Alle inzendingen over De laatste steen glo

Zinloos, ondoordacht, zonder nut of resultaat. Een woordenschat schiet mij te binnen, ik maak me druk en zit vol haat. Woede komt nu in mij op. Ik denk eens na en laat een traan Is dat wat de toekomst brengen zal, is dat nu ons bestaan. Een land vol gekken die niet kunnen aarden Je niet respecteren of laten rusten in je waarden Je niet nemen…

Vol lampen stond hij net als ik straks, voor u hier bij de schouw Ver weg van waar ik eigenlijk kom, ver weg van wie ik hou Ik stond daar fier te groeien, mijn takken in de wind Mijn wortels diep en stevig door een ieder zo bemind Ik was nuttig in het leven en zorgde voor uw lucht Maar kom nu aan mijn einde, een traan een laatste zucht Ook…

Mijn gedachten dwalen af, ineens zie ik je staan Gevoelens komen in me boven, ik zweef, ik laat me gaan Zo lang geleden, niets veranderd, de liefde is gebleven Krijg het warm, voel je adem, mijn vlinders niet verdreven Toch is het anders als toen, volwassen, beiden een eigen weg gegaan Een gezin gesticht bij een ander, ver van elkaar vandaan…

“Vroeger was alles beter” ik hoorde het van mijn oma maar kon haar niet begrijpen Vroeger? ik had nog geen vroeger en maar wilde haar ook niets verwijten. Voor mij was alles nieuw en spannend dus als ik dan weer van haar hoorde “vroeger was alles beter” dacht ik dat ze echt niet spoorde Jaren vlogen ongemerkt voorbij en bijna zonder het te weten…

Een regenachtige dag in mei een plek daar bij de molen. Hij zei: ‘ik ben sinds gisteren opa'. dat maakte geen indruk, hij wel. Een vluchtige ontmoeting, de vlinders dansten zo snel als het begon, was het weer voorbij. Wat bleef was zijn afscheidsgroet: ‘dag wolk’.…

Wat is een mens nu meer Dan een wezen dat slechts Voor één enkel doel wil gaan: Het leven af te sluiten met een Zichtbaar bewijs van zijn bestaan…

de schouwer in de wind ment licht zijn klei en kim…

Ik wandel op het zandpad van marmeren steen naar steen sommige teksten raken gaan écht door merg en been vooral de kindergrafjes met beertjes her en der laten geloof wankelen vertrouwen is dan ver rustig loop ik naar het graf richting het houten kruis vogels vliegen met mij mee naar jouw laatste aardse thuis tussen bloemen en het groen…

zij stond alleen en achteraan door de duistere wereld verworpen en helemaal vooraan op de eerste rij geplaatst door Hem die is en was en terug komt op de wolken…

Als 's morgens het licht door de gordijnen dringt smelten je laatste dromen Er klinken geluiden uit de achtertuin een buurman stapelt stenen een rammelende kettingkast Het is vandaag de eerste dag om met iets te beginnen waar niemand aan begon. ------------------------------------- uit: 'Mijn pen krast al even dwaas'.…

iemand deze waanzinnige werd uiteindelijk geveld door een regen van steen net nadat de laatste zijn thuis vervolmaakte ik hoorde dit verhaal bij zijn kribbe en zijn graf waar een hemels lichte lach echoot tussen het gesteente en danst met de eeuwigheid…

Bevrucht door aarde, gedijende bij tijd, wordt hij geboren door druk, ondanks dat wrijving hem slijt Hij is hard als hij valt, aangetrokken door zwaartekracht Hard wanneer gegooid of gevangen, wees op hem bedacht zijn leven is lang, en staat schijnbaar stil Kritiek doet hem niets, hoewel geen ijzeren wil Laag bij de gronds, zijn omtrek…

