Alle inzendingen over Bleek gezicht

Bleek gezicht Ogen geven licht Hoestend hijst ze aan haar sigaret De tap verstomt, de tenorsax gromt Een schaduw streelt haar kont Ogen schermen om die lege plek (naast haar) Als ze bloost Ruikt de drank haar schoot Sluipend sist hij zijn antieke groet Bleek gezicht Ogen geven licht Lippen kleuren rood van bloed…

gesluierd is het licht in de te korte dagen een verregend gezichtsveld bereikt steeds vroeger de avond waar lampen schaduwen leggen op bleke gezichten…

Ik wimper even in het licht, sluit dan mijn slaapkamerogen en dicht een bleek gezicht uit mededogen.…

de zon schijnt op mijn nog bleke gezicht de heldere stralen laten op mijn gezicht een lach verschijnen steeds feller worden de stralen dan verdwijnen ze zomaar, in het niets de zon wordt opgegeten door de schaduw de lach verdwijnt van mijn gezicht opeens is het donker geen zon meer geen lach meer maar wel een zonsverduistering…

het is koud om me heen als de dageraad daagt ik draai de lamp boven mij hoger en voel de verlichtende warmte mijn gezicht spiegelt in de ruiten van de tuinkamer als het hoofd zich wendt, naar welke kant ook, is mijn bleke gezicht op het glas geplakt, zie mijzelf zitten ik ben niet alleen…

in een kamer een vreemd bed je mond zo hard als een streep met een scherpe lijn op papier gezet je ogen in een bleek gezicht zien geen werkelijkheid maar dromen een gedicht lief, de tijd heelt niet onze wonden vervaagt alleen dat moment van die ene seconde…

Waarom uit dat bleke gezicht, Dat bleek en onschuldig gezichtje, Die blik op mij gericht? Ik kan u geen antwoord geven. Ach zie mij zo vragend niet aan! Gij wekt in mijn harte een onrust, Een smart, die ik niet kan verstaan.…

tussen de keerkringen in het felle gele licht woedt bruut geweld een handvol rijstkorrels ruilen voor een stuk papier onder de tropenzon kneed jij planten en aarde tot verf op inpakpapier de schildering van je bleke gezicht omlijnd door donkere tinten wat oorlog met mensen doet…

nietsziende ogen kijken mij aan een gevoelloze hand knijpt in de mijne op je bleke gezicht verschijnt een geforceerde glimlach samen vliegen wij weg naar een wereld zonder zorgen waar wij gelukkig zijn na een dag kijken wij elkaar aan en weten dat het voor mij de tijd is om terug naar de aarde te gaan…

stil sluipend in de winternacht tekent ze ijsbloemen op de ruiten wervelende wind blaast zilvervlokken in het rond tikt ze warme oogleden zachtjes dicht glazen kristallen weerkaatsten het fonkelende licht van de maan in schijnende ijspegels langs haar oren de lach op haar bleke gezicht lijkt vastgevroren…

Je broze lippen wit in je bleke gezicht. Je tere handen beven niet meer. Weg is die verlangende blik in je ogen. Ik voel je liefde in en rondom mij, je allesoverheersende liefde. Ze is niet voor altijd voorbij, zij blijft voor eeuwig... Je hebt haar gekoesterd tot het bittere eind. Die hartverscheurende liefde hield jou overeind.…

harde woorden als kiezels in stromend water een bleek gezicht in aarzelend ochtendlicht straatrumoer dat naar binnen waait gefilterd licht onder oude bomen metalige lucht uit de bergen wit licht van de hemel daarboven moddergeuren in regentijd slapen in de schaduw van de bomen voorzichtige stappen op het steile pad verhalen…

in het gemeentelijk groen pal voor m'n huis leunt magere Hein op zijn zeis in het zwart met capuchon ik vrees dat hij mij moet hebben sluit ramen en luiken volgende dag leunt hij 'n meter verderop de spanning wordt onhoudbaar ik stap op hem af trek aan z'n jas en schreeuw 'wat moet je van me sukkelaar' het bleke gezicht…

Vannacht kwamen er gezichten uit de muur begon met 'n gesloten oog, dat openging en nog een oog, de muur had afwisselend alle kleuren tussen pikzwart en fel wit Het engste was een bleek gezicht als van een Pierrot met ogen in een onvoorstelbaar lazuursteen blauw, dat mij naar binnentrok uit de muur keek ik naar iemand die sliep De borst…

Vannacht kwamen er gezichten uit de muur begon met 'n gesloten oog, dat openging en nog een oog, de muur had afwisselend alle kleuren tussen pikzwart en fel wit Het engste was een bleek gezicht als van een Pierrot met ogen in een onvoorstelbaar lazuursteen blauw, dat mij naar binnentrok uit de muur keek ik naar iemand die sliep De borst…

