Alle inzendingen over Avondlicht

de kamer vult zich met beslotenheid omsluit elke gewaarheid aanwezig ogen wenden af, onweerlegbaar zoals blikvelden buiten bereik of dromen van amberkleurig avondlicht ik verkeer in kringen van stokroos, korstmos, binnen mokerslagmuren tot fossiele regengloed in barnsteen, tot inpandige einders aan gewelven en hemelgezichten van lithosferen…

blijf nog even, we hebben onze tijd niet verzadigd doorleef nog even, aan kalenderscheuren voorbij buiten het zicht van de haven, struinend door het kathedrale bos dunner dan gisteren altijd helder als ontluikend avondlicht binnen vaste kaders vanwege vluchtgevaar raam of gangpad, een warme doek in 't gezicht…

Goede nachtrust door groene thee nodigt je uit voor Groene nachtrust die neemt je mee doet je slapen als een os op ´t groenste, het meest zachte mos in het meest natuurlijke open grote bos groene nachtrust toegewenst slaap lekker!…

milde herfstzon schijnt alom warmt mijn kale kruin in goud omrande dagen laat de bladeren trager naar de aarde keren, langer aan mijn takken kleven vogels vliegen rond mijn stam al zwierend in verzonken avondlicht waar 't land stilaan vervaagt in paars gesluierde nevels…

een tot dunne deken gewaaide blauwwitte lucht hangt stil te dromen op het avondlicht zwarte meeuwen slaan zich krachtig verder de bomen donkere steen geworden staan platgeslagen tegen het wolkendek alsof de wind niet bestaat zo'n intens stille avond die je buik zacht streelt je borst beroert…

Er is niets voor te stellen mooier dan een vrouw die in het strijkend avondlicht een tuin inloopt, het waait, het blad van de kastanje gaat tekeer, ze zoekt naar bloemen, snoeiend, alles als weleer. Daar bukt ze, rustig buiten elke tijd, verbonden met haar wereld, ook de mijne.…

Het gouden avondlicht. In bloemengeuren zal ik verdwalen. Straks gaan de bloemen dicht. Zilveren manestralen. Het zilveren nachtlicht. De aarde gaat nu slapen tot aan het ochtendlicht.…

Het avondlicht zet jou in de schijnwerpers. Door een roze zonnebril observeer ik alleen. Met lege gedachten of herinneringen van jou. Warmte voelbaar als ik stilstaand water bekijk. Stil gefocust op vis aan de oever zoals reigers.…

er blijkt een verte te bestaan waarin het geruisloos bliksemt mijlen bij de maan vandaan luchtvochtig; het gewicht van hemelniets veschraald avondlicht dat kleur schikt met zandblauwe velden wolken en ijsbergen, in tijd verloren net als hun landschap niemand vraagt om vergezichten in aangrenzende regen er blijkt een hunkering te…

Een dag een laatste groet de horizon staat in brand stil suddert nog het late licht en in het binnenst van mijn hart streelt mij een warm gevoel dat woorden aan schoonheid paart maar spreken mij belet slechts tonen wondere zuiverheid vanuit verten aangedragen breken de stilte van ’t moment vormen geluk dat aandacht vraagt spelen zachte…

wat zal blijven is de diepte wanneer het avondlicht zich verzamelt in opengesneden gedichten want daar zal ik slapen in naakte kleuren, dichter bij het raam en de vrouw die ik ben misschien stuur ik wel een ansichtkaart als ik weer verder moet of te lang aarzel aan het tafelblad waarop de lucht drijft en schaduwen laat…

sereen wolkt avondlicht met lange schaduwen voorbij de drukte van een hectische dag nog speelt een gouden gloed door je krullend haar waar wind zijn laatste adem blaast vaag ritselt wat verdwaald papier op luwte plekken in het definitieve setten een verre schreeuw wiekt weg in echo kaatst de kreet het is voor vandaag wel…

Een sublieme stilte koortst in het avondlicht waar wij eindelijk samensmelten. De tijd der taal is aangebroken: het hart definitief gehouwen in moedersteen.…

Als de zon bijna ondergaat en de zee zilver kleurt in het late avondlicht het strand langzaam leegstroomt de maan al in het zicht en de vloedlijn een glanzend lint van schelpen en wier achterlaat wordt het stil en sereen Met alleen het ruisen van de golven om me heen Dan dooft langzaam het licht van de dag en omarm ik de nacht waar de sterren…

Een geschenk dat bij avondlicht was geschonken. Een euforie van overspoelde deining dat zij sprak. Was bij daglicht als in onbeplant water verdronken. De kerkklokken klonken harder dan tussen vier muren. Als een echo galmde het ja woord hier op grote afstand. Kerkklokken klonken ademloos genadeloos passioneel.…

Zonsondergang geeft waanzinnig avondlicht. Rust neemt steeds, meer toe. De zee raakt langzaam uitgeraasd tot een nieuwe morgen. Wat brengt de nieuwe dag weer met zich mee? Daar hebben wij geen invloed op. Waardig is de zee, geeft vaak nieuwe levendigheid. Altijd anders en zeer zeker inspirerend. De zee.…

