Alle inzendingen over Beentjes

Op welke schouder mag je huilen, al is het maar voor even Je kleine korte beentjes, rennen terug naar toen Die warmte, die liefde, die omhelzing en die zoen…

een lang verhaal op het ritme van de son* zijn kinderen vervaagden in zijn blik maar zij, zij was er nog ja, zij wel vijfentwintig kilo knoken een bruin gerimpeld vel ’s nachts hield hij haar als een machete tussen zijn ontvleesde benen ze geurde naar tabak en toen gebeurde het ik hoorde nog het zoemen van mijn lens ze legde de beentjes…

waar hij zo trots op is al weer wat ouder gaat op een vechtsport om samen met vader beentjes te breken.…

De schommel droom van elk kind glanst in de zon De kleuter schommelt en schommelt Zijn beentjes zwaaien heen en weer Lachend omarmt hij zijn Teddybeer.…

met beverige beentjes handjes klam van het zweet sluipt het kleintje op zijn teentjes zonder dat iemand het nog weet de trap af naar beneden blijft wel drie keer luisterend staan twee maal bij het kraken van de treden één maal na het kraaien van een haan komt geruisloos de kamer binnen legt zijn vuistjes in oudjaar's schoot weet…

Diep in mij zijn er beelden herinneringen van lang geleden waar ik nog wel eens graag aan terug denk Dan zie ik dat kleine meisje die kreeg haar eerste fietsje haar beentjes draaide rond pats boem, ze lag op de grond. Die speelde in de grote tuin vol met bomen en struiken de zandbak en een schommel buren die naar haar zwaaiden.…

Ik show hem mijn fris fruitige beentjes en tuit dan mijn kersenrode lippen. Willy Wortel gaat nog net niet flippen, wordt zo rood als een biet en zweet peentjes. Kosten nog moeite worden er gespaard. Maar hij blijkt ondanks al mijn aankopen, achter de bakkersmeid aan te lopen en noemt zichzelf trots, de kers op haar taart.…

Ik walg van vrouwen die geletterd zijn Mijn eerste huwelijksnacht; een ware ramp Ik had een nachtmerrie, gilde, kreeg kramp Pijn in mijn vrijheidsdrang en wilde wijn Het eerste wat ik deed toen zij er was Was kijken naar de beentjes van het wicht Goddank, gelijke lengte, uit het zicht En snel op zoek naar een die nooit iets las Die mij mijn…

Ogen waar nog nooit in is gekeken Een neusje waar nog niet aan is gekrabd Vingertjes nog bleekjes van het weken Je mondje dat voor het eerst naar zuurstof hapt Nieuwe haartjes die je hoofd zo mooi bedekken Beentjes strekken snel hun eerste strek Een mondje dat zojuist begint te lekken En zo even knik je zachtjes met je nek Ogen waar nog…

een wonder Elke keer is weer een wonder Een kind dat in je groeit Een klein wondertje Op een dag in je armen Nog zo klein en pril Elke fase in z’n leven Even bijzonder Een onvergetelijk moment Die kromme beentjes die naar je toe stappen, nog wankel en onzeker Zijn eerste stappen, het begin van vele Het begin van zijn reis Een reis…

ik, die een zusje en later mijn vader verloor denk nog steeds aan dat engelenkoor dat op jouw bidprentje stond en dat je zieltje naar de hemel zond je lag zo vredig in je bed nadat de dokter je lamme beentjes had verlegd nog nooit in jouw korte leven sliep je zo goed maar helaas verliet je ons toen voorgoed jij was de benjamin van ons gezin…

Kinderen - theemutsjes op lompe beentjes - rapen takken en sneeuw van de grond net zoals zij eeuwen geleden deden tussen de stenen het gemetselde lapwerk in het zwijgen van het hof waar als je goed luistert ijle stemmen misschien de flarden van iets mateloos naar het heden zingen. Dat is nu, vandaag. Het schemert al.…

Eens per jaar is ’t feest voor de man dan werpt de zon haar zalige stralen Op alle plekjes, waar ze ‘t maar kan zelfs op blote benen willen zij dalen Blote benen, nog van de winter wit schreeuwen als het ware om de zon Zonnestralen zalig door die roksplit zijn voor blote beentjes als bonbon Weg met de lange broek zeggen zij, schone meisjes…

gingen stinken alsof hij mij een hand had gegeven, nu ik niet meer alleen rook naar mezelf was er hoop: als er stank bestaat bestaat er ook niet-stank - roos en lelie, boterbloem - zelfs een vertrouwde geur is beter dan niemand, ik zou je weer een keer een oliebol willen zien eten, poedersuiker knoeien op je winterjas waaronder kleine beentjes…

u meent het zeg, het is ongehoord neen, zelfs niet in mijn stoutste dromen zal ik naar Emmeloord gaan komen ik wil wel met u naar Den Bosch met carnaval, de beentjes los - ook niet al ik u erom smeek? u leek toch zo lief, vorige week…

ik ging weer even terug waar korte beentjes eindeloze wegen liepen in een zomershete zon de weg naar zee was recht nog krom omzoomd met kilometers vergezichten dat wat wij wisten lonkte aan de horizon duinen en het golvend koele water waar je eindelijk in zwom weer ruik ik dennengeur voel koele kleur van groene schaduw langs…

