Alle inzendingen over De ondeelbare tijd?

bezem van de tijdswind kwam eerder dan verwacht als ik ergens anders aarden kon ben ik rijk of berooid door eigentijdse en vervlogen symbolen gedwongen afwezigheid dat er al iemand voor mij is geweest voordat de werkelijkheid zoals het het bestaan hiervoor niet eens bestond, als ik die maken kon voordat ik mij kan neervlijen als ondeelbaar…

zelf zijn we de armen die ons weren tegen het dreigende grauw en tegen van ondeelbare realiteit die buiten ligt te wachten, verrekend in de nerven van het wederkerende gedachtegoed valt niet te rijmen.…

Alsof hij er nooit stond hij is weg, alsof hij nooit fier en vol lampjes stond te pronken, daar, in de hoek. Ingepakt en wel ligt hij weer zonder verlichting pronkbaar in de kelder te wachten op het volgend jaar! Alsof hij er nooit stond.…

Iedereen 2cb koel de trip je leven een vuurwerk of niet? Beter is geïsoleerd goed is niet haalbaar verlicht nooit verleerd intergalactisch gebaar. Melancholisch gewaar in twaalf stappen de weg en het gevaar wie zal `et ooit snappen. Iedereen een eiland niemand de rots in de branding en uit de brand het schouwspel de leugen…

Ze duiden en duidden op de verkeerde woorden. Zíj hoorden niet hetgeen dat ik dacht; ik werd verwacht. Alles wat zich aandiende in en tijdens het leven, in mijn leven: het doet me doorgeven! Met de correct, juiste boodschap in hoofd, in hart, nieren één van zuivere hoop te laten zegevieren!…

De tijd vliegt.…

’t Is vrijdagmorgen...nog geen snelsonnet Wim Overweg staat daar nog fraai te pronken Te laat...verzaakt...wat ben ik diep gezonken Uit schaamte kruip ik maar weer in m’n bed Ik droom...een onbewaakte overweg doemt op Te lang...daar komt Hans Mooi met in zijn hand een strop…

verdwaald in donker licht zoek ik mijn vertrouwd gezicht wat bij klaarte niet meer lukt jong en fris zijn weg voor goed op reis met tijd, zo snel bewijzen zijn er wel als ik zie, mijn gerimpeld vel !…

Pour vous madame, eau de flanel un chic mélange, un mix odeur van orchidee en rozengeur c'est un parfum unique, jawel Speciaal voor u mademoiselle dracôme, een mannentovenaar je leeft maar één keer hier op aard n'est-ce pas, voici, la vie est belle…

we passeerden grenzen steeds weer onze levens verschoven mee en mee niet alleen uiteen gedreven door de grensrivier het kolkende water slaat het verlangen naar de bodem sleurt zonder omzien onze levens met zich mee niet alleen de rivier hakt het ondeelbare in twee op gescheiden oevers brengen we een dronk uit aan de grond genageld heffen…

De dood dient het tijdloos spel, dat toeval en bedoeling, ondeelbaar samen spelen. Zo wisselen we onze stoffen uit, waaruit nieuw leven kan ontstaan. Zo ook wisselen we van gedachten, die als energie weer verder gaan. Zoals zonnen altijd blijven schijnen, ook wanneer ze schijnbaar ondergaan.…

dat haar heeft ontvangen, In al de kamers van uw denkend hart; Zij wordt het groeiend weefsel uwer ziel, De kleur waarin gij ziet naar het heelal, Zij zelve wordt het wiegende heelal, Het vochtige, het zich weggevende, Het in elkander vloeiende heelal; O deze zaligheid van zich te geven, O deze zaligheid, te hebben lief, En ieder ogenblik, ondeelbaar…

Naar Martinique of naar de Malediven, Naar Rome, Moskou, Rio of Berlijn, Zo leek hij als toerist op weg te zijn, Maar heel zijn rugzak zat vol explosieven; De jongeman was naar hij dacht op reis Naar al zijn maagden in het paradijs.…

Want ik weet en het is waar, tijd is geld en ik kost veel. Hun werk geeft toch gezelligheid. Het liefdewerk van vroeger, is er al lang niet meer, dat heb ik wel geleerd. Maar zeur maar niet, want ook toen ging er veel verkeerd. Ik leef in de moderne tijd. Kan eigenlijk niet meer mee. Maar doe nog wat ik kan.…