En de zon scheen op het water, muggen dansten in het avondlicht. Ik dacht aan vroeger, aan later, en genoot van het vergezicht. Misschien wel 'n beetje dronken, dit door drank en door geluk, zat ik naar m'n vrouw te lonken en dacht: 'dit gaat nooit stuk'. Misschien wil ik hiermee zeggen: 'dit geldt niet alleen voor mij'.…

hoe groot toch het verlangen naar zomernachten van weleer toen wij ons onbevangen laafden aan het boezemmeer waar ik aan knoopjes prutste jouw zoete geur opsnoof zweet van onze lijven gutste speelde een bloesje met het loof een minnelied zo warm van kleur dat in weemoed aan komt waaien door de openstaande deur wil ik lezen in het avondlicht…

Ze zijn een paar hij, de man zij, de vrouw Je herkent hem aan z'n groenblauwe kop zij heet verre van 'n schoonheid Ze zijn elkaar al jaar en dagen trouw Ze wonen aan de veste Grave met zicht op de rivier Ze kennen er stroming en verval ommuring,het zand van loswal Ze dobberen bij avondlicht wieken op bij gul strooien…

waren we hier al geweest waren we eerder onszelf in afstand, nabijheid in gezamenlijk verliezen hebben we nooit bestaan na afscheid, herinnering vergeeld vervagen, vergeten in dozen op verlaten zolders in avondlicht langs kale muren als huisraad zonder handen zullen we elkaar ooit weerzien ergens aan zwaarte voorbij zomaar,…

ze zijn zo gelijk verschillend de dichters in het gedorste avondlicht het vuur draagt gezichten soms verborgen in een nachtverhaal dat dromen stolt tot onbegrepen stenen waarop het handschrift rilt en rolt maar ik hoor ook kleuren knetteren, gedachten die hangen als madeliefjes aan een hals een warme borst waait nog voorzichtig…

hoe die zon langs me heen gaat nu jij op dit pad bent gaan lopen en jouw schaduw mij door dag één ook in het avondlicht doet fascineren hoe wolken troostend voortbewegen voor mij wanneer ik al je vingers bescheiden heb aangeraakt en niet alleen dat dat een kaars zo kan branden terwijl de wind vaak heeft tegengewerkt zelfs achter mijn…

je vonkte gouden regen rook naar zomer strand en golfjes zee die pure volheid van het leven toen lach en ogen stralend in een zoen ik nam je mee de wereld in doldwaas verliefd op jou mijn eigen griet we zijn gaan lopen naar de horizon dansten schaduw in het rode avondlicht ik wist nog dat de hemel kierde toen ik jou zacht kuste…

Regen waste het avondlicht schoon. Prikkeldraad aan de rand sloot te hoog om de verte tegen te spreken. Ik had zoveel jeugd bij te benen, angst stuwde op in mijn bloed, kreeg snelheid, werd overmoed. De wind hield zijn honden geketend. Haas is een hartslag op lopers, een springveer door hoepels van licht. Ik liep.…

Laat het rusten, voel de sluimer, proef het avondlicht. Er was zoveel, om in te leven. Je gaf je ziel aan ieder mee. De waarde die je, kon vergeven. Het is gebeurd, laat het rusten. Zie je eigen sterrenzee. Het is, echt tijd.. Sluit je ogen. Droom nu verder, wees in alles, zo gerust.…

Het meer dat zich laat schitteren door het avondlicht leeft jouw warmte op waar ik met gedachte ben gestrand. Draaierig verwateren dromerige belevingen in mijn utopie terwijl jij mij hypnotiseert door cirkels van mijn traan.…

Een vrouwelijke schoonheid bij het avondlicht De maan schijnt op haar verleidelijke vormen Voor haar pracht ben ik gezwicht Brengt mijn hoofd tot stormen Een stem als een slag op kristal Een huid als een perzik zo zacht een lach als een waterval Haar haar in al haar pracht Maar schoonheid is niet voor altijd De pracht en praal is niet permanent…

Halverwege kwebbel kwebbel ik plagerig om je klein te krijgen en dan opnieuw je groot te likken en het genot uit te smeren, gemengd met het avondlicht de wieken aan het plafond de lange gordijnen, het geel van de muren en de twee dikke fauteuils van groenbruine aarde Er zweeft een warme zucht over ons zweet van bevrediging en dan…

ik liep in de fuik van laat avondlicht en hield je hand vast ontleedde een bloem, zag om naar waar we net nog liepen met zo weinig geluid, alsof niemand wist wie wij waren zonder wetenschap van uitdrukkelijk achterblijven zowel bomen, bladeren als vuilnisbak bestonden rond dezelfde tijd een vogel floot nog even als teder besluit…

Je contouren tijdens de ondergaande zon laten mijn ogen schitteren in het avondlicht je tedere zoen in mijn hals laat mij zweven totdat ik weer voor de dageraad zwicht. Jouw leven gaat verder in oneindigheid mijn zintuigen dromen mijn illustraties in de breedste symfonie van het woord blijf ik je bewonderen op mijn netvlies…