Alle inzendingen over Afscheid

Omdat ik niet wil struikelen over jouw stilte over het gat dat jij bent in mijn duisternis zal ik delen hoe het voelt met jou weer een onmogelijke berg beklimmend met jou al lang geleden weggegaan Ik wil niet dat mijn leven geweven of gekozen wordt uit pijn die ik verberg uit brokstukken van mezelf uit jouw stem die in jouw slaap roept…

nog brandt de wereld niet maar ook het korstmos genereert steeds minder leven oceanen zijn niet meer vergeven van plankton en verrijkend visbestaan aarde rest nog slechts het temporele gaan woede marcheert laarzen naar het front waar zombies vechten om wat grond om daar hun eigen graf te graven het kernwapen gaf in handen van geraffineerd…

in de verte woeden branden verteren levens zonder handen strijden zielen om bestaan je proeft de wind in tijdloos gaan ze is zwanger van herinnering uit tijden dat het beter ging nu kermt ze en jaagt restanten bulderend naar alle kanten ze smoort de lucht zucht haar gif in stikkend sterven niemand zal de aarde erven, want het…

ben jij de koningin in vlindersvleugelpracht die ik alle kleuren van de hemel bracht in paradijselijke nachten nu zit je op de troon in vervagend wonderschoon en spreekt je negatieve oordeel uit over dieren met een andere huid je toont rechtschapen maar ook jouw lusten kon je niet bewaken eindeloze vluchten lieten ons aan liefde…

koud als marmer de oneindigheid waarin ze zwerft zo tergend teer onaanraakbaar in de volkomen stilte van de dood uit de wolken raast de storm…

de dood wist de geschiedenis van het leven uit je lege mooie ademloze gezicht opnieuw geboren in een ander leven dans je je danst langzaam weg…

schrijf met zwarte verf het korrelige verhaal van jou noch van mij schrijf over het eiland zonder beschutting waar de boot je bracht schrijf niet over het afgesneden zijn van het vasteland schrijf niet over slagregens het gebrek aan een paraplu schrijf niet over liefdeloosheid en onwrikbare dingen schrijf als het niet…

ik bespan mijn koets met schimmels, ruinen en een zwarte hengst ik tuig ze op, zwaai en juich maar als ik aan de leidsels trek hoeven spatten vonken uit de straat als de koets zich langzaam in beweging zet, nog draven ze gestrekt, ik kijk niet om zeg me waarom we slaan op hol en stijgen langs ogen vol afgrijzen bolle koppen nokken…

Middernacht, ik wandel naar huis door de 6 km lange velden, eindeloos alleen, zonder werk, zonder wagen, zonder vertrouwen, zonder doel, alleen Van Morrison's "Have I told you lately that I love you", zingend alsof niemand mij horen kan, behalve de in verbijstering starende koeien rondom, en tranen rollen langs mijn wangen, van…

we liepen hard de duinen op, waren bijna boven, zijn door ademnood gestopt ik zag de pijn voelde tranen om het falen, wist dat we de top niet zouden halen we waren niet alleen zagen hoe schaduwen zich langer maakten, hoe alle licht rond ons verdween we hadden elkaar ingepakt een teveel aan goede zorgen wisten hoe de dag verliep…

in je ogen breekt de wereld in een eindeloze lach niet in scherven die verwonden maar als zon die schijnen mag geef je hand ik lees de lijnen die je nog te leven hebt ik voel je trillen en de pijnen die je niet verbergen kan je gaf me alles en je lichaam liet me toch mezelf zijn in je armen zong ik liefde in een eeuwenoud refrein…

ik ben verdwaald handen kennen me polsen aan te korte armen met vuisten dreigen ze hoofden knikken met een vreemd gezicht ik zocht je maar jouw trekken blijken ook gewist in het geluid herken ik wel je stem maar je woorden zeggen niet dat je me kent ik pak je bij je jas draai je langzaam om je borsten zijn er nog, maar in je…

misschien droomde je toen je lijf niet meer van jou was misschien droomde je al voordat broze botten braken je hart haperde nauwelijks kloppen kon misschien droomde je pas toen je ogen naar binnen keerden en braken de vogel zijn machtige vleugels spreidde hij je meenam toen je droomde…

in wit gesponnen ochtendlicht zweefden twee vrienden voorbij zomerlicht speelde door hun wilde haren er was het onhoorbare droeve koeren van duiven droomde je toen een vogel zijn vleugels spreidde? jou meenam in zijn vogelvlucht toen je ogen naar binnen keerden en braken alsof je droomde? een schreeuw uit duizend kelen in…

de wind floot een liedje in zachte schemer legde de dood zijn hand op haar hoofd de tijd viel stil de dood schroeide de stilte dicht in een hoek van haar geest bewaart ze één volmaakte dag…

