Alle inzendingen over Afstoting

Hier waar het niet kan komen de woorden elkaar afstoten Dit wat men noemt 'het vrije veld' het kent horizon noch grenzen Uit de hemel hangen draden, slordig afgehecht bewegend in de wind (want altijd waait het daar) Verder beweegt er niets Een paar losse stenen slurpen zich vol licht (alle schaduwen verdwenen) Toch moet het hier ergens…

de herfst de ovulatie is van een periodiek verschijnsel met geuren die afstotend doch ook zeer opwindend kunnen zijn dat de winter de nazorg beklijft van de overgang die gepaard gaat met opvliegers doch altijd toegankelijk is wanneer ze haar benen spreidt en zo de lustige liefde ontvangt van al diegene die samen met haar deze vreugde…

Prikt en irriteert haar doornen doen heel goed hun werk prikken onterecht Daar echte liefde afstoot allerminst althans vreugde geeft daar zij, zei zij, veel verdriet van vroeger jaren nooit echt heel goed een plaats heeft kunnen geven Probleem echter is dat hij vanuit de diepste gronden van zijn hart haar heel erg lief heeft Zij…

Het blijft vragen naar de bekende weg, een vloeiende beweging van aantrekken en afstoten. Onze speelsheid een nieuwe vorm van liefdewerk: de kortstondige toewijding, het verrassend perspectief. Zo te horen is het vrijgezellenfeest hiernaast een groot succes.…

steek je vinger in zijn zij je knalt meteen tegen de grond dat zijn huid het nog houdt het gutst het drupt het zweet alles ingeteerd en opgeslagen vet in zevenendertig lagen de stank een-en-al ranzigheid vijf minuten onder de zon rooie puntjes van de kaantjes of toch een berg reuzel in zakken die voor je uitbollen jij blij dat-ie net…

En als de smalle boot, Waarin ik word gedrongen, Van levens wal afstoot, Hoe hoog de golven sprongen, Van u komt heil en heul, Mijn lamp blijft helder branden, Uw olie drupt een geul Van rust tot aan Uw stranden. Het westen is al nacht, Maar ’t Oosten vlamt van vuren.…

Waarop hun breisels de struiken behangen En meisjes met elastische twijgen De ijzelbesmukte webben vangen Om van het mateloos gesponnen garen Welke ze tot een solide vlies opsparen Een soort spiegels te maken Maar Freddy gaat misbaar veroorzaken Graait lefgozerig naar een joekelgrote Klevend aan het spinsel uit haar kont Zwaait de afstotelijke…

Is het omdat de boom ze afstoot? Bepaalt elk blad voor zichzelf Dat het tijd is? Is het een ritme van de natuur, Groter dan welke boom of welk blad dan ook?…

Oh, help mij, God, ik wil geen heiden huwen Sla mij met ziekte of neem mij als bruid Maak mij afstotelijk, misvorm mijn huid Maak dat de mannen van mij zullen gruwen Maak dat ze mijn kwetsuren zullen schuwen Ik zal u loven met mijn stemgeluid Of kloosterzuster zijn, dag in dag uit Laat uw barmhartigheid mij steeds omstuwen Mijn lieve kind…

Waar de massa hem afstoot in een wederzijdse miskenning. Hem niet de kansen geeft voor een stukje erkenning. In de wereld van de heer Van Splunteren draait het om pleinen en straten die diep beogen door zijn bange geest. Hij is mens en zou zo graag iets over zichzelf verhalen, omdat hij lang genoeg bang is geweest.…

'k had twee tantes Vogelientje en Marie met elkaar getrouwd en woonden samen in mijn kinderogen hadden altijd oudevrijstersjurken aan van treurig kerkhofgrijs over de knie afstotend zwartehoedjes met van achteren een kaalgeplukte veer van voren doorzichtige valletjes gordijnen liepen zoutpilarig tussen de berlijnen sleepend met zondagschoudertassen…

Hier twijfel ik, Want afstotend is mijn buitenlaag, Niet afkeer wekkend, Het lijkt open, waarvan gesproken is. Maar moeilijk doordringbaar. Het is gesloten, wat niet voor jouw zicht zien baar is.…

Die fascinatie van regelmaat en routine De spanning tussen uitzondering en discipline maar het is iets dat ook afstoot als discolichten of een stroboscoop Als ik er maar lang genoeg naar kijk bezorgt het mij vaak vrijelijk zo’n onhandige, maar heerlijk hete, buikloop…

Een besef het anders te willen, in meer wie je werkelijk wilt zijn, merken dat situatie's en mensen, men zal afstoten tot 'n breuklijn. Opruimen van dingen wat niet past, bij het ware innerlijke gevoel, typerend voor Kerst in bezinning, als ziel naar het zuivere doel.…

gelukkig woonden ze in de heuvels, niemand hoorde de afstotende geluiden die hij maakte bij bezoek sloten ze hem op in de oude aardappelkist waarin hij dan uiteindelijk zijn behoefte deed als straf daarvoor lieten ze hem dagen liggen in de kist na een frustrerend pak slaag ze hadden hem gestolen uit een liefhebbend thuis om aan hun kinderwens…

