Alle inzendingen over De richting is nog n

Ver weg begraven in noordelijk duister schopt 'n Inuït nukkig om zich heen en doolt depressief richting winterblues Ondertussen laait een brandend avondvuur hoog op en rinkelen de naalden van 'n gloeiende spar die verwoed schudt en bidt om ééntonige vrieskou Aan de overkant van 't dorpsplein glimlacht 'n klein meisje bij zo'n…

een gerafeld verlangen gevangen laat jij mij leven door jouw warme lach Donker is jouw huid, naakt en onbevreesd kijk jij mij mooi, nog steeds kan ik jouw voetsporen niet gaan Als ik mij in verdwaalde geesten dreig te verliezen halen jouw zinnen mij in en lopen mijn pad naar het heden en de toekomst langs geleefd verleden, warm en teder richting…

Ik verdrink in de stroming van het kleurrijk genadeverbond als symbolisch wezen met koralen tot mijn geroepen richting; het geen genade wanneer de witte kaars zonder brandend lont, in ongenade het slappe koord voor een anker tot verlichting.…

In het zand schrijf ik letters van gefluisterde woorden in de wind waar in de verte een zilvermeeuw jouw naam schreeuwt over zilte golven op vleugels van verlangen schrijf ik de dagen vooruit en adem weken in en uit langs het laatste vel dat zacht ruist in die ene schelp, ooit gevonden tussen zandstappen van gelijke passen richting…

Licht toegeknepen ogen volle zon op kalme zee wil vechtlust vol vermogen Kom maar op en ga maar mee Ik zie dat je weet waar we heengaan Ik weet dat je ziet waarvandaan…

Het leven is zoals het is, je kunt doen wat je wilt, je kunt laten wat je wilt, de lijn ligt er al. Je denk dat je hem zelf neergelegd hebt, maar uiteindelijk kun je de lijn alleen maar volgen.…

soms weet ik niet waarom ik doe wat ik doe boodschappen, werk, wandelen in het park verwondering is mijn deel dan sta ik voor dat verkeerslicht, het is immers rood en de rest raast door, met een doel dat ik niet heb, het maakt mij jaloers ik wacht hier, op mijn fiets op bevrijdend groen en rijd vervolgens naar niets ik steek nog wel…

Het slaat in Ik drijf op de wind En zoek houvast Verlang naar licht Maar zit in het duister Mijn hoofd is gebogen Ik luister Naar een stem in mijzelf Die stem Wijst Geeft richting Het is wat Ik hoor een spoor Is gegeven Enkel een spoor is het leven Met stoplichten En signalen Zodat je niet kunt verdwalen Het sloeg in Ooit Als…

liefste, met watten lippen kus mijn wonden droog laat mijn bloedend oog van uw schoonheid nippen streel me met uw vingertoppen en laat onze monden niet bij lieve woorden stoppen liefste zon in mijn verdriet mijn paardje, mijn schoonheid wiens rug met m'n benen versmolten is, stop op m'n wenen waarop ik richting vreugde glijd…

Ze beëindigt onze lange relatie wandelend op de Utrechtse Croeselaan de stad verandert in 'n grauwe film waarvan ik geen deel uit maak Er vliegt 'n Amerikaanse jager over richting Soesterberg, hij heeft haast ze kijkt omhoog, niet achterom vertrekt met haar piloot naar Amerika Ondoorgrondelijk zijn onze wegen het drama dat ik niet zou overleven…

jij wees me 'n kant op die ik nooit meer op zou willen jouw kille blik deed haren rijzen aarzelend bewoog ik me richting het gevecht in m'n hoofd duidelijk zichtbaar middels parels de knoop in mijn maag trok samen deed me omdraaien en zette een stap voorwaarts "En als ik nou eens nee zeg" van nu af aan zou ik me niet meer laten leiden…

Richting mijn wang, 'k kon 'm niet stoppen leek slow- motion. Langs m'n neus, richting m'n lip mijn tong likte de zoute druppel echter was 't met die ene nog niet gedaan 'n waterval kwam eraan. Wat begon bij m'n ooghoek stopte niet op tijd voor m'n zakdoek en zo slikte en likte ik m'n zoute zee op.…

ineengedoken zit ze daar grijsheid te vroeg ingetreden ze lijkt haast versteend dromen bruut ontnomen nu de zon is zwart gekleurd vallen harten uit de bomen hangen schommels roerloos zij verstommen evenals ijle stemmen die roepen in de wind…

Voor degene met een onstilbare niet te lessen dorst, een onverzadigbare honger Niet zozeer naar het bezoedelen van dansende wu-li masters of de tenenkrommende gal van zwaardvechtende samoerai Als wel naar het zich op schizoïde wijze als een mysogynist verlustigen in het voyeren van zijn bloedeigen alma mater Als pringlevend…