O, als ik troosten kon, dan kon ik wenen Gelijk een spelend kind, in zoete waan, Word liever kind: twee beentjes en wat rood; Hangende handen. Lusteloze voeten. Met ogen zo onpeilbaar diep en groot De klok tikt, tikt, slaat, tikt tot half-zes slaat Ik vrees mijn laatste knik om u te groeten: Domweg gelukkig, in de Dapperstraat…

Ik neem je bij de hand En laat je naast mij lopen Je beentjes zijn nog kort We gaan samen ijsjes kopen Ineens ben je een stuk groter Naar school gaan doe je al alleen je kijkt dan ferm de wereld in Een wijsneusje van kop tot teen Je bent inmiddels net zo lang als ik Je stappen zijn ook even groot Je hebt een eigen kijk op alles Waarbij…

Het kind dat met wakkere beentjes fier, Het verse gras opschrikt, en zonder te wijken, Altijd rent voorbij de wind, en mij na laat kijken, De onrust in mij, een gulzig altijd wakker dier Niet te achterhalen tijd, wiens honger graag Verslikt, verslindt alles wat weerloos lijkt En kerend wendt, geen grens bereikt; Voor iedereen te snel…

Die malle kromme beentjes, ik kan ze spalken zo je wilt. Het iets te bolle buikje wat vlakker maken is geen werk. Maar bij al dit ijv’rig polijsten, verfraaien van wat natuur ons bood voel ik de moeder hijgend in mijn nek; haar liefde geldt haar kind zoals het is ze sommeert hem weg te wezen, die gek!…

Lieve, Door dit landschap hebben we ons bewogen van de wortel naar de bloem en weer terug Hier het vocht in ons gezogen om je te voeden Onze aarde bezaaid en weer doorploegd In dit landschap hebben we je laten leven Van de wijde lucht zo wankel op je beentjes Reikend naar het voorjaar bloeiend lentegras Dat voor paarden zwart en wit ontembaar…

ik zag als kind de schaduw van mijn grootmoeder krom van het land en de vele dochters vaak bleef de avond op haar wachten in de schemer van de lege schuren waar ik de geur van hooi ving op magere beentjes in de kamer hingen geen portretten alleen het grote, zware kruis dat nog wat zwarter werd wanneer late mist zich verschoof naar het…

de polsjes ragfijn een klein dametje zo licht en zo teer ik kijk met bewondering op haar neer: Het is een meisje Haar beentjes trappen wat in de lucht alsof ze aan ’t voetballen slaat nou als dat in ’t doel komt te staan is 't de club die met de eer aan de haal gaat: Want ’t is een meisje Haartjes flinterdun, krullend in de nek de wereld…

de majorettes zijn voorbijgekomen de knieën werden hoog geheven de witte laarsjes waren gepoetst en aangeregen een paar dapperen hadden zelfs hun nylons thuisgelaten hoe moedig repten de allerjongsten hun magere beentjes om in de maat te blijven en scheurden haast hun liezen om de grote passen van de ouderen bij te houden de majorettes…

Nog lang geen 1 jaar nu al kunnen staan je beentjes die al lopen gaan stap voor stap om de tafel heen in jouw wereld zo klein dat alleen voor jou mag zijn Acht maanden jong weet je dat je bent nu al een schat Je bent nu al een ondeugd twee donkere oogjes kijken mij aan vragend, laten wij knuffelen gaan lekker samen op de bank eerst…

Verbazen, vertederd staren naar vingertjes tot vuistjes gekromd slanke beentjes met voetjes waar sierlijke teentjes tasten, reiken kalm, rustig met zekere stijl Decent elegant liggen te wezen.…

Ze heeft geen protzels, moet op pad op korte, kromme beentjes. Ze heeft een protzelschinkeltuig en schinkelt om den brode. De weg is lang, het pad is ruig, maar protzels zijn de mode. Na lange tijd komt zij weer thuis, een grote tas vol protzels, haalt haar machientje uit de kluis en slurpt een bord met schnotzels.…

Jongen met zijn blote pootjes blote beentjes, blote kootjes stapt op 't witte beddewaad als 'n wonderflank soldaat. Kijkt de zonne uit de hemel schaterlacht als brongewemel stoeit en schatert springt en zingt dat de kleine kamer klinkt.…

zijn de herinneringen aan de dagen van toen die zich herleven laten in het doorgegeven leven van door hen gevonden liefde de kaboutergrote handjes die even weer knuistjesgroot graaiend in de mijne liggen de blikken van trots ook die uit hun oogjes spat als zij vol bewondering zijn over wat bij mij kan en mag de lenige armpjes en beentjes…

vruchten van alweer dezelfde scheppingsdrang woordjes persen op papier vruchteloos want ze hangen nooit gelijk die contra-gewichten werken als een aarding zoals een stemvork je plat op de buik krijgt geen enkele intentie ontstijgt wat dan ook het is met puree dat we het moeten doen laat ze maar zeggen kin intrekken borst vooruit ermee en de beentjes…