De blauwe regen op ons pleintje, toont zijn overdaad aan tere bloesems, in wel duizendvoud. De mezen in het hokje aan de muur vliegen driftig af en aan met voedsel voor hun kroost. En beide kanten van de straat, omzoomd door boompjes, met hun bloesems laaiend rood. Het grasveldje barstensvol met madeliefjes, die hun gouden…

Mag ik u als schilderij in monnikspij zo kwetsbaar als een net ontgonnen tekening dan zet ik u op aarde en ben eindelijk vrij wanneer ik leef in uw herinnering.…

we dansten samen op het witte strand blij verlangend naar de nacht een meisje lief uit niemandsland haar handen koud haar lippen zacht met gele bloemen in het haar bespeelde ze de zachte wind zo magisch mooi, een leuk gebaar van jou, voor mij, mijn godenkind de donkere hemel straalde open och, lieve mensen wat een zicht want…

Vandaag doofden duizenden geluiden, gisteren ook duizenden nachten onverplicht, ontstak wederom juist nu deze dag haar licht om tijd als een fraai charme boeket te duiden.…

in Stenen Tijden, oh nooit op Tijd, hij Tikt weg, te zijner Tijd, Hij is Tragedie en Tranendal in één, Hij Uit zich in Uren, Hij Veert op, Vergeet-me-niet, Wijst op Wakkere Tijden, naar Xenofoben met o of X benen, IJsberen is hem vreemd, IJveren eveneens, oh IJdele Tijd, de mens Zwabbert, Zwiert, Zwaait alsof jij er niet bent.…

We hebben geen tijd meer.. Wie weet ook dat diep in het water de Meerkoning woont die de hele dag naar alles moet luisteren...…

Langzaam ontdaan van gepolijste materie en van willekeur ontlokte zinnen uit elke pas, werd een film van vloeibare pixels gevonden in de magische paringsdans van elk mens en dier, ondeelbaar maakten, houdbaar ongeacht de strijd het moest zo zijn dat wij als passanten die de evolutie in trance en toeval doen verbleken, oceaan…

Het lijkt allemaal zo vreemd, ideeën en wetten gespeend van naam, anoniem ongrijpbaar, wie zal weten hoe de ziel van de toekomst er morgen uitziet, haar licht gespeend van sterren die er zijn als het avondrood zijn luiken openslaat, zichtbare heerlijkheid van het groenste gras, bloot te staan aan ondeelbare gedachten, toen het leven…

Ze draagt de mand van onverzettelijkheid haar lijden begraaft ze in de vruchtbare grond van haar dromen en onder het mos waarmee de onschuld van de tijden zijn begroeid.…

wat achter ons ligt laten we los, wat ons wacht beslagen spiegel…

Er zijn mensen, die bergen verzetten, ik nog geen kopje Er zijn mensen die de hele dag ploeteren, ik kom hem net door Er zijn mensen die ik weet niet wat, presteren, ik doe niks Er zijn mensen, die alles uit een dag halen en ik? Ben altijd weer blij als de dag om is.…

wat zouden we graag weer even mopperen over het weer elkaar omver lopen in drukte irritaties over flauwekul en meer wat zullen we straks vriendelijk in weer en wind belangstellend groeten begripvol en eensgezind toch?…

Gebaren zullen me vertellen zoals de pagina ' s draaien wat ook jouw mond is stil, miskend in herinneringen zwelt ergens oud verdriet. De gebaren zullen me vertellen, wellicht bij het frêle lamplicht over bladeren in de jaargetijden, over gezichten die verdwenen zijn, hoe sterren spontaan zijn gewist. Je gebaren zullen me vertellen over…

Heeft de tijd ook ons gevangen in een web, iets gegoten door mensenhanden of een hemel. Moet ik weer een cirkel gaan trekken, ons veilig stellen en omtoveren in rupsen, cocoonen weven. Je weet toch, af en toe doorboren vogels de stilte.…

Onder de blonde val van vlossen weeld' Dat zuiver oog dat God in moeder mint, - Zo door het floers der eeuwen, dat haar blindt, En 't wee der wereld, dat haar u verheelt, Zovaak glimp van geluk de schemer deelt, Groet ziel van ver u, als die man dat kind: O ziel, o glans die 't oogeblank gelaat Omvloeit zoals de eedle steen zijn schijn, Ondeelbaar…

Ons leven, hangt vast aan de tijd de uren de dagen, we zijn ze zo kwijt 't vliegt met een noodgang overal door en 't is dat vliegen, wat me niet echt bekoort. Immers, de minuten, de uren, weken enzovoorts vliegen ons leven uit als een nare minutenkoorts de opmerking ' oud voor je 't weet' krijgt ineens een heel andere insteek!…