Een spiegel toont de waarheid van haar wezen Onbekend Niet haar eigen Het gezicht van een verloren ziel Zacht wenend zonder tranen De nacht onthult haar betraande ogen De dag verhult haar huilend gezicht Gezien wordt zij nimmer Gezien worden wil zij des te meer.…

Een zaak vol One Direction-merchandise Blijkt drukbezocht en veel belicht te wezen Hoopgevend toch om zo'n bericht te lezen Al ben ik daartoe far too sad and wise Een niche-product is heus wel te verkopen Wanneer we allen in één richting lopen…

Ik heb de klok erop gelijkgezet: Waar hij verschijnt daar waaien frisse winden. Z’n nieuwste show kan mensen samenbinden en het bevat een geestenkabinet. Nu het niet zo wil vlotten met formeren, kan dàt misschien ons landje gaan regeren?…

Allen heen en weer Als rat, doch is levenspad Eenrichtingsverkeer…

Nederland door naar de kwart-finale door haar Voetbal Onoverwinnelijk Collectief of te wel door de Nederlandse VOC 'MANTALITEIT': door onze Oranje Duivels!…

Je gezicht naast m'n lippen. We staren in dezelfde richting, klampen ons vast aan elkaar als drenkelingen in de zee waarover onze blikken dwalen.…

de klok hakt zich een weg door de nacht en knabbelt de seconden van mijn leven waarin niets gebeurt maar in ieder geval is de nacht gratis in de nacht of beter gezegd: de ingekeerde dag wanneer buiten de motor van de waanzin tikkend afkoelt en de aanwezigheid van de voorouders haast tastbaar is in mijn kamer en mijn schuldvraag zwaar weegt…

Verdronken in mijn eigen gedachten Achtervolgd door eindeloze angst Tijden tikken maar blijven wachten Op uiting van een verscholen kans Deze gevoelens zullen gaan vervagen Ooit plaats maken voor geborgenheid Tot dan met onuitgesproken vragen Genoodzaakte antwoorden zijn kwijt Toch een lichtstraal in het zwarte Een zicht van zonnigheid…

Zomaar… onverwacht, Iets kleins in mijn buikje zo zacht. Geschrokken… in paniek, Zorgend voor een hoop hectiek. Moeheid… verdriet, Nee, we willen dit niet! Een echo… nu wetend dat het echt zo is, Nog klein, leven… ik beslis. Je wilde bij ons zijn, Een keuze maken voor jou… zoveel pijn! Het leek een seconden, Besloten… je bent weg…

Zo begon 't: 'Wij spreken de waarheid' Ik kon beweren wat ik ook wilde 'Wij zijn met z'n drieën, jij staat slechts alleen' Ook Vakbond bereikte niet mijn doel Leugenaars moet je inpakken Voor 'n enkele reis richting NOOIT MEER HIER Als iedereen leugenvrij zou zijn De waarheid immer zegevierde Dat zou de mensheid echt recht…

Zeg niet dat vroeger alles beter was, maar in de Tweede Kamer kan je horen, dat veel van ons decorum is verloren. Het parlement lijkt wel een kleuterklas. En wilde déze man het ooit gaan maken als nieuwe flapdrol van Sociale Zaken?…

in een storm verwaait het gebroken glas zijn doel voorbij tussen vingers als was in stromen vurig zand korrels van een ander leven koelt het nieuwe hart dat het oude heeft gegeven het helende begin naar een toekomst van slagen door wijsheid verwelkomt reis naar hoopvolle dagen…

nog sporen je voetstappen richting zee onuitwisbaar de indrukken ik liep met je mee nog jaren later tekent de omgeving jouw gelopen tracé er lijkt niets veranderd in water en zand gehalmde duinen de basalten pier zij zijn nog hier weer springen wij over de laatste golf die onze afdrukken wist ik kijk naar jou zie eeuwige…

ik hoor de grote trom waar kerktorens zijn verdwenen ranken minaretten tegen blauw het indringend schreeuwen om gebed begint al gauw en roept een mannenzee richting moskee onaangedaan schijnt nog de zon maar de seizoenen zijn vergaan subtropen hebben nu ruim baan het levendige bazargeroezemoes waait veelkleurig uit tussen kinderen hoofddoekvrouwen…

Ik sluit mij niet langer weg van de wereld, ik open; mijn raam, jouw toegang. Op weg naar bed suis je me door de bomen vrij. Op een manier, overtuig je me dat mijn gapen geen echte tranen maken. Ik probeer je te vangen, maar je vliegt van m’n pen naar het puntje van m’n tong. Je waait me droog. Op een manier... kan ik nu…

Paarse vogels Zweven boven het rode gras Dat zich verzet tegen de wind Maar desondanks diep Buigen moet voor De hemelse aanwezigheid Dronken schapen Achtervolgen koeien die Niet meer schrikken als een Soortgenoot plotseling ‘boe’ roept maar kirren als Baby’s die net zijn gaan slapen De droom van Een onthoofde kip die op het punt…