Alle inzendingen over Begrafenis

Morgen bij de begrafenis zal de biljarttop opgelucht verdrietig zijn. Hij werd maar twee-en dertig.…

wanneer ik sterf hoop ik niet te zwaar te zijn heel oud maar niet gebroken en dat de trap waarlangs men mij zal dragen toegankelijk is en niemand mij laat vallen en als dat zo zou zijn dat men dan de gevolgen kan overzien en dat de kosten van mijn begrafenis meevallen en er iemand is die om mij weent iemand die zal zeggen hoe…

Zei Dick je komt toch wel op mijn begrafenis?…

Het eeuwig kerstkind popelt om te komen De huizen puilen uit van klatergoud En ramen zijn met glitters volgestouwd Zelfs buiten bulken slingers licht in bomen Nou ja, kerst is natuurlijk geen begrafenis En als dat spul straks weggaat, schenkt dat lafenis!…

Ze zijn te tellen al, de laatste uren van dit jaar dus laat ons teder zijn en omzien naar mekaar; vanmorgen was ik nog bij een begrafenis en dan weet je heel goed hoe laat het is. Ons leven is zo kort en straks komt 't Nieuwe Jaar laat ons maar liefde schenken en vrede aan elkaar.…

stel je vader pleegt zelfmoord terwijl hij het eigenlijk makkelijk had en de geschiedenis kent van miljoenen die alles deden om te overleven in ondenkbare toestanden de hemel schreeuwt om de dood in zandstormen de hemel huilt bij een begrafenis men is onderweg naar nergens voor een betere toekomst bedenkt mijn vader hier...…

Ik zag de bladeren vallen dwarrelen door de lucht van oude bomen die hun herfst voltooiden Ik zag een hoop zand liggen afgedekt met taxussen van groenblijvende coniferen die haar ´berghulp´ symboliseerde Ik zag een open wachtend graf een groot gapend gat omlijst met taxussentoppen die haar afscheid verzachtte Ik zag de taxussen bewegen…

Dank je wel lieverd Jij was mijn moeder ik was jouw kind Je hebt me geknuffeld en bemind liefdevol gedragen mij dat laten voelen al de dagen Onze tijd is nu voorbij het was altijd goed tussen jou en mij Tot ons laatste samenzijn was het telkens fijn al hebben we elkaar nu los moeten laten en zal ik alleen in mijn hart nog met je…

Wie zwijgt, verklaart zich tot een gulle gever En doet royaal, vóór zijn begrafenis, Graag afstand van wat er nog bruikbaar is: Een hart, wat nieren of een een gave lever.…

ik wil niet in een urne op de schouw stof erin stof erop stof eronder hoe hou je ’t uit elkaar wie stoft of ledigt mij dan pas ik wel op de hoek naast de kandelaar? begraaf mij maar eender waar niet daar…

Ja leg mij maar neer in het wit fluweel, strooi bloemen op mijn kussen, laat er zachte muziek zijn, intussen komen veel mensen langs mij om te zeggen dat ze van mij houden. Iemand vertelt met verstikte stem ( ja nu herken ik hem, beetje verkouden) over mijn leven, de diepe betekenis die ik er aan heb gegeven en dat ik mooie gedichten heb…

Gedachten dwalen af. Ogen zijn gericht naar het graf. Hoe was het toen zij danste en sprong te midden van ons. Zij verdient een levensecht beeld van brons. Gedachten dwalen af Vogels zingen hun lied Mooier kan het niet. Hoe was het toen zij danste en sprong. Daar klinkt de gong. Voorbij, maar de vogels zingen hun lied.…

Alle kleuren op ’t palet Zijn geworden een vuil grijs Grauw de winter en gekrijs Meeuwen in ontferm gebed Tevergeefs in gang gezet Want je bent al koud als ijs En het laatste eerbewijs Samen met een klein boeket Werd gebracht door een poëet Van wie ik de naam niet weet Schilder, dichter, kunstenaar Van de waanzin tekenaar Kerfde met…

Meer dan een halve eeuw geleden, stond ik bij ons familiegraf, dat eens mijn eigen graf zal zijn. Hier, in het Bos van Zeist. Vandaag sta ik hier weer, en gedenk ons aller leven. Straks zullen hier ook, mijn kleinkinderen staan, die nu nog tijdloos spelen. De zon schijnt. De wind fluistert. Het sterrenmos groeit, zoals toen, zoals later…

