Alle inzendingen over 8,9 (op de schaal va

Vlak voor de friet, nog hangend in de lucht, terugvalt in de schaal na omgeschud te zijn - Juist dít moment te vangen met de lens, met potlood of penseel, of wat voor materiaal, dat is mijn grootste wens. En net boven de rand de zelfvoldane blik van de patatboer: kijk dit kan ik allemaal!…

droom aan scherven, in tienen thans genegen minder hoog te achten onzinnigheid te zeven na veel zessen en vijfen want fier deelt de vierendeler uit ik tel verder af driewerf tweespalt eenvoud mijn schaal van dichter eindigt bij onbenul…

jij meet mij en ik mezelf in deze context mag ik jou niet meten maar dat doe ik lekker toch in jouw machtige ogen zie ik zeer, je schiet met scherp, je bijt, ik duik en denk anders, dat doe ik anders…

De meester zegt: "Geef aan de schaal De bocht van 't brood; waartoe een fraai bokaal, Als toch de drinknap in haar holle hand Lessing genoeg voor elke dorst omspant? Vergun tot enig sieraad uwe kruik De gulle welving van een gladde buik.…

bewaren in het licht van ontluikende ogen in herinneringen aan verstilde schoonheid van een verlate schemer als het avondrood overgaat in nachtelijk blauw en ik je mijn lang vergeten brieven ongelezen laat onder het bladerdak waar ik je mijn hartenklop ontvouw zullen we dan onze zielen verstrengeld laten opgaan in zilveren schalen…

je nog vragen welk spel je speelde in al die verfomfaaide dagen de visjes die we deelden liggen op apegapen een stapel kleurenblind en het rad draait door, ook zonder wind de bank is blanco facturen verbrand jouw inzet een veeg in mijn blote hand de laatste champagne grand cru van een parvenu verpand aan de tollenaar rien ne va…

maar toen zíj langs kwam, zonder naam, beschermd tussen va- en moeder in, had de vriendschap afgedaan, je droomde haar jouw koningin. nu, jaren later als mevrouw, ook meisjes worden eens volwassen, eist zij haar recht op op de troon die zij trouw doorspoelt na het plassen.…

Zou ooit de wachter op de rots, Zijn blik op zee gericht, Het wonder van de gouden Dageraad hebben gevoeld? Zou ooit de schoonheid van het land Onder de regenboog Zijn zinnen en zijn innerlijk, Zijn hart hebben geroerd? Zou ooit in zijn demonen 's nachts Ontdaan van hun gezicht, Ondine's stem, de waternimf, Zijn ziel hebben beroerd…

mijn hart is als twee schalen gevuld met evenveel uit beiden wil ik halen zodat ik altijd deel…

Coreopsis Verticillata MEISJESOGEN meisjesogen die stralen-dorstig dromend- goudgele schalen…

een vette eend had op een keer na twintig dagen zitten een nest met eieren zo weten te verhitten dat schaal na schaal een scheurtje kreeg waarna een guitig kopje een lijfje te zeggen scheen zeg moe ik pas niet langer in dat dopje dat werd me een bedrijvigheid van scharrelende geeltjes de moeder eend was zelf voldaan haar kinderen…

zo welgevallig zo teder lijk je vandaag narcis in een schaal een glimlach op de tafel een lust je te bekijken…

het wonder der realiteit een glijdende schaal tussen de uitersten in alle schakeringen beweegt zich de mensheid…

feest twinkelt weer in zilveren schalen kristal fonkelt speels oude verhalen kaarsen branden vlammen warmen maar niet voor daklozen en armen etalages vol met kerst zijn voor hen niet weggelegd de blijde boodschap wel maar hun lach verdwijnt al snel nog is er de stal het wonder en de beesten is dat wat onze welvaartstaat hen heeft…

De zon bebroedt de klei en aarde, stileert de broze schaal van eigenwaarde, op haar wolk speelt een ongedwongen kind, wordt geraakt door het gevederd licht, als duizend lampionnen in het duister.…

Is hij er nog? Hij is er nog. Ik ga even niet meer praten, zegt hij. Elke stap lijkt nu de laatste. Het nieuw infuus, de ogen gesloten, de ogen open. Hij mompelt dat hij even niets meer zegt. Elk moment lijkt definitief. Misschien blijft hij, blijven wij, voor altijd hier. Is hij er nog? Hij ademt uit, is stil en ademt dan weer in. Hij is er…

De NAM, bij monde van hun persvoorlichter: “Zelfs in geval van allergrootste pech Komt men in Groningen nog best goed weg, 5 Wordt het nooit meer op de schaal van Richter.” Voor Groningers staat hierdoor buiten kijf: “Het wordt hier op zijn hoogst slechts 4.5....”…

De muur van haar kamer Romy Schneider, Nathalie Wood, Adamo, Johnny Holliday: 'Pour ma la vie va commencer!' De eerste man een oude bekende die werk van haar maakte. Haar hart, leeg, verloor ze zonder te kiezen. De tweede man een voorbijganger die beter bij haar paste. Drie honden, twee katten.…

me niet men bracht het nagelaten later er zit nog steeds dat potloodstompje in waarmee hij honderden latjes afstreepte op de juiste lengte of breedte het kraakt ook zoals hij de laatste jaren hij werkte zo rustig dat hij soms al dood leek terwijl hij meubels maakte als een stielman timmerman heet het nu ik noemde hem gewoon va…

jij lachte glas met verstilde ogen je warmte was heel transparant zonder blikken of blozen straalde jij een oppervlakte lang maakte juist van contact een heerlijk warm weldaadspel waarbij voelen het bedoelen van stilte in samen was geen va et vient waarbij altijd de snelste de game gaat winnen maar juist de opmaat…

de schaal legt mijn gewicht onbewogen terzijde ik verhaal, spijker woorden dicht, bevlogen wil ik beide…

Schuimende morgen en mijn vuren lach drinkt uit ontzaggelijke schalen van lucht en aarde de opalen dag.…

gevulde schalen mijn zomerbloemen dragen dit rijke najaar want heikele herfsttijden brengen winter te dichtbij…

Terwijl de bodem rommelt, beeft en scheurt voorkomt de noordelijke nuchterheid dat men met overdreven ruchtbaarheid de schokken té veel aandacht waardig keurt. Daar weet men als het bed weer staat te beven, dat Moeder Aarde gas heeft moeten geven.…

Zo mooi Zo rond Zo glimmend Zo puik Je ruwe bolster Je prikkelige schaal Daaruit Een pracht Een praal Dieprood Weerspiegelt De kracht Van een zaad Ooit word je Een boom Die jaren oud Zo sterk Zo groot Groeit Tot bloei Van ruwe bolsters Met kastanjes In schaal Ze vallen Breken open Tot een nieuw Verhaal Oh kastanje De mooiste…

ik waan mij onbespied toch weet ik dat jij mij ziet want je bent mijn publiek als de gordijnen opengaan zie ik jou daar staan met de verwachtingsvolle blik op mij gericht met kushand en lach geef ik mijn binnenkomers weg nog zitten al mijn dromen in het hart verscholen in het ultieme va et vient raken wij aan opperste…

kleine doosje barokte muziek voor nu en heel even in ons stukje leven we dansten genoten mystiek warmden ons aan de zaal en lakeien in een eeuwenoud slot reverensde de dames in doekjes en blik prefereerde noblesse in koele opschik en je was trés bien niesde en schraapte mijn keel maar jouw koets was al weg naar een volgend va…

Ik zag mij in een droge oase, waas verblindt de ogen, hitte verstoft een vermalen horizon, waar een schorpioen de staart doopt in het venijn van besluiteloosheid, zijn angel als medicijn en verbonden aan zwart satijn, het zal mijn onwetendheid verklaren, het lot ijlt na in een vergeten maan tot op het bot versleten in werelds…

angst is het oogmerk van de harde witte schaal die het oog omgeeft angst verdwijnt in het papier wit als een duivenveertje…

Mijn graven liggen in de grond der geesten tussen zand en klei 'Allez, on va', en samen lopen we wat hoger nog, dan omgekeerd naar huis en haard, mijn Spot is moe…