In de tuin lag reusachtig een steen van twee doorsnee bij één. Doopvontig was hij, een slordige ster met een mond. Ik liep door de tuin met een boog om de steen en keek ervan weg. Toen stond hij op, vernielde perk en gazon terwijl hij achter me aan de terp op klom.…

tijd is niets dan vlijtige wisselingen het wachten op of onder handenwringen van gesloten keien waarbij geen verstand scherpte vindt geen snijdende openingen ik weet niet genoeg uit stenen te knijpen ze zeggen alles in hun eigen woorden over eeuwen die moeilijk te begrijpen zijn zonder ze verstandig bij te slijpen soms denk ik iets van hun…

als een steen die jij in de vijver gooit naar beneden zinkt en kringen maakt rimpels op het water steeds wijder uit elkaar hoor je dan wat ze aan het zeggen zijn roepend mompelend stil of weet alleen de eeuwigheid waarom we lawaai maken om te zwijgen roepend mompelend stil…

hakken wil ik tikken vorm laten groeien door weg te nemen als Michelangelo eruit halen wat er in zit laten vallen wegspringen wat overbodig is…

hij schonk hem omdat enkel een steen hem onsterfelijk scheen een steen zomaar een kiezelsteen ze kust hem en gooit want zo alleen verliest ze hem nooit…

Zo las ik laatst een kort gedicht per saldo ook aan mij gericht. Geschreven op een vuilniswagen door medewerkers zonder schroom. Hen wil het blijkbaar beter lukken, kon niet m’n glimlach onderdrukken: ''Een steen fladdert uit de boom''.…

er zijn zoveel mensen op de wereld mensen geven me haat mensen laten me alleen en daar word ik zo hard van als een steen…

Wanneer een vallende ster een brandende meteoor ontmoet versmelten magma en straling in onnavolgbare stromingen Bloeiende erupties ontstaan geven boeketten rood en oranje licht Laten zij het heelal nog een keer knallen zonder zwarte gaten te veroorzaken De gesmede komeet reist verder geen grenzen en ongeremd…

ik leg een steen en nog een steen één voor één ik bouw een vloer een vloer van steen steen voor steen één voor één en nog een steen leg ik…

die steen is mijn moeder niet die steen is niet mijn pa verweerd en hard en koud ik hark en plant verdriet alweer opnieuw verweesd keer ik terug naar het leven…

soms voel ik mij een kruik waar de dop van wiebelt het warme water gutst eruit als ik niet alert blijf schroef ik mijzelf te stevig vast dan koel ik af van binnen…

zinnen die mij bij blijven van binnen maar ik zal blijven denken en niet in een steen veranderen…

Drie stenen zitten op een steen. Acht stenen liggen er om heen. Daar onder liggen er nog negen. Andere daar naast en tegen. Een steen steekt half uit het zand naar buiten om zich nog eventjes te uiten.…

Onder een steen Uit het zicht Zitten beestjes Krioelen bewegen Schijnbaar zonder doel Zo is soms een Gedachteleven met Een onbestemd gevoel Kruipt het liefst Onder een steen…

Duizeling De Middellandse Zee als een kerkhof zonder herinnering en geen stenen met memorie, altijd vreemde…

Aan de rand van mijn water vind ik een steen. Ik raap hem op, houd hem in mijn handen; zijn naam wordt me ingefluisterd. Ik sluit mijn ogen en voel weer de navelstreng die ons verbond in het donker voor onze geboorte. De steen brandt in mijn hand en ik scheer hem weg – negen keer ketst hij terug en zinkt dan naar de bodem.…

De steen ligt daar al een eeuwigheid nooit kon hij zijn verhalen kwijt aan de reizigers die hem links lieten liggen het is ook maar een steen hier gekomen toen hier nog zeeën waren gebleven toen woestijnen het overnamen leg je oor eens te luister hoor hoe de wind golven van water en woestijnzand opjuinden de razernij van de natuur.…

Nee, hij is niet van steen Dat nu ook weer niet Misschien meer als was in handen van erbarmelijke lieden die als steen om zijn nek hangen Samen zinken ze diep in het half lege glas…