Alle inzendingen over Bekoord

Intens is mijn verdriet omdat je niet bestaat want in welke wereld is het dat het zo gaat Diepe pijn vanuit mijn hart kerft in ons leven omdat het zichtbaar is dat jij ons niets kan geven Niet meer dan als zijnde lucht geschreven in mooie woorden die wij allen wilde horen maar die ons niet bekoorden Godverdomme, alles was dus schijn…

Hij voegde de daad bij het woord en ze werd door z'n daadkracht bekoord. Gans verrukt riep de vrouw: 'O wat doe je dat dat gauw!' want hij plantte een haag en zich voort.…

Het geschreven woord door niet iedereen bekoord Maar geschreven uit het hart en gevoel uit vrijheid op papier gezet Iedereen kan hier schrijven of je een dichter bent of een pro iemand die er niks van bakt En daar ben ik er een van maar ik probeer het Aan te vallen op een mening of humor daar zakt mijn broek van af ik heb een mooi gezegde…

het woudpubliek tjilpend musiceren krekels Een suite van de nachtmuziek haar voetjes zweven hemels licht langs de paadjes door het bos haar grootste lief is Maneschijn die zachtjes straalt op het koele mos waarop dauw rust als diamanten twinkelend als de morgen gloort uit haar handpalm blaast ze sterren naar wie ze hiermee heeft bekoord…

in het wegdromen ben jij heel dicht bij mij gekomen als een vlinder streek jouw licht langs mijn gezicht hoorde in je stem woorden die zelfs de hemel bekoorden je ogen deden daarvan uitnodigend de poorten open wij deelden de godinnenschik eerst jij en later ik in wakker worden zijn wij teruggekomen na zeven hemels heftig…

een roze wolk ver over de horizon daalt neer met een streling op een door weer en wind gelooide mannenwang hij laveert op hoge golven kapitein op eigen schip al zoveel seizoenenlang heel even denkt hij terug met wat weemoed in zijn ogen aan het meisje van toen dat zijn hart zo bekoorde windwhisper 11 september 2009.…

Dit gedicht is tweestrijdig zonder dat we overdrijven En het verlicht altijd wat om te beklijven Jouw rijmen vind ik nogal gedwongen Doe ik dus niet aan mee Heeft me nog nooit bekoord Zoals je ziet voldongen met twee heeft altijd één het laatste woord Dat stoort me buitenmate Al ram ik deze keer op rijm het slot door…

ik zag de zon jij de halo en wist van de komende regen strak kleurde bloesem tegen het heldere blauw jij voorspelde die nacht vorstige kou ik schreef mijn woorden jij zong de tekst op een melodie die ieder bekoorde wij gaven elkaar onze liefde zagen hoe mijn ziel wonderwel met de jouwe naadloos samenviel…

decor voor al mijn smarten de mannen die ik heb gescoord hun beelden staan wat afgelegen ik hak nog wel eens op ze in ik kijk ze aan en voel wat mij is aangedaan scherpe randen probeer ik te polijsten hun wreedheid vijl ik bij ruwheid kan ik nog verzachten maar het verdriet blijft steeds bij mij mannen die ik heb bekoord…

ik zag je ogen je glimlachte de tijd voorbij in raadsels ik voelde je verlegenheid onzekerheid zo tasbaar in je woorden het jeugdige in jou bekoorde omdat onschuld zo bij je verschijning hoorde ik proefde overgave in het strelen van je handen passie glansde in je tanden je sluiers vielen in een puzzel neer, maar na de laatste was…

Ik dank U voor het goed onthaal, Dat was van weinig woorden, Gelijk àl goede dingen zijn, Die ooit ons hart bekoorden. Ik dank U voor het avondmaal.…

alsmaar hoopt om te ontsnappen naar buiten toe staat zij te grappen maar diep van binnen wil ze vrij ik ben voor haar alleen maar muren met zicht op wat ze zo graag wil de hemel, zegt ze soms heel stil daar wil ze mij naartoe besturen maar ik zit hier zozeer op aarde zo zwaar van moed dat het haar spijt dat zij het leven ooit bekoorde…

Je voerde een zachte guerrilla tegen de gevestigde orde – samen belichaamden wij een kruistocht tegen de machohorden – alhoewel het enige lichaam dat mij bekoorde het jouwe was en ik de geest van je feminisme hooguit zag als een spannende bruidssluier die ik in bed van je naaktheid mocht trekken. ---------------------------- Memento…

zoekend naar de mooiste akkoorden dwaalden ogen over lightvers woorden niet wetend wie de rust verstoorden toen de engelen het hart doorboorden vlogen vleugels naar andere oorden met beelden die opzeker bekoorden daar stralen aan de hemel gloorden niemand de plaatjes kon vermoorden raak geschoten met folterkoorden toen hij ze letterlijk…

Tot hij een soortgenootje hoorde, een vrouwtje dat hem echt bekoorde: hij danste naar een tweede boom. Nu hoor ik zoveel putters zingen terwijl ze door de ruimte swingen: een Putterkoor: het lijkt een droom.…