Het lijkt wel aantrekken en afstoten tegelijkertijd. Het is mijn minderwaardigheidsgevoel en mijn grootsheidzwaanzin. De nietigheid in het geheel en de grootheid van het leven op zich. Het is de nacht die mij blijft achtervolgen in mijn leven. En ik sleur altijd degene die ik het meest lief heb er in mee.…

Maar, bedacht ik, ik ben net zo dakloos als jij, net zo vervuild en hongerig met de meest afstotelijke zweren op mijn vermoeide gelaat, ik heb ook niet echt het middel om mijn hier-zijn te kalmeren, een plek om mijn vervreemding in te helen, laat ook mij maar ronddolen op de straten van kwetsbaarheid en dreiging, immers, ook de dromen van een…

Afstotend toch weer aanzuigend sprekende boekdelen Een zeer mooi sprookje dat ook nooit zal kwelen of vervelen. Gevoelige zielen kunnen raken, ten gronde schoppen met de grond gelijk maken Ergens kan die oh, zo boze huidige wereld ons niets maken.…

" Een laatste ruk aan je lijf, om vervolgens weer met dezelfde kracht uitgespuwd te worden De aantrekking en afstoting: beiden even overweldigend overdenderend en overdonderend Je keert telkens terug, raakt slaafs aan de tweestrijd in dat gevoel Totdat je ooit op een dag dood aan de branding komt te liggen Speelt ze het spel…

Daarom ook wil ik je de valse kwaadheid en je gemene straatgeschreeuw zo graag vergeven, want het was niet werkelijk jij, maar de nare gevolgen van je proces, wat ik triggerde, gek genoeg, liever deed ik het volkomen tegendeel, maar ik zat gevangen in je web van aantrekken en afstoten, de macht van je schoonheid en je sterke heksenmanieren,…

Er is leven en dood, verdriet en vreugde aantrekken en afstoten... In al die tijden leerde ik wat geloof is. Tussen al die prevelende mensen van de afgelopen eeuwen, zochten véle zielen naar zingeving. Waarom mensen bidden, en wanneer, hoe? Graag ontvang ik in mijn leerproces antwoorden. Mijn levenslust maakt me niet moe, integendeel.…

tijd waarin het leeft 't was vast een ontzettend creatieve boktor die groeide volgens levenslijn en waarderingen de rode loper geeft de volledige cyclus aan van tussen toen en hierna, de witte waas waar levens in stenen vormen geslepen zich bijzonder waardig manifesteren over het hoe zo te worden en de keuzes hand in hand uit, overgaan afstoot…

het iemand bij blijft voor zijn hele leven Onze woorden kunnen ook heel mooi wezen als we complimenten geven Mensen laten lachen, mensen een goed gevoel geven, mensen een mooi moment laten beleven Onze woorden kunnen liefde geven maar ook de liefde weg nemen Met onze woorden kunnen we de wereld veroveren Maar we kunnen de wereld ook van onze afstoten…

Afwijzing zo pijnlijk Ik ben niet van waarde Schiet tekort Dus gaan we voldoen En levert het ons op Liefde en erkenning Denken we Maar het vat Is niet te vullen Nooit erkenning genoeg Om het zelf te geloven Angst voor afwijzing Verleidt ons tot versmelten Met veilige opties Voldoen aan om Jezelf afwijzen zorgt voor afstoten…

vreemd Ze werd niet behandeld met de liefde en respect die ze verdient Ze heeft pijn geleden, er is haar teveel verdriet aangedaan Ze is beschadigd door haar verleden, het is een gebroken vrouw Ze heeft een muur opgebouwd door alles wat haar is aangedaan Een muur zo dik en hoog, daar kom je niet zomaar doorheen Een gebroken vrouw zal liefde afstoten…

loflied zingen van de glorieuze anti-aanbak-pan Je denkt misschien wat is dat dan voor pan welaan da's een die niet aanbakken kan Hij heeft een dunne anti-aanbak-laag waarvan die laag gemaakt is is de vraag men is in de gebruiksaanwijzing vaag omtrent het materiaal van deze laag Behalve deze mysterieuze coat die zorgt voor de anti-aankoek-afstoot…

In de schaduw van het gebouw, duidelijk als een telwoord, staan weke, afstotende wonderdieren. Zij doen slechts hun plicht, en wij, mijn ordebroeder en ik, wij wissen het zweet van tussen de ogen der aarde, vaal als een doodziek paard. Van rubber, niet meer.…