Alle inzendingen over Bronnen die wachten

Onontwaakt, losgeraakt, stukjes zelf liggen als onontgonnen bronnen. Ze wachten. De sibelle fluistert verse gedachten in je oor. Als je luistert, heb je 't door. Het spoor gaat door moerassig bos. Tunnels bramen haken. Dissonante noten kraken. Vreemde dieren waken. Het spoor gaat door.…

die ons wachten.…

vrouwenvlees is goedkoop te vangen en te verhandelen ondergeschikt aan en gedwongen tot seks verkocht door hun familie ontvoerd of geronseld net zolang geslagen tot ze er mee instemmen beroofd van hun kind zijn het schuldgevoel immens hopend dat bevrijding hen ooit ten deel mag vallen…

emotionele archeologie maar de bronnen die ik aanboor zijn zo krachtig en zo diep, dat ik huiver. na jaren vind ik mezelf terug gestold naast de honden van Pompeii…

niet te temmen, gebrand in het eelt van elke hand om zich in zijn eenzame pad te keren tegen de ideologieën van de door de goden geteisterd land, waagde het zich tegen blinde macht te weren al sinds jaar en dag, zag het gistend vat van onmacht, kon het onrecht niet bezweren, hoop bleef over om uit dat weinig van de opgedroogde bronnen…

jezelf nabij maar soms houd ik op met leven zet de wereld stil en het geluid uit zoek onderdak om de ongelijkheid in mij tegen de grond te drukken of wens een vogel die ik van buiten kan leren en in mijn buik trekken tot het schrijven, aangetast door de tweestrijd, een landschap neerlegt in het diepe van de lucht en in de bronnen…

rivieren zingen uit eeuwenoude bronnen forellen springen…

blijf bij me hier bij mij dat je bij me bent verslingerd ben ik aan de tijd met jou die eindeloos was verslaafd ben ik verslaafd aan herinnering van mij met jou draai terug de tijd opdat zij stilstaat bij ons samenzijn ik heb je nodig zoals altijd weer sinds ik jou ken verslaafd ben ik verslaafd aan herinnering van mij…

Zoek mijn mond niet op jouw lippen, zoek de vreemdeling voor een gesloten poort, er vloeit water waar licht in gloort, in zeven dagen waarin ik niet kon wachten op de zeven warme harten met ons bruisend bloed, ontsponnen in zeven dromen in zovele tranen van zeven rozen, één voor alle nachten gekozen, ruisend langs dezelfde…

Het ondoorgrondelijke. Het onbegrijpelijke. Het ongeneeslijke. Het onbereikbare. Het onwezenlijke. Het onnoembare. Het gewetenloze. Het onmeetbare. Het onzichtbare. Het ongrijpbare. Het onhaalbare. Het grenzeloze. Het bandeloze. Het onzeglijke. Het normloze. Het ontelbare. Het oeverloze. Het zelveloze. Het zedeloze. Het radeloze.…

Ongeduld staat op mijn voorhoofd, ik kan niet wachten, of dat nou om de post gaat, of wanneer ik de honden uitlaat, ik kan niet wachten tot ze " klaar" zijn. Wanneer het eten moet worden opgezet, kijk ik het bijna gaar het duurt te lang.…

Waar kleurrijke bronnen zich openbaren en eeuwige rust de gemoederen sust, wordt het einde een nieuw begin.…

Hebt ge, kind, de straal der minne, ‘k voel in mijne ziel en zinnen, d’eeuwige bronne voor u rinnen: liefde, liefde zoet!…

De poort naar liefhebben staat open Het landschap van je lijf mij nog onbekend Je huid met bronnen hoogten, laagten Wie... heeft ze met oog en vingers al verkend?…

Boven de bergen zijn de wateren diep en zwart als het kleed van eucalypta die zich vasthoud aan de heksenbezem op de vlucht haast ze zich weg voor de donder en het brullen van de leeuw vloeien bronnen naar beken midden in de bergen lessen wilde ezels hun dorst nachtegalen zingen in bomen…

Lopend door de vlakte mijn wol onder de arm met wind door de oren waar de ogen niet stuiten lezend door de woorden mijn ziel zelfs bij de hand met letters door de ogen waar mijn geest kan gaan leven is er nog ongekend gewortelde starre staken in weer en wind bewogen mijn passen doen stokken prozaische droge indruk stille bronnen in…

wellen weer, koude winterwonden helen, de bronnen stromen weer over van levenslust.…

Bij een hemelreine bronne, Eer zij 't groene dal bespoelt, Heb ik dromende eens gezeten, En mijn hete dorst gekoeld. 'k Heb het dal doorlopen later, En gezocht de blanke vliet; 'k Vond er menig klare water, Maar mijn bronne vond ik niet.…

'k Heb twee bronnen, die de voedsters van mijn jeugdig leven zijn: 'k Leef bij Fillis door de Liefde - op mijn kamer door de Wijn. ------------------------------------------- uit: Gezangen mijner jeugd (1782)…

wachten is het eerste begin een uitloper van iets dat groeit reikend naar een ander leven desideratum miniatuur plant van rijpend verlangen het andere te ontmoeten een reuzenplant die huid en ogen verwond en tastend afwacht wat komen gaat wachten is de kiem van diepe wanhoop omsingeld door gevoeld gemis…

Ik leg mijn hart in de toekomst en wacht… meer doe ik niet. De ander kijkt met een vraag. Hij zegt: ‘ Wat dom, je leeft immers vandaag.’ Ja, vriend dat moet ik ook, maar mijn hart reist al vooruit naar een leven vol van vreugd en blijheid. Door de belofte van een leven… In eeuwigheid.…

Alles wat leeft keert weer naar de oude bronnen Van 't paradijs. En dan? Ach, weet ik veel.…

De reguliere zorg lag maanden stil Omdat de coronisten voorrang kregen. Onnodig is het dodental gestegen, Bereikt wordt echter wel wat men graag wil. Coronavrij ga je dan in het graf, Zo komen we mooi van de wachtlijst af.…

Een kleine, verstoten zwerver, heeft geluk gehad. Eindelijk heeft een nieuw thuis, een verloren kater welkom gevonden.…

mijn geliefde in Delft uit de bus gezet - boze droom haiku in foto http://bit.ly/dQ2iZs bronnen: http://bit.ly/eUJKQP http://bit.ly/gBzQck…

Wat doelloos wachten lijkt blijkt uiteindelijk een prachtig zicht te geven in het leven wanneer je iets met wachten doet zal wachten iets met jou doen…

Betrouwbare bronnen zwijgen Er is geen speurneus die dat kan bewijzen Maar dan staat ze daar terug Glunderend In een jurk met een geborduurd motief Ontsnapt uit een kraamkliniek Door haar zoete spinsels opgejut Bazuint ze rond Hoe ze in kamer 12 In de linkervleugel Haar verdwaalde moeder vond…

vergeet het leven het is tijd om de fiets te pakken de school gaat uit de kinderen wachten daar staan ze spelend met hun springtouw en zonder aarzeling ik spring in spin de bocht gaat in uit spuit de bocht gaat uit…

En in mijn ziel waar zoveel smarten bronnen Rijst zacht geluid, een stem van stil berusten: - Toch, één ding bleef: de schone erinnering.’…

Bronnen, moraliserende getuigen Metamorfosen blijken zich te weerspiegelen vluchten weg in fantasie non-verbaal. De bron van het leven illustreert zijn waar gelaat.…