Toevallig zag ik gisteren op de bodem van een vijver het bleke gezicht van mijn grootvader liggen. Hoe het kwam weet ik nog niet. Vissen zwommen er keurig omheen. Het was of hij zijn bril maar weer had op gezet: dwars door zijn gesloten oogleden keek hij naar de wolken. en naar mij.…

diepe schaduwen vallen over haar bleke gezicht strijdlustige zomersproeten worden willoos weggevaagd ze droomt zich openingen om gedachteklompen in op te lossen ontwaakt steeds weer tussen het gruis hij zou het pulver weg willen strijken met geheugenverliezende woorden zijn handen vormen een kom om haar opgeheven hoofd een warme…

Groene kamers van verdriet het eindeloze wachten in angst en onzekerheid leven, hangt daar aan draden het eentonig piepen machines met lichten blauw, rood waar pijn in kreunen de werkelijkheid benaderen bleke gezichten, blauwe lippen weg van licht in nachtelijke schijn gedempte stemmen vol van rust waar tijd en plaats niets…

het witte leven sluiert de roestige gespen in een tijdelijk blauwdruk, maat ongeëvenaard grote stappen geen vooruitgang in een wens die ik niet mag hopen ligt de hemel uitgespreid op straat, maatje tweeduizend tien de aarde warmt, het vriespunt lijkt hoger te liggen de koorts zet trage stappen op het weke water bleke gezichten,…

Het bleke gezicht van deze maanden waar vorst ooit heerser en blauw van kilte het licht onderhuids deed stralen Ach, hoe zeer hangt nu het natte grijs over de dagen en hoe bitter smaken deze uren in hun wetmatige grauwheid Hoe somber spreekt de stem, geteisterd door de maanden, neergeslagen als een kettinghond richt hij zich niet op, blijft…

gezicht vereeuwigd in teder ontluikend buitenlicht behoort nu tot mijn wezen kan nu zonder vragen het ademen in je ogen lezen…

We nemen de trein, dat wil zeggen, de trein neemt ons mee de jaren van volhardend vervoeren druipen van de geharnaste huid een kort signaal blaast de wagons het palet van het seizoen op gesproken wordt er nauwelijks mannen schommelen mee met de dans van de uitgewoonde salonwagen bleke gezichten onder zwarte hoeden schaakstukken achter gebroken…

De muziek speelt door mijn hoofd Paradiesvogel van James Last Prachtige muziek...maar nu niet meer Jouw lievelingsmuziek Tot aan je sterfbed Ik hoor je zware ademhaling Zachte muziek, fluitende vogeltjes M'n hoofd vol watten En ik waan mij weer onderuitgezakt In de stoel naast je bed Ik zie je bleke gezicht Je stotende ademhaling Ik…

koud spillebeenden voeten over de striemen van gezwollen tepels naar de kille handen waarin ik heb gewoond met een handgebaar en enkel ogen schopten schoenen naar zeepbellen; leeg geblazen op ongehoorde windvlagen woorden werden gescalpeerd en tranen beschilderd met oorlogskleuren die in langgerekte jaren het knikken deden beven…

gezicht observeer en zie datgene waar ik nog geen lering uit heb getrokken zij is mijn leraar die weldra haar vaste vorm verlaat en haar geest de ruimte laat verkennen die de bardo haar zeker aan zal dragen of ik haar zal missen, ja mijn mensgevoel draagt deze emotie als last die ik met liefde omarm…

Een duistere stad van roodzijden vrouwen met bleke gezichten en harde lippen; een lichte stad van oranje draperieën, murmelende monniken en drakengoud. Onder de huif der silhouet-bomen pruttelt het lint der motoren. Dag en nacht de smeltpot van de stad.…

Ellende is een bleek gezicht, wij, hand in hand donzen duiven met opgeheven hoofd.…

Donker is de zachte regen, vallend op 'n bleek gezicht, verandering brengt dauw, met 't vroege ochtendlicht Sta op,j e wordt vast ziek, liggend op de natte grond, maar jij blijkt eigenwijs, met strakke lippen om je mond Je hebt vast iets stouts gedaan, net als zoveel kinderen, verberg je bang in deze struik opdat ze je niet vinden Waarom vrees…

Hun blinde ogen zullen het niet echt zien de tranen die in nachten wel eens stromen, het zijn niet hun nachtmerries of dromen niet hun verwanten die soms onverwachts komen, onverplicht dat ene bleke gezicht waar zo van werd gehouden vol vertrouwen.…

Hun blinde ogen zullen het niet echt zien de tranen die in nachten wel eens stromen, het zijn niet hun nachtmerries of dromen niet hun verwanten die soms onverwachts komen, onverplicht dat ene bleke gezicht waar zo van werd gehouden vol vertrouwen.…