Alle inzendingen over De Hond

De hond, met wie hij elke bete broods deelt, zijn trouwe metgezel in wel en wee, ziet de schaarse wandlaar aan met smekende ogen, totdat een aalmoes valt in ’t blikken bakje, dat hij voorzichtig met zijn tanden vasthoudt; en beiden huivren in de gure wind.…

Wordt er niets teruggezegd Hij is nu moedeloos, Een lam geslagen hond Negeert ook achteloos Het kaartje 'DOOF' daar op de grond Hij recht nog maar zijn rug Hervat weer zijn gevecht Zwaait driftig heen en weer Wil aandacht vlug en zegt: Ik zeg het nog 1 keer!!…

Vanmiddag stierf mijn kat Zij was wat oud en ziek en moe Zes levens resten haar De muizen maken grote sier En ook de vogels fluiten veel te vrolijk Zelfs de hond van de buren houdt even op met blaffen Ik zal haar "koppen" missen Het schuren van haar pluimenstaart Haar teiltje blijft nu onberoerd Geen melk meer en geen brokken Ik word…

Hoe kan het ook anders, je bent een hond.…

wind waait om mijn kop houdt niet op niet over wapperend lover tovert grillige vormen afgetopt door daklijst op natte straat verlepte bladeren treuren gehaaste passanten keuren ze geen blik waardig maat voor onverschilligheid ritmisch bepalen voeten vertrappend het wroeten van de hond die herfsttijd pootverheffend van geur voorziet…

regendruppels dansen op mijn zomerjas bemodderde voeten stappen in een plas fietser kijkt chagrijnig naar man op zijn pad hond blaft naar eend kater zoekt kat visser ziet alleen zijn dobber jongen roept meisje na: trut, fiets maar gauw verder!…

Was van Brenda,mijn trouwe Hond.…

Dan, na een hartslag van terreininstinct en binnenangst, weigeren zij elkaar welk playmobielfiguurtje waar mag wonen in die toren; met woorden bijten zij als honden elkaar af. En als tenslotte niets meer redelijk is onderbouwd breken zij af: sprakeloos blokkendoos.…

In de stilte van mijn kamer denk ik aan de zomer die weer komen gaat met warm stuivend zand en dunne hemden zonder trui Aan glazen met beslagen buitenkant vogels laagscherend over land en dampende straten na een regenbui Aan de kinderstemmen ’s avonds laat Een hond die door de modder gaat Aan wandelingen door het bos en picknicken…

die éne dag, waarop het hemelblauw dwars door de toppen van de hoge peppel schijnt die éne middag wanneer alles in een grote harmonie passeert de zon, de bootjes door de Vliet voor het Archief van de Gemeente langs de kat die als een sfinx blijft zitten op een steen de hond, die schaduw zoekt en ik, in schommelstoel met plaid, die warmte…

en liefst dan binnen, achter glas honden ravotten langs de branding en apporteren stok of bal een baggerboot bevecht verzanding een peuter kotert in een kwal tegen het mistig zeedecor schuiven traag zeilen van canvas en wappert fier hun tricolor naar de pimpelaars op ‘t dijkterras…

Honden huilen, katten janken, het zal geen uur meer stil zijn. De vleermuizen gaan ultrasoon een weg van verloren trouw.…

Dit dringend eens herhalen met een hond en God met mij. ---------------------------------- uit: 'Niets met jou', 2002.…

de jongste heeft zijn hond op schoot genomen 't is nog vertederend ook de anderen echter zijn op het oog verder van de weg geraakt waardoor de wereld zonder drank voor hen niet langer is te harden als getuige van een tijdsbeeld op deze zondagmiddag begin novenber waarop bomen de bladeren laten vallen stemt ook dit tafereel mij herfstig…

Want er valt weinig te verwachten van een vijver dacht hij terwijl hij op een zondagmiddag op een bankje in de schaduw zat En bleef de rest van de middag een peinzende introverte gestalte die niemand groet hij zag een man passeren hij zag een man met hond passeren hij zag een man met vrouw passeren Toen is hij naar de vijver gelopen en…

Alleen maar denken wil ik aan hem hij met zijn eerlijke ogen dagen zijn te lang nachten te kort laat me slapen en maak me wakker als hij er is laat de mensen wijs zijn laat de vogels zingen laat de honden hun spel spelen laat de kinderen slapen laat hem mijn spiegel zijn...…

rode raamluiken schemeren door de nog kale bomen een hond blaft achter de deur door de hoge ramen valt het licht op twee rode uien en wat roestige spijkers geleefd stilleven met een mesje krabt hij een dun laagje van de aangebrachte verf weg de poes tilt traag een ooglid op hij struint wat door de tuin kijkt naar de gevel, de lucht…

Vandaag huilen met de wolven, Met de vastgebonden honden in het bos. Morgen proosten op de toekomst.…

ver van het grote loze stadsgedoe waar de lege zielen door de massa worden meegezogen waar de vele kroegen als oude kerken openstaan in de uitgestrektheid van de bossen waar meer koeien dan mensen zijn en de honden nog los kunnen lopen daar telt het wandelen de kilometers niet alleen de stand van de zon is belangrijk 's avonds daalt de stilte…

Ik hou niet van ijskoude dagen Van wind die door de kieren waait Oh was ik maar een zevenslaper Geen hond die blaft , geen haan die kraait Maandenlang ver weggestoken Me hullen in mijn eigen huid En ademen op mijn eigen ritme Geen mens te horen, geen geluid Laat me ontwaken in de prille zomer Wanneer de kievit wiekt boven het land Laat…

De zon en de maan hebben haar verbannen sombere nachten liggen voor haar klaar te lang was de situatie zo gespannen en ineens was zijn enige leugen waar Zijn hart veroverd door een andere vrouw haar hart en ziel gebroken in een seconde lang was hij haar als een hond zo trouw maar zijn levenspad was gelijk aan een rotonde Hij draaide rond…

Er is weinig meer van te zien, een enkele bult in de weg, de geelgors schuilt in de houtwal, honden gaan er los. Niemand kan in dit lommerrijk nog veewagons zien gaan. Er staken vergeefs handen uit. Op die dag. Trok toen de hemel grauw dicht, liet er een God locomotieven vastlopen?…

verlaten kleuren straten drabbig rood nog smeulen vreugdevuren maar dat zal niet lang meer duren de regen klatert en verzamelt zich als smerig water in de goot het dansen is voorbij uit huizen komen katers alleen de hond blaft vrij moeizaam komt de stad tot leven onuitgeslapen en wat bevend zoekt men koffie en elkaar zo…

Als op een dag de moord in mijn handen slaat de hond najaagt over straat worst van de slager niet meer veilig is rondkleumt de bakker zijn warme melkbrood niet meer slijten kan de straat uitgestorven raakt de bom gevallen is moord zichtbaar in scheef gezakte raamkozijnen laat ritme licht en liefde overblijven muziek weerklinkt wat vriendelijk…

Ik sjok met de hond door de zogenaamd vrije natuur en zie iets wat mij verdriet: de brem bloeit al de natuur zoekt de kluts die wij kwijt zijn Een gekunsteld tekstje, denk ik op de terugweg, maar natuurlijk wel waar. Thuis zoek ik naar een foto van brem en dan merk ik dat ik toch wat anders zag...…

hij staat daar achter het raam naar buiten te turen, en ziet de man op de bank beiden drinken wat, beiden staren wat de man in de schoudervulling rookt een spriet de man in de zwammenjas rookt wiet het licht gaat uit, de aktetassenman verdwijnt de man op de bank zwaait naar de man in de zwarte sedan opgeslokt door de nacht, blaft er geen hond…

De wind hield zijn honden geketend. Haas is een hartslag op lopers, een springveer door hoepels van licht. Ik liep. Ik zag niet de strik. Ik werd wakker in de handen van stropers. ------------------------------- uit: 'De hertog en ik', 1989.…

Al gaat elke hond gebukt op zijn wijfje al bespringt elke dekhengst zijn nachtmerrie de magie en intuïtie in discrepantie tussen het dierenrijk en menselijk brein... humaan seksueel bereik zal een lange weg van zuiveren zijn! Binnen handomdraai herhaalt een lot zich geen tweede keer dezelfde precies...…

het regent een liedje op de radio en ik zit binnen weet heus wat er is mensen onder paraplu's zou niet weten wat ze zeggen te koud maar mijn ramen open denk ik aan de stemmen die ik hoor stemmen, altijd die stemmen niet in m'n hoofd, gewoon buiten plus wat fietsen in hun rek, voorbijgaande auto's omfloerste lantarenpalen, hond…

vinden uiteindelijk een plekje op de reeds bedekte grond onder warm gekleurde bladeren schuilt een egel, die geduldig wacht tot de winter komt het bankje, waar zich dagelijks de oude man bevond is beklad en verlaten het bankje wat wezenlijk voor hem bestond natte haren, zwarte poten een koude ondergrond zo wandelen wij voort ik en mijn hond…