ik voel me drijven in een oceaan van handen kerels en wijven die met hun vingers wijzen dreigen en graaien strelen en me aaien om me zo te paaien tussen zon en de haaien spiegel ik het water vlak probeer niet te verzuipen in mijn natte pak ze zoeken in mijn geest zijn overal geweest het rood van wonden littekens zijn nagelaten…

je was vertrokken, uit mijn zicht je stem klonk verder weg dan ik vermoedde ik proefde een vakantieland het springen uit de band je kaart kon niets vergoeden ik dacht mijn handen vol herinnering zag je warme lach je witte tanden ik streelde je met pijn liefde die ging bloeden omdat we niet meer samen konden zijn ik zie het harde…

man die de woorden zoekt verlaat het huis door het raam hij voelt de pijn terwijl hij boven de bomen -verder en hoger- door het luchtruim zweeft zijn tijd is niet opgeheven hij valt niet voor eeuwig uiteen het moment is nog niet gekomen laat hem dan opnieuw nog even pijnloos zweven boven de stad -verder en hoger- laat dan…

weg is ze en het is oorverdovend stil kan ik dit is dit wat ik wil zonder haar mijn liefde mijn ogen haar vermogen om lief te houden van het is weg voor even dan en daarom is het stil hier zo stil zonder jou…

snel verkleurden in haar schaduwen bespeurden we het wit van dood ze lachte zacht de stilte weg wenkte om een glas er haperde muziek omdat de achtergrond van schrik aan het verbleken was handen maanden tot haar fluisteren het woord gegeven werd ze was gekomen met een droom voor ieder die nog iets te leven had ze nam geen afscheid…

ik was verblind en dacht met jou een liefdeskind te baren je lichaam zag gevaren en was gekneusd door een onheus ervaren in je jeugd behoedzaam zochten wij naar wegen waarop we steun en warmte konden geven we koesterden ontluikend leven en spraken in de uren van de slechtste dagen met elkaar jij wilt niet meer en kiest om weer…

Ik weet nog dat we op deze bank zaten. Om het verste pitten spuugden. Later je lang naar je kaart staarde. Je het noorden zocht. Langs mos op de stammen. De witte plooien me deden denken aan de lanen. Hoe wijde brandwegen lopen. Dwars het dennenbos doorklieven. Een eenzame roze zwemband geeft zich over aan hoe grillig iets kan stromen.…

Ik weet ook wel dat ik in één van mijn vorige gedichten alle vrouwen over één kam heb geschoren, maar als je met 3% van de bevolking tegenover 97% staat is het niet gek dat dat gebeurt. Als ik naar de mensen luister hoor ik een moedeloze bevolking die denkt dat ze niets anders kunnen doen dan met de massa mee te gaan en daarom ben ik diep betreurd…

Hoog in de bergen Sta ik op de top En nu laat ik me vallen Met de wind in mijn kop Ik juich en ik schreeuw Ervaar eindelijk die vrijheid Vlieg weg van het verdriet Niet denkend aan het afscheid Het dal komt in zicht Maar ik sta klaar Ik laat me niet meer verrassen Ja, komt u maar Ik haal diep adem En duik in de rivier Maar schiet…

nam, mijn naaktheid nog naar lente rook, intimiteit in het stotteren, het aarzelen van een halfzacht gekookt ontbijt alsof ik uit het water kwam en het bad een grote zee werd toen ik weer naar de dierentuin moest om de tijgers te verzorgen omdat ik in de ogen van die beesten leefde, zonder afscheid te nemen.…

Dat het afscheid nadert Voelt als een rouwe druppel. Pijnlijk. Die mooie blonde haren. Waren wel heel bijzonder. Het kwam tot een hoogtepunt. Maar nu is de tijd gekomen. Voor het afscheid. Voordat het uit de hand loopt. Zeg ik elegant gedag. Om vervolgens weg te lopen. Zonder nog een kans te grijpen.…

een stukje van mij is achtergebleven bij ons afscheid diep geworteld in jou een deel van mijn leven is meegegaan met jou ik voel het elke dag de leegte alleen zonder jou mijn hart doet pijn een deel van mij is bij je ik mis je zo…

hand in hand lopen wij door straten te schandalen gevangen in spanning verlangend naar passie verward en bereid samen te dromen negerend dat morgen verdwaald in elkaar werkelijkheid daar is en afscheid zal komen…

de gelauwerde vaderlandse schrijver ziet geen brood in het afscheid van Reve hij is maar hoogmoedig thuisgebleven en denkt: ik ben de ware achterblijver Claus, een groot dichter uit het Vlaamse land toonde echte klasse in de kerkbank…

In het hoofd schemert het wat vaker en helderheid vervaagt wanneer afscheid nemen overheerst kaal het landschap waarin ik mij bevind leven zo afwezig lijkt tot een vertrouwde stem mijn naam weer noemt…