Alle inzendingen over Dode dichters

De hemel is een dode dichter rijker, het vaderland een dichter armer!…

de dode dichter leeft hij boetseert met zijn pen gevaarlijk als het zwaard alle beelden nieuw hij schrijft niet hij kneedt de verbeelding bij het puntje van zijn pen de dode dichter spookt in verlaten huizen hij heeft de dood onder de knie hij leeft binnen de ramen van onze tijd…

onlangs nog Gerrit Komrij en vandaag hoorde ik dat de dichter Rutger Kopland (van jonge sla in september) op woensdag 11 juli j.l. ook al van ons is heengegaan zó wordt het lijvige boek van de dode dichters langzaamaan wel erg dik en zwaar te tillen…

waar huist een gestrande vogel die de nacht met zwijgen vult wat zing je zonder libretto in het donker als het laatste woordenspel onhoorbaar wordt hoe ontmaskert het transparante licht dwars door alle kleuren de weg uit het landschap als de nachten zich verdichten is de dood dichter dichter bij dan ooit…

als ik je postuum voorlees wil je mij dan horen al ben ik er niet bij als je mij dode dichter niet vergeet mag ik dan in je verwondering leven als je mij in stilte tot je laat spreken mag ik je soms dan opnieuw ontroeren mag ik dichterbij jou zijn in nagelaten taal zou je dan de toon van je hart verstaan?…

dichter bij het vuur smeedt metalen taal aaneen laat woorden vonken de taalsmid verbeeldt blaast het leven in ijzer zijn witheet geheim de meestersmid gloeit hamert op zinnen van vuur neemt taal in de tang laat talen branden temt gloeiende taalijzers vuurvliegjes dansen boven een vuurzee zweven liefde en de dood dichter bij het…

Tussen dode dichters doopte ze haar pen in honing meer dood dan levend groeide ze tussen vuur en rook de haan kraaide in de nacht de wind kwam op veren dwarrelde uitéén door dodelijke kracht de dag graaft opnieuw de dorre aarde regen bevochtigt het land een arend komt altijd weer terug zoals zon en maan…

(J.W. von Goethe) dichters zijn reizigers door het vreemde landschap dat leven heet neem de dichter Boudewijn Büch van hem kennen we zijn passie voor dode dichters en lange reizen tijdens zijn reizen naar verre oorden raakte hij zó dikwijls in extase dat het besmettelijk leek een flirt met de dood en de onvermijdelijkheid van het…

hij heeft op wrede wijze wraak genomen de druppel was het zoveelste cliché hij vloog de prulpoëten naar de keel de springvloed viel door niemand in te tomen er drijven dode dichters in de zee…

naar diepgeworteld In een maatschappij die geen stem heeft, maar wel gehoord wil worden tot het moment dat de woordencarrousel ineens stopt (Ongenaakbaar; de DOOD) *Dichter…

te veel hij heeft op wrede wijze wraak genomen de druppel was het zoveelste cliché hij vloog het dichtersvolkje naar de keel de springvloed viel door niemand in te tomen er drijven dode dichters in de zee ---------------------------------- uit: Oude Nozem, 2009…

Aan deze tafel blijf je tijdloos in leven: voor de dode dichter wordt naar je graf verwezen.…

Verveeld verviel zij in melancholie door de haat van dode dichters, dove bromvliegen cirkelden om haar heen: sterk is de hyena, O, mijn lief, ontwaak, zie de sterren doven boven ravijnen en diepe kloven: de vlammende kaars fonkelt als drakenoog in duistere nacht, zie haar liggen wachten onder de zon in een bed van donzen - sneeuw,…

hij putte zinnen lepelde als dorstige hond uit de bron van woorden zijn glazen oog gevuld met metaforen de taal gelikt, gesnoven en gedoopt geschreven en gesloopt ligt nu bevroren naast verstorven wijn en geur van dode dichters ruikt hij het bloed dat traagzaam kruipt door holler vaten zijn troebel oog kleeft aan de randen van verstokte…

zoals haar haar vervilt tot een hoed drapeert ze zich met haar voeten aardend uit haar bladzijde haar vel verschrompelt naar de rand op het boek wil ze vloeien gelezen worden om nog eens een vermoeden van een leven te voelen zij is het kind van een dode dichter reeds lang vergeten sinds de schimmel aan het papier begon te knabbelen…

Vannacht kwam ik een dode dichter tegen zo eentje van > 70 jaren her waar dus geen © meer aan kleven het was te zien hij kwam van ver Zijn stem uit een zo ver verleden weerklonk: denk nou maar niet dat het wat wordt dat dichten daar ’s gewoon niet mee te leven en woorden schieten altijd weer tekort Toch heeft hij me een bundeltje gegeven…

dichter eren ik kan mijn lijden niet relativeren ik schrijf voor een publiek dat niet bestaat…

Hier verberg ik mijn overpeinzingen duistere gedachten en herinneringen die zich kleden met schemer geheime bewaarplaats van verregende strelingen Ik woon er tussen onleesbare bundels vol hoekige en hermetische woorden testamenten van dode dichters die spelen met wanhoop en liefde en drentelen achter schuifdeuren In deze verborgen camera…

woorden gekregen van rondtrekkende geesten, van dode dichters, dronken schrijvers, van invallen, impulsen van liefde, van haat, van wat er staat, een foto, de krant, zo’n slordige hoop kleren van gisteren naast het bed, vingerafdrukken op glazen, het zand van schoenen die buiten wandelen, die deuk in de bank, nog warm.…

het regent in het Vondelpark letters vallen met bakken uit de hemel zou hij, de dode dichter alsnog zijn oude schrift over mij uitstrooien en strofen weer doen zijn als de aarde is stof en nu even verwaterd plassen vangen zwaardere woorden op het helpt zijn taal te verdunnen naar hedendaagse herkenning vlak, dun, licht of schreeuwerig…

meta Op zoek naar een doorbraak alternatief voor retro-trend schreef hij het epos van de zeven dode dichters opgehangen op ogenschijnlijk een tijdstip van toeval maar digitaal weergegeven symmetrisch deden zij het om die ene voelden zij zich zielsalleen stille hunkering naar diegene verdwaald in een lemen grot.…

Ook dichters gaan dood. Dat weet je, ook dichters gaan dood. Of je een dichter lang kent, of kort, of een beetje. Dichter of niet. Dat maakt niet uit. Steeds vers verdriet, maar, Ik heb er niet om gehuild. Ik heb er nog geen traan om gelaten. Ook dichters gaan dood.…

Er klonk op een namiddag in april Luid als een donderoordeel van de kansel Een ongenadig ouderwets pak ransel: Gebrul van rake klappen en gegil Voor 't bloedend achterhoofd kreeg hij, de dader Flink op z'n lazer van z'n eigen vader…

Ik droom van de dode dichter die kreunend door mijn lakens klauwt al is hij een schimmig opzichter, van ziekelijke lust, van braaf en stout. Het is Gerrit Achterberg, dat zie ik aan zijn bril, hij is vermomd als bisschop Nicolaas en speurt naar kinderen van goede wil, met zwarte poetica als knecht Lokaas.…

Ik peuter maar wat en ik mier aan gindse wilgen hangt mijn lier onbereikbaar voor de hand in 't bekende polderland. Ik peuter wat en mier verder in de woestijn is geen herder de wolf in schaapskleren gehuld huilt, doch de jager brult Brult tegen de karavaan die verder trekt naar Ispahan brult vanwege de vette kamelen en de ruiters die…

nog eenmaal klinkt een klank van verlangen gemeