Alle inzendingen over Almaar

mij eeuwig in de rouw Ruisen deden droge bladeren waar ‘t leek of jij daar praatte Of ik je zacht hoorde naderen om mij nooit meer te verlaten Toen ik door ‘t eenzaam trok dacht ik almaar meer aan ons Ik wilde dat ik wakker schrok en gedroomd had van de bons…

In de holle zandloper schuren scherpe korrels de tijd steeds verder uit hoe verder het zand hoe sneller de korrels het lijkt wel of de tijd almaar sneller gaat als je ouder wordt terwijl jijzelf alleen maar trager wordt ... .. .…

ontegensprekelijk in haar laatste wens verkoos zij een leven weldra vergaan lacht zij de eeuwigheid tranen toe verwelkomt haar hart een wederzien waarin zij samen de fluistering horen zijn roep almaar luider haar wensen vervaagt…

We offreren gepeperde broden en schenken duister bitter de uren worden almaar witter de sauzen worden gehekeld met een zuur dat al eeuwen staat te rijpen slijt in karakters op den duur zo ook met dichters in valse toonregisters.…

dieper almaar dieper in donk're gedachten raak ik de zin kwijt van het bestaan zo ook de tijd die nog wel voor me uitgestippeld was onraad genaakte niet weer die koudheid onzekere leidraad waar ik op balanceerde met vage hoop op beter...…

Nu avondrood jouw zonden kust wiegen bomen almaar later daar de wind in stilte rust streelt het maanlicht zacht het water balancerend hoog daarboven zijn dromen in de maak waarin kinderen nog geloven…

Dat krijg je van dat automatiseren; het personeel krijgt almaar méér te doen. Respect valt weg, geen mens houdt z’n fatsoen. Je gaat je noodgedwongen maar drogeren. Waar is de fluit, de tang, de zwarte tas, toen conducteur zijn nog geen blowjob was?…

Almaar schudt de struik, luid schurend en ritselend: het reekalf vecht door. Een kleine draaikolk glijdt traag voort in de bossloot: daar komt de ringslang. De dode boomstam is vol levendige galm: het spechtennest roept.…

De schilder kijkt, mengt almaar...…

fragmenten vallen als dagboeken omlaag lege bladzijden spreken boekdelen over het lot dat haar was toegedicht gelijk een wees zet ze de regenboog almaar dikker aan om zo geluk over haarzelf af te roepen langzaam verkleurt de herfst…

Mag ik van onder tot boven jouw almaar ronder lichaam loven ja ook dat borst’lig vooronder waar binnen nog even het zich zacht roerend wonder vol prille belofte van leven ons eeuwig gelofte in een toekomst te geloven.…

Met mijn ogen dicht lees ik de braille van je huid Je woorden sturen mijn handen naar verlangen binnenin Mijn mond zinspeelt op je lippen Je lichaam spreekt klare taal In je verhaal mag ik het boek niet uit Almaar weer beginnen bij het begin…

de ruimte die je mij gaf om me in te laten groeien lijkt kleiner dan tevoren daar er grenzen zijn opgeworpen hoge muren stagneren de ontwikkeling langzamerhand word ik opgeslokt door de schaduw die geduldig lacht mijn dagen die almaar korter worden ik wacht tevergeefs…

ik wentel me in jouw armen samen kijkend naar het ontluiken van Moeder Natuur kriebelen nieuwbakken sprietjes geurt heel voorzichtig een kleurrijke bloem hoe licht danst een vlinder trek je mij dichter almaar dichter naar je toe…

De tredmolen van tijd laat almaar draaiend het geweten inslapen.…

Jij neemt bijna niets, en blijft almaar geven Laat me hijgend oneindig genot beleven Zachtjes schokkend tot ongekende hoogten zweven Onuitgesproken woorden blijven op m'n lippen kleven Maar jij hoort ze toch ...…

prikkelende ogen van vers groen gras in februari hooikoorts weet nog hoe het zonder was genietend van bloemen bloesems in de wei nu almaar een loopneus is de pret snel voorbij steeds maar weer niezen wanneer houdt het op het hebben van hooikoorts wat een vreselijke strop…

de storm raast voorbij tilt onze kussen in de nacht naar almaar hogere sferen.. de spanning is gedaan zij is gaan liggen, de avond zucht na.…

Een hurkduik ondanks elleboogblessure Was wat uiteindelijk de doorslag gaf Britt Dekker viel aanvankelijk wel af Nu mag haar schoonspringstrijd wat langer duren Zo springt de ster en juichen wij weer allen Die sterrenstátus blijft toch almaar vallen…

als in 'n glazen doolhof ren ik als geen ander opzoek naar antwoorden die door middel van een immense stilte uitblijven almaar kleiner wordend lijkt de zin des levens te vervagen ondanks de transparantie krabbel ik overeind en vervolg de weg die ik gaan moet…

Als steeds méér winst en omzet leidend zijn Klinkt vrijheid almaar meer als valse schijn…

de wind strijkt tegen de haren in van de schuwe solitaire jager wacht sluip wacht op ongehoorde fluweel zachte kussentjes almaar dichterbij saamhorig verticaal gestreept met het hoge gras in het scherpe vizier het argeloze leven leven en jagen alleen…

De een wil almaar verder reizen. De ander moet terug naar huis. De een wil gedichten schrijven, die de ander al gelezen heeft. Een en ander zijn mijn oude vijanden. Wanneer ze mijn vrienden worden, zal ik mijn vijanden missen. Ben ik bang.…

Onze bloem, die haar kroon almaar hoger steekt. Leef lang, en droom.…

wie fluistert de dichter weer troostende woorden in als zinnen voortdurend beslaan wie houdt het net vast onder de woorddanser wanneer het ritme weer weg is wie reist mee in het oude hoofd waar de chaos steeds meer toeslaat woorden almaar dunner worden tot de zin ontbreekt…

Zijdezacht is de huid waarover mijn vingers glijden ook al ben jij elders is jouw schoonheid niet minder mooi dan gisteren, nemen ogen jou stukje bij beetje op in de stilte van de morgen zachtjes kus ik je wang een golf van genegenheid stroomt door mijn zijn ik lief jou almaar dichter…

Wanneer gedachtenfloers sombert onder een verduisterde maan onrust gedachtenvol waakt als dreigend nachtelijk onweer in een almaar wakkere nacht duren alle kleine uren langer dan hun werkelijke tijd is de werkelijkheid van het moment meestal te ver weg van de realiteit om als waarheid verder te gaan…

Te denken, je bewust te zijn van ’t wonder dat almaar groter wordt – ja, denken is het wel.…

over de vlakte van vergetelheid almaar draaiend in 't rond ben ik opzoek naar jou; mijn zoon wil je vinden hier terstond zoek ik je in de bomen en zoek je in het gras maar hoe zeer ik ook hoopte dat jij hier aanwezig was droogt de wind al mijn tranen sla ik mijn armen om mij heen zal ik je ooit hervinden erger gevoel dan leegte is er…

Loodzwaar gemoed wordt door liefde langzaam luchtig leven lichtvoetig Hoge horizon lost op in wijde vlakte vleugellam verliest van vederlicht Eindelijk boven je zelf uit stijgen in plaats van almaar rond te fladderen Lief vlieg mee naar hoge sferen nooit meer dalen wegens hoogtevrees…