Een enk’le kaars, een prentje met een lach De mensen brachten één voor één een groet Ze leefden mee en gingen met de stoet het kerkhof op ten afscheid op die dag. En ik? Was ik het die het antwoord wist? Ik stond met lege handen bij de kist.…

Bij haar dodenmis geen gezang maar pure stilte zo was zij eenmaal over was het ook echt voorbij daar hoorden geen liederen of woorden bij misschien alleen een zacht gezoem door lippen stijf dicht op elkaar en tranen zonder gesnik.…

Niemand in de straat rond mij, scheen ook maar iets te merken, van de begrafenis aan de gang, in één of ander kerke. En wie het dan wel hoorde, die dacht misschien wel even, laat ons nog snel genieten, want dood kan je niet leven.…

We kussen Dat verandert alles wie we zijn, en wat we belangrijk vinden om uit te wisselen Dus spreken we steeds vaker af We doen zoveel mogelijk samen Met heel de familie plannen we de verjaardagen en bruiloften Dan vieren we het leven, en ook is er een begrafenis van tijd tot tijd De wisselvalligheid van het leven ken je of…

Mensen zijn nog moe van al dat feesten, maar ook vandaag was er weer een begrafenis, een geboorte en een ongeval... Het gewone leven herneemt zijn rechten op geluk, pijn, verlatenheid en liefde. De kinderen weten het nog niet, maar de toekomst is soms duister en dreigend, maar ook hoopvol en het licht wenkt.…

Mensen zijn nog moe van al dat feesten, maar ook gisteren was er weer een begrafenis, een geboorte en een ongeval... Het gewone leven herneemt zijn rechten op geluk, pijn, verlatenheid en liefde. De kinderen weten het nog niet, maar de toekomst is soms duister en dreigend, maar ook hoopvol en het licht wenkt.…

Zoals de Zoon voor zijn begrafenis in ’t voordeel van Maria zei: Mij hebt ge niet altijd… zolang de Koning aan zijn tafel is gezeten verspreidt de nardus mij zijn geur totdat Hij komt! Naar Johannes 12 : 8 en Hooglied 1 : 12…

Het ene moment nog naar een feest en even later naar een begrafenis van een bekende die daar ook is geweest.…

Geestelijk ga ik op tot Gods altaren lichamelijk ga ik tot het gaatje ja het gaatje en geen gat geen begrafenis ook geen crematie mezelf composteren is het nieuwe afscheid in dat afscheid zit vooral een nieuw begin en ik verbeeldt me op christelijke basis dat de woestijn zal bloeien als een roos die verse roos is gecomposteerd met mijn…

gordels vast riep de nostradame nazomer en de kraaien kriskras door onze dagen volautomatisch van wat moet dat moet en door naar de finale grootste begrafenis stroomopwaarts met stekeblinde snavels slagschaduwen over de blauwbedroefde aarde morgen as versplinterd glas morgen zal niets meer zijn zoals het was - en de kraaien de kraaien…

. ------------------------------------- uit: 'Begrafenis van een keerkring gevolgd door eight love poems', 1953.…

in zijn luie stoel waant hij zich de god van zijn koninkrijk zich verjagen laat hij niet want in zijn lange leven is zijn wil de wet de dood sluipt naderbij hij voelt diens koude adem als hij ‘s nachts in bed ligt angstaanjagend klinkt zijn schreeuw als zijn uur gekomen is vechtend tot zijn laatste snik na de praal van de begrafenis…

geen etiquette in de gaten van stilte huilt het kind van morgen in gerafelde eenzaamheid de stukken uit de middag maar vanmiddag vielen snippers eierschaal omlaag gras kleurde tot kunst geboorte werd begrafenis de zon doofde in de asbak de thee met chloor smaakte naar bestoven tantes ik voelde me gevangen achter tralies…

Alle ‘ikken’ vluchten in de plexus solaris feilloos naar hun begrafenis.…

vlees en bloed en bijna de nacht en de woorden alles heel donker groen angst voor een vampier bedolven onder bloemen het bevroren slachtoffer tijdens een lange begrafenis iets is van glas grind onder schoenen in de verte een vlakke zee tijd als tussentijd gordijnen gaan dicht vogels blijven in de lucht en dromen glippen…

ze werden geblust met begrafenis van oud zeer. Ik leerde ze veel meer. Maar het grote vuur der liefde deed hartstocht verlangen van geliefde tot gedicht. Een lichtend vuur, zou ik mezelf dan wel kunnen, mogen toedichten.…