Netgedichten

netgedicht (nr. 32.753):

Vervreemding

Het heeft niet aan de woorden gelegen
of aan de klank, het geluid van jouw stem
de melodie die klonk op een avond in de regen
de gierende remmen van een late natte tram

of dat je naast me stond, in een bushok
zonder bestemming, maar met een sigaret
ik bedwelmd door de kleuren van jouw rok
belande die nacht alleen met jou in bed

toen je afscheid nam, mijn naaktheid
nog naar lente rook, intimiteit
in het stotteren, het aarzelen
van een halfzacht gekookt ontbijt
alsof ik uit het water kwam
en het bad een grote zee werd

toen ik weer naar de dierentuin moest
om de tijgers te verzorgen
omdat ik in de ogen van die beesten
leefde, zonder afscheid te nemen.