Alle inzendingen over Betovering

kwam zei ik dat een nieuwe betovering en verovering mij zo veranderd had…

[Senryu] perzikbloesemtak betoverende spiegel van mijn eindigheid…

Achter het glas toont de onderwaterwereld betoverend moois…

nacht met volle maan krachtig en betoverend een wens geboren…

kom dichterbij m’n bloem betover me met je parfum bedwelmende bloesemgeur trekt het bloed uit m’n hoofd naar andere lichaamsdelen laat me blaadjes kussen je harde knopjes strelen langzaam één voor één tot ze gulzig opengaan om zich klaar te maken voor een orgastisch boeket…

Lieftallig zei je: ik kom je ontvoeren Ik dacht, die man is ernstig over zijn toeren. Me eindelijk verlossen van die benauwende sleur Ik had zo mijn bedenking van, die stelt me weer teleur. Tevens me koesteren als een prinsesje, een droom Je maakte dat waar, zonder schroom. Perplex stond ik uit pure verbazing Ik kreeg een prachtige sprookjesring…

Ze keek naar me alsof ze mij tot in het diepst van mijn ziel kon doorgronden en die vrouwen vind ik best een beetje eng, normaliter, maar zij deed het liefdevol. Door de sneeuw gleed ik bijna uit, maar als een stoïcijns ridder fietste ik door de zwarte smurrie feilloos verder, langs een debiele zigzagversperring richting mijn veilige vesting…

Daar fluistert de wind niet om de toppen eerder plaagt of jaagt ze onheilspellend ruik je bijna de oerzee lopend over oude bodem imponerend Dolomiet klauterend over smalle richels van gemineraliseerd koraal Dit imponerend landschap van onwerkelijke schoonheid vaak gestreeld door ragfijne flarden mist die vanuit het niets grillige…

Wij gingen samen, verlangens verbergend Nog niet beleden, niet meer geheim, Los van elkander, toch gedurig Toenaadring zoekend - uit de wijde Onzekerheid ontstond geen vurige Plotslinge ontroering die ons bevrijdde; Ingenomen bij 't gaan in de nevel Door een vege betovering Die onvervuld bleef en overging In een verzwegen, verbeten…

Haar ogen betoverend... Haar lijf magisch... Haar stem bezwerend... Haar karakter...ontgoochelend.…

aan de fazant die ons maandenlang betoveren kwam ik mis je mijn fazantenman veel meer dan men een fazant missen kan…

Ik hou van jou zijn woorden die horen bij jou en ontstaan door jou zonder dat ik ze zeg maar ze laat gaan langs een betoverende weg Ik hou van jou zijn woorden die voor jou blijven bestaan zonder dat ik ze zeg maar steeds weer kies voor die betoverende weg waar ik mezelf terug vind terwijl ik me aan jou verlies.…

De betovering Verbroken! Mijn droom Als flarden nevels Weggeblazen! Op de golven Der wind Uiteengespat!…

Jouw betovering heeft mij smeltend in bezit. Geen regenbui die het innerlijk vuurtje blust. Geen toverspreuk tegen de vibrerende onrust. Mijn hart klopt door jouw chique verschijning. Mijn hart blijft kloppen door jouw betovering.…

Betoverend sprak hij U ruikt naar de hemel Ik proef elfenpracht Stralend keek hij me aan Vanaf toen was ik verloren…

Een kreet om aandacht In dit onfeilbare landschap De betovering is verbroken Rivieren verdrogen Tranen stromen in de meander naar De Dood…

ogen, De beleving van intens geluk Het ja- woord klinkt vol overgave, Aan mijn betoverend mooie man…

Je kan de lente bijna ruiken boomknoppen neigen al naar het tere groen alles zal weer ontluiken in bladertaal en lentebloem oogstrelend samengebracht in dat betoverende seizoen…

je woorden klinken betoverend zijn zacht als satijn kleuren de hemel avondrood je ogen stralen van geluk verdronken tot in je ziel verwarm ik met liefde je hart…

klein en fragiel ben je betoverend jouw schoonheid dwarrel je ingetogen over velden en wegen niet wetend waar jij je neervlijen zou zachtjes kus je Moeder Aarde…

betoverde luchtbellen bliezen we door de nacht ik keek ze na onwetend zwevend op weg naar een oneindig einde zoekend naar geluk een luchtbel zweeft tot de betovering verbreekt…

Zachte zonnestralen, betoverende glimlach, jij, het Windekind.…

de nacht opent de deur van stilte onthult haar geheimen maanlicht fluistert betoverend de aarde luistert zachte golven dragen mijn ogen naar ongeboren licht van het morgenland…

bijna boven breekt de betovering aan de rand van een richel hangt het restant van een brug touwen zwiepen in canon tegen de rotsen driftig de holle zee er is geen weg terug .…

de stilte omarmd betoverend voor mensheid hemelse klanken de oren gevuld vol muzikale leegte ingetogenheid de laatste noten klinken in oneindigheid voorbij de stilte…

verdwaald in je tunnel van liefde gevangen in je web van hartstocht probeer ik geruisloos te ademen jouw blinkende ogen betoveren mijn hart zo innig,zo vurig ik voel me verlamd…

als een trekvogel reist mijn ziel naar andere oorden ik wil de betovering proeven van het ongeschonden zuiver pootje badend als een uiver niets méér te hoeven dan vissen vangen in een bron o god, als dat eens kon.…

Ik probeerde de betovering te verbreken Ik sneed de scherpe kantjes eraf Het werd niet veel beter Ik wou dat ik weg kon vliegen Ver weg van hier Geen kwellingen meer Nu sta ik hier in het donker Te wachten op niets Kil en koud van binnen Ik loop naar de zee Staar over het water De wind snijdt in mijn gezicht Ik ren weg De golven…

ik kende de betovering door je ogen jij raakte diep in mij het andere land waar wij ooit verliefd hebben gelopen uren hand in hand voelde de magie die om je hing als een gouden ring waar alles anders was door de bijzondere uitstraling die jij het gaf jij hebt mij nog het meest verrast door het mysterie dat jijzelf was…

Z'n aandacht voor de groentevrouw was groot. Ze had een kersenmondje om te zoenen. D'r borsten deden denken aan meloenen. Met appelwangen was de meid een stoot. Hij keek gefascineerd naar deze schone en zag 'r in gedachten in z'n armen. Dat zij ook in de ban was (van z'n charme), was evident: de vrouw was in de bonen. Zo waren zij elkander…