Het was niet het leven, noch de dood, die mij bekoorden in dit leven van me. Alles, wat ik eens, lief had is verdwenen, in de diepte en leegte der beleving. Er was, naast het analyseren en optekenen, één grote liefde in mijn ziel der leven overgebleven. Ik werd, en word namelijk stil in de stilte.…

dat hij zo lekker laat nog bloeit alle anderen zijn dan al vermoeid ze laten de kopjes zakken en hun stengeltjes knakken en de laatbloeier is de enige die die dan nog boeit omdat hij dan nog bloeit en alle aandacht opeist en o wat vindt hij dat fijn en waarmee hij bewijst dat de mooie ware woorden die vele laatbloeiers zo vaak bekoorden…

over wat er allemaal in de toekomst nog zou komen plots hoorde ze vanuit een open raam een melodie die ze nog niet kende maar haar nooit meer verliet het troostte haar bij zorgen en verdriet later kwam ze haar weer tegen en herkende vroeg de pianist hoe het heette die zei als je ‘Für Elise’ eenmaal hebt gehoord en ze heeft je bekoord…

Mijn adem onwelriekend Mijn ogen gloeiden zacht Jouw ogen boeiden sterk Je bood mij een boterham Je taal was zeldzaam rijk Je interesses boeiden Mijn ogen meldden Eensgezind als zelden Ik weigerde je boterham Maar slurpte je woorden Die mij zeer bekoorden en waar ik de tijd voor nam je schudde tot afscheid mij de hand liep haastig…

kilte van de straat ijzelt in mijn botten gaat met steken door mijn lijf en op mijn brillenglazen beslaat het warme vocht waarin ontsteltenis een uitweg zocht de kou in een bekende stem ontneemt mij de balans en ik verschans mij ijlings in het thuis van een weldadige herinnering aan warme woorden van begrip die mij tot in de tenen bekoorden…

ô Nooitvernoegde mens, door dwaze waan gevleid, Door blinkend goud bekoord, door zucht tot eer misleid!…

toen door naar schilderijen keek werd zij gezien door koot een schilder die zoals het leek dr mocht ze was een stoot die schilder koot bekoord door door vroeg waar ze van bestond ze zei ik draag gedichten voor ik schilder met de mond dit schept een band zei hij terstond hetgeen ie toe wou lichten hij vroeg daarom hoe zij het vond dat…

In weerspiegelde reflectie Als door een bliksemstraal getroffen Het voltrokken, het prestigieuze 3e uur Een hand verbonden en verstrengeld Strakker en strakker aangetrokken Het koord rondom mijn hals 3 maal na de bekoorde slagen galmend vanuit de verte daar naar waar ik heen tracht te gaan en waar ze dan voor mij luiden In weerspiegelde…

het is lang geleden dat ik dagelijks de zin verwoordde vanuit een divers perspectief is het zo dat mijn blik in het heden meer wordt vermeden, of is alles al vermeld, verteld over alles wat mij bekoorde ben ik afgevlakt, ingepakt, ingezakt, is de emotie vergrijsd is de dag enkel een dief op de loer, kwijlend wachtend, op een vruchtbare…

contacten die hij verbaal belicht hij sluit contracten in fonetische beelden vol wijs weids inzicht en welluidende weelde af de dichter verwoordt verleden en heden in klinkende klanken van Sanskriet tot straattaal sluit hij begripvol en totaal geëngageerd jouw gedachten alvast in krachten van weelderige woorden die hem zo bekoorden…

hij de innerlijke lat eenzaamheid sijpelt, niets heeft hij in de gaten omhelst met d’ogen zijn omvangrijke zate daarbij vergetend wat hij ooit bezat fantomen kloppen voortdurend aan zijn poort nachtelijke wezen welke hij mijnde doch geen enkele klinker wordt gehoord wijl zijn blikveld zich verkleinde werd hij door een reiziger bekoord…

soms hoor ik nog zijn liefdeloze woorden die als donder van de kansel daalden ach… de blinde stakkers die verdwaalden wee… de doven die zijn stem niet hoorden wie tot de kudde van zijn kerk behoorden en zich tegen goddeloosheid staalden de lokroep en de antichrist vermaalden waren schapen die de heer bekoorden ik heb mij van het hemels juk…

wat zoek je in mijn woorden de lach die jou bekoorde ogen die je spreken een tedere kus en handen die je niet meer kan vergeten neem je mijn klanken om jezelf mee te strelen het kind in me waarmee je graag zou willen spelen op muziek waar jij ook van geniet wil je mijn hart omdat het klopt voor jou het warme bruine lijf dat van je…

Soms spreken zinnen dan wondere woorden die je plots compleet verstillen en bekoorden, ongezocht soms zin voor zin en laag voor laag klinken als die ene ultieme gewetensvraag.…

maar lekker in mijn sas de wilde woeste jaren wijsheid wild vergaren vol met mededogen Gods ervaren geboden goed ethisch leven in praktijk gebracht mijn leven gegeven andermans pracht het is volbracht maar hebt u nou nog even om mij serene rust te geven ik hoop dat het past voordat ik ben verast hoewel ik word begraven wij bekoorden…