Alle inzendingen over De ochtend

De ochtend wrijft zich de ogen uit achter elk oor een paardenbloem…

Puurheid van water des ochtends in de winter: een hemels genot!…

Het is eb, ochtend- mist rondom mijn zintuigen – een cirkel stilte.…

Fluweel zachte huid als een kleurrijk gefladder zing je de ochtend.…

Ochtend: de wereld krijgt kleur en wordt levensecht -- maar blijft ongrijpbaar.…

weer uit De ziel moet luchten, weg van stadsgeluid Om zich te zuiveren en te herschikken De trein vreet elke ochtend vele ikken…

waar een kind zijn tranen tot de ochtend huilt nachtenlang op zoek naar een droom niet wil ontwaken in wat is verdwenen zijn wensgefluister reikt tot een ster om wat is verloren in het land der schaduw waar zielen verdwaalt dolen in licht op zoek naar verlangen de weg in tranen zijn ochtend ontwaakt zacht als een droom…

meermin van tegenwinden op deze ochtenden zonder verdere luister…

Zo kalm als op een vlot van helderheid en rust, gelegen op mijn rug dreef ik de ochtend in, het ochtendlicht, land, lucht en water waren één en zonder dat er van hun eigenheid maar iets verloren ging. ------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 2011.…

waar een kind zijn tranen tot de ochtend huilt nachtenlang op zoek naar een droom niet wil ontwaken in wat is verdwenen zijn wensgefluister reikt tot een ster om wat is verloren in het land van schaduw waar zielen verdwaald dolen in licht op zoek naar verlangen een weg in tranen waar de ochtend ontwaakt zacht als een droom…

Tussen avond en ochtend ontwaken, slaapdronken in de badkamer verzeilen en jezelf verlaten wanneer je klaterend pist. Door het raam knuffelen nevelen van opkomende slierten mist. Het zijn krullende knevels onaanraakbare verwaseming van een droom die nooit meer op je wacht. Tussen avond en ochtend veradem je nacht.…

In de vroege ochtend wandelt alles in mij, in de vroege ochtend voeren mijn benen mij naar de stilte van buiten, die met zachte bries getooid, gevoelens weet te ontsluiten en gedachten ontplooit. Benen, gevoelens, gedachten, dwalend door de stille straten, die even alle zorgen verzachten als de nacht het etmaal heeft verlaten.…

Als een wals is deze schone ochtend op me neer gestreken doch het plaatsen van mijn voeten is in tijd gebleven…

elke ochtend weer slapen mijn ogen ik wrijf het er in en er uit begin de dag met zout…

Roepende in de woestijn: Droogte is kilte Koud is de nacht In stilte wacht de ochtend.…

's Ochtends een zeewind, 's avonds een wind van het land – daartussen: mijn dag.…

Door de glazen van een lege fles drank is de wereld wazig en vervormd De regen die gisteren werd verwacht wordt vandaag veel te snel naar beneden gebracht Als in de ochtend de zon opkomt en het gras de wind naar zich toe lacht Als in de ochtend de zon opkomt en het gras de wind naar zich toe lacht Zie ik jou nog in mijn droom en prompt weet…

pril licht schuurt speels met schaduw over stenen zelfs de lantaarn al gebogen in de nacht toont ook nu bescheiden op het toneel van de opkomende zon de rust van de ochtend is voelbaar aanwezig mijn eerste as smeult nog na als wierook van vroege aarde…

Een tuinpad in de ochtend, de zon heeft nog maar nauwelijks een gezicht en is gekleed in nevel, de ragfijne druppels nemen intrek in mijn haren. Het grind dat knerpt onder mijn voeten fluistert zachtjes van de nieuwe dag, zachtjes want de wereld slaapt nog.…

tijd beweegt zich met ontelbaar mooie momenten naar eeuwigdurende verwerkelijking heb ik beseft toen ik tot de ochtend ben blijven kijken naar vol liefde trillende sterren om dan met obsessie toe te neigen naar het dansend licht dat zich in ochtend rood naar boven drift met kloppend hart sneller dan gedacht tot bloei kon komen…

op deze opengebroken stille ochtend waarin het licht voorzichtig verschuift springen mijn woorden van schots naar schots voordat ze onder water verdwijnen teruggebracht naar ondoorgrondelijke diepten als de kringen vervagen ga ik leeg op weg naar huis…

die ochtenden duren mij veel te lang…

Hagelwit het garen waarmee ingebonden ongeschonden het boek dat ik openvouw ongerept de ochtend nog in dauw…

Een meer met brak water de ochtend baadt er bloot een kokmeeuw op een steiger peilt de stilte zonder lood…

Adem, elke ochtend heftig in mijn oor als ik je bekoor je toebehoor daar doe ik het voor zie al uit naar morgen.…

Van de geur nog moe van de zon bloedrood van de dauw zo zwaar rozen in de ochtend hun stengels buigen…

Ochtend mist Daarin wij lopen Een web vol parels voorbij gelopen…

De ochtend nog zwart scheer ik mij in een wipje mijn tanden gepoetst weeg ik mij in de bijna stilte commentarieer…

nergens zwevend in niets kleuren zonder licht ochtend wit sneeuwvlokken slapend woordeloos zonder te kussen…

Iedere ochtend tussen geur en weten dat jij dat bent hou ik weer meer van je -------------------------- verlorenwoorden.web-log.nl…