Alle inzendingen over De verste verten.

Gezicht, in de verste verte geen voltooid van zien, want zien doe je alleen met beide ogen. Het gezicht vermag meer, met zintuigen die alles mogen en soms te ver gaan, over de grens misschien. Het zijn instrumenten waarvan ik mij bedien voor een helder beeld, meestal vrolijk, maar ook bewogen. Dan verstart de blik en moeten tranen drogen.…

verte ligt het eind Maar dan maakt lijden plaats voor harmonie Gelatenheid, gedachten worden puur Bewustzijn wordt tot kleinste klein verkleind Ja, sporten is de ware eau de vie…

dichtbij kent ook de verste verte daarbij is vasthouden zonder zin ik schets de afstand ook wel in zwijgen alhoewel er geen twijfel is over haar die ik bemin of minstens naar toe wil neigen kijken in gedachten is tasten in het duister het licht kaatst dan tegen een spiegel ook als ik duizendmaal luister en de echo's opsla in mijn brein…

In het groen van heden Wordt het zonlicht Door een onlangs verleden Aanhoudend vermeden Ik zie wel de rondte in de verste verte En voel zeker de kleur van haar gloed Of hoor je soms zachte stem die je altijd Begeleidt in de wind die je bemint Die voortdurend, vaak ongewild je diepste tonen vervoert maar uit onmacht niet de verlossende…

Laat ziel en zinnen voor U branden en drijf ons met Uw vuurgloed aan, het Woord moet door de wereld gaan en in de verste verten landen. Het zaad waait mee met alle winden, de oogst wordt wereldwijd verwacht, de vruchten zullen ongedacht op alle plaatsen zijn te vinden.…

Hoog gaan de wolken langs de Hemel Ik kwam van ver gevlogen En zoek in de verste verten een rustpunt Daar waar de hemel rust op haar bogen Machtig staan bergen aan het einder Leunend tegen reusachtige wolken Op de loden bodem van de tijd Mijn land zo stil en wijd Wachtend op de sluier Waarmee de nacht hen dekken zal Ver gaat mijn blik,…

In landen in de verste verte neemt berichtgeving een aanvang, spreken krantenvolle steden de morgen uit. 9. De journalist Van ik naar ik is maar een kleine stap; het leven in dit verband een kortelings vermijden van de groene zoden En tussenin of mogelijk terzijde ligt het overdoen van doden.…

Er was nog niet geploegd er was nog niet gezaaid, het groenste fluweel van de wereld was nog niet geboren, een cyclus, synchroon in getijden bracht rust en ruimte op den duur waarmee alles de kracht ontleent, nu kussen we niet alleen het vuur uitdijende dominantie neemt toe, de woestijnwind brengt ons zwetend de mantel van de onbalans…

En bij die verte, voor hun schreden onoverzienbaar uitgespreid, hervonden, ballingen van Eden, zij ook in zich de oneindigheid.…

op de stenen weg langs witte berken horen we een marche funèbre in de verte van het licht naar de verste duisternis op handen gedragen op de maatslag van de tijd een buizerd hangt in gebed de wind waait onze wangen kil voor het laatst het laatst kwam jij voorbij…

Plant fontein scheut die schiet straal die spat tempeest over alle diepten storm over alle vlakten wilde rozelaars waaien stemmen van elzekoningen bloot Diepste verte verste diepte bloemekelk die schokt in de kelk van bei’ mijn palmen en lief als de madelief Als de klaproos rood o wilde papaver mijn…

Holland levert ouwe klare, kaas en varkens en sigaren Holland levert schapen, koeien, boter waar ze nooit mee knoeien Holland levert specerijen, aardewerk en schilderijen Jansen, Meier en Van Stralen, Dinges, Pietersen, Van Dale Al die welbekende namen, al dat goeds en schoons tesamen Haalt 't niet, in de verste verten, bij die Mengelberg concerten…

verte niet meer dat bekkie van vroeger toen m’n schoonheid, geluk nog zo gewoon was ik m’n baan had en een gezonde dochter kreeg trouwde met mijn geliefde en ‘n prachtig appartement had veel geld op krediet, de Krediet-Crisis nog niet uitgebroken toen ie uitbrak, kotste ie ook alles over me uit wat mij lief was, wat mij zo dierbaar, wat goed…

Hij zag er wild uit zei ik had goede ogen verte in zijn blik hij liep met zachte schreden de zee was hem lief en zand…

Een huis vol boeken een zeilboot voor de verte woorden zijn hier wind…

Alsof de bomen zich hebben teruggetrokken een soort van zwijgen hangt er mijn buur heeft de dode boom uiteindelijk wat een klaarte wat een verte geveld…

landschap Bruegelt naar winter naar het spel van verre verten, haasje-over voorbij de horizon en terug. verloren wegen glooien. ze plooien naar paarse stilte tot ze dwalen. en kijk, ginds, in het laatste huis de ongeschonden winterochtend, de geur van spek en koffie.…

al zijt gij vert gescheiden; Liefde zal mijn hert geleiden: Liefde (Lief) die drijft mij voort; Liefde komt u Liefd' aan boord: Lief is liefde, zoet is minne: Liefde doet mij dit beginnen: 't Is al Liefde, Liefd' is ‘t al, Die ik u betonen zal.…

Voorbij dit vers kan ik niet lezen. Ik leef terug naar het begin. De eerste en de laatste zin. Ik weef mijn eigen exegese.…

In de verte zacht, melodisch suizen ... Blanke lijn van 't drooggelopen strand ... Paarlemoeren plasjes langs de kant, En in de pinken en de buizen. Tegen 't duin de lichten van de huizen... En heel achter aan de verste rand, Gloeiend als een pas begonnen brand, Maneschijn op donkre kerkhofkruisen.…

Zo zie ik soms in verte van verleden 'T zilv'ren gebergte van mijn liefden zweven; In nevel van vergeten is vergleden, Wat, mens, ik lijden deed en heb geleden; En, onverloren feeërieën, bleven De zal'ge toppen van verzonken leven.…

in deze nacht raast de storm onzichtbaar langs de heldere hemel de maan zilvert de bomen bulderen met hun hoge kronen een antwoord ik ben in een wereld vol muziek hoog boven mijn hoofd trekt een ver vliegtuig een streep over de maan naar een oneindige bestemming straks ben ik bij jou en samen dromen we in onze warmte over verre…

voor een kind is de horizon onbereikbaar gouden korenvelden ruisende halmen eerst blauwgroen dan goudgeel deinend in de wind met rode en blauwe stippen de einder is nu bereikbaar het goud verdwenen strak zijn de gazons bloemen binnen de perken windmolens vlakbij mijn wereld is klein geworden geheimvolle verten verdwenen het kind dat…

ik voelde energie uit je ogen stralen ervaarde warmte door een liefdevol inhalen je heerlijke lach was als groen gras op een koele wellness tijdens een hete dag muziek was er niet in een weldadige stilte die lommer zonder woorden voor zich deed spreken wij hebben tijd stilgezet door op te gaan in elkaar de verte heeft een klok…

de verre horizon gouden korenvelden ruisende halmen eerst blauwgroen dan goudgeel deinend in de wind met rode en blauwe stippen de einder is nu bereikbaar het goud verdwenen strak zijn de gazons bloemen binnen de perken windmolens vlakbij mijn wereld is klein geworden geheimvolle verten verdwenen het kind dat we waren is een waardevolle…

Soms zie ik in de verte het geluk dat op mij wacht Het pad er naartoe is nog lang ik had niet anders verwacht Het leven is niet makkelijk Gevuld met harde lessen Het gaat met vallen en opstaan je kunt de boel niet flessen maar zolang ik in de verte dat lichtpuntje blijf zien kan ik niet verdwalen en houd ik moed bovendien Ik wijk niet…

ik kijk je aan en zwijg doffe ogen schouwen langs mij heen jij ziet de verte ik geen…

brengt alles dichterbij duidelijk en klaar maar met ontspanning kom ik daar het geeft ruimte in mijn overvolle geest niets benoemen en gaan waar ik nooit ben geweest ontdekken wat niet eerder is gezien misschien een weten dat wij al eeuwen zijn vergeten of is het toch ontsnappen uit de hectische gedachten die het leven genereert de verte…

Een hek een wolk verte En overal ben jij…

de verten lonken in fragiele gedachten gevangen dimensies in magisch bewegen een nieuwe blik die stilte roept en vrede schenkt…