Alle inzendingen over De laatste drempel

Wel hem die eens, langs zijne levensbaan, het huis van zijn verlangen in mag gaan, waar teedre zorgen zijne komst verbeiden; waar, als waardin, ten drempel Liefde wacht, het welkom spreekt bij dis en haard en zacht haar blanke handen 't warme bedde spreiden.…

Verschijningen die om wroeging vragen aan het hart dat vaak vergat, iets met de ziel te delen op de drempel van een nieuwe start.…

horen ook en begrijpen zal bij het doen en laten dat ook zonder woorden iedereen houvast mag hebben door er voor elkaar te zijn dat aandacht en tijd voor elkaar de kersttijd en het nieuwe jaar bij en voor eenieder mag brengen dat ieder zo zichzelf en de ander of je nu jonger bent of ouder betekenis geeft en betekenen laat bij de drempel…

Er streek een vreemde vogel neer op de drempel van mijn huis. Ik heb hem weggejaagd, maar telkens kwam hij weer. Ik wilde hem leren kennen, want ik zag hoe mooi hij was. Zijn ogen en zijn verenkleed erbij, het liedje dat hij zong, alleen voor mij. Het vertederde mijn hart.…

Zo’n verveloze deur met afgesleten klink de drempel uitgehold door eindeloze stappen die kwamen en weer gingen en verdwenen in het voetspoor van de tijd – gaande weg.…

Nee ik zal niet meer aan je denken terwijl ik je op de drempel nog even uitzwaai je kijkt niet om want dat toont sporen van zwakte daarvoor is je rug te recht en loop je volgepropt met verwijten gehaast mijn leven uit…

de warmte valt schijnend uit de nacht de ochtend daagt uit want de zon is er weer maar keer op keer struikelt zij over de drempel van de zee de kim stoomt haar klaar de dag is gedaan…

de pen het kleinood wiegt weemoedig in broze schrijvershanden in het witte dichtershuis vindt dun gezaaide taal haar plek daar weerkaatsen poëten al het licht op de drempel van de dood…

niet mogen horen haar hart kilt zich tot ijs bevroren om slechts eenzaamheid te claimen Vanuit de hemel breekt kristallen gloed dwarrelt naar aarde als een losse veer legt zacht zijn glazen vleugels neer en betraand haar hand, als laatste groet…

Maar op de drempel van de deur gekomen, terwijl de kille wind een slip van zijn gewaad opwaaien doet en strijkt langs mijn gelaat zou nog een laatste aarz'len mij doorstromen, niet om 't verlies van veel vergeefse dromen, maar om het lachen van een kind op straat.…

Ik sta stil op de drempel Ik kijk om en warempel Ik zie het afgelopen jaar 2017 licht, soms ook zwaar 2018 begint met een schone lei Mooi en uitdagend voor jou en voor mij!…

in een kunstcafe hoorde ik haar lach mij uitzwaaien ik kuste die lach onmiddelijk glimlachend en wel die lach, volgens mij sloeg het vanuit haarzelf nadat ik over de drempel was gestapt om in eeuwigheid te kunnen glimmen…

zij stond alleen en achteraan door de duistere wereld verworpen en helemaal vooraan op de eerste rij geplaatst door Hem die is en was en terug komt op de wolken…

een wintermorgen fragiel als een dun laagje ijs zo ken ik het met kleine oogjes over een drempel die met de jaren hoger schijnt hartverwarmend de mens broos als toast plukt hij de dag met lange tanden…

Zonder hapering, sloot verdriet de gordijnen, maakte hoop haar entree, struikelend over de drempel, beviel ik van een nieuw begin.…

gesloten deuren vinden sleutels in mijn ziel ze openen terwijl de klink haar klanken geeft mijn voet de drempel niet heeft overleefd en ik mijn lach weer aan een vreemde kapstok zag voordat ik binnen was…

De vluchteling ervaart een hoge drempel, als hij na redding van het vege lijf hier aankomt in zijn nieuwe woonverblijf: hij zoekt een status, maar hij krijgt een stempel. De PVV is principieel humeurig en ook de VVD doet ikkeneurig.…

Donder op ik ben jouw inspiratie niet omdat jij je gedichten kan schrijven Wie denk je dat je bent Met humor de zaak te verbloemen rot op wie je bent Ik ken je niet en ik moet je niet denk daar over na Jij bent al lang te ver gegaan k... ..k…

De stress drukt op mijn ledematen Ik voel mijn tijd is gekomen Ik heb geprobeerd er het beste van te maken En ik knik Alles wordt zwart Alles wordt licht Mijn adem ligt op mijn lippen En kan er net uitrollen…

“ Wat de Aarde breekt, zal de Hemel binden” Op de drempel van zijn laatste adem verlaat hij onhoorbaar bloed en tempel en spelen sterren met de oneindige nacht Het leven wordt een onbuigzaam spel voor haar en drukt zijn stempel intens op de blauwdruk van haar wezen Zij reikt eindeloos naar hem en bidt voor hem naar niemandsland als…

“ Wat de Aarde breekt, zal de Hemel binden” Op de drempel van zijn laatste adem verlaat hij onhoorbaar bloed en tempel en spelen sterren met de oneindige nacht Het leven wordt een onbuigzaam spel voor haar en drukt zijn stempel intens op de blauwdruk van haar wezen Zij reikt eindeloos naar hem en bidt voor hem naar niemandsland als…

vriend mij een verhaal van Vestdijk vertelde de kelner en de levenden, kort samengevat -zo weet ik niet of de wachtenden iets bestelden omdat mijn vriend de details onbenoemd gelaten had maar dat ze iets te drinken kregen was wel zeker messiaanse kenmerken zag hij in wie hen consumpties bood wat doet het ertoe of het wel wijn was in die laatste…

Ik ben de wind van verlangen die fluistert in je dromen en jij de nachtstraal die draalt aan de drempel van mijn ziel Mijn hart en het jouwe dwalend door een zonnig landschap Het licht van stralende ogen een droom wellicht wanneer zal ik je zien…

De drempel half belopen haalt het licht in de kamers. De ochtend schrikt met nog slapende gewrichten. De nacht kleedt zich om in de kasten van het huis. De ene voet voor de ander in de ene dag op de ander. -------------------------------------- Uit: 'Zandloper', 1997.…

Op de drempel kijk ik terug heel veel jaren. De kamer is niet rommelig meer, wel erg leeg jammer toch.…

zó ken ik het met kleine oogjes over een drempel die met de jaren hoger reikt 'hartverwarmend de mens' broos als toast plukt hij de dag met lange tanden…

een winter morgen fragiel als een dun laagje ijs zo ken ik het met kleine oogjes over een drempel die met de jaren telkens hoger schijnt... hartverwarmend de mens broos als toost plukt hij de dag met lange tanden…

een ongedeeld woordloos ogenblik het verwarde gemoed scheept niet aan blijft bezwaard voor de drempel hangen het zoekend oog valt niet samen met het onvindbare de naar binnen gerichte blik het laat zich niet vangen door het oog van de camera…

zijn ogen lopen lichtvoetig uit haar beeld onnavolgbaar hij blijft niet hangen stapt over drempels andere werelden in valt samen met zichzelf hij blijft iemand voor het oog van de camera onvervangbaar hij ontloopt het verlangen naar de val niet de pijn van het bestaan…

Schaapjes er in Schaapjes er uit Ze protesteren Ze blaten luid Heuveltje op Heuveltje af Deze luistert niet Deze krijgt straf Ze stapt gedwee over de drempel zo mak als een lammetje De rest gaat mee met het rode stempel over datzelfde dammetje…