…

Ik hoor de stem van mijn moeder en het gezang van verre vogels. O zaligheid van lang geleden en van vreugde die eigenlijk met niets te vergelijken valt. Straks loop ik nog even terug naar die plek om naar mijn verre kindertijd te emigreren.…

M’n ogen, Dwalen over het oneindig Verre landschap, Naar de horizon, Van over de zee naar de bergen, Door valleien naar een huis, En in dat huis, .... Zit jij!…

Het afstoten van het overbodige, bespreken van het aanwezige, aan het mislukte zo min mogelijk betekenis toekennen, zoals aan het ontbrekende - het is verre van gecompliceerd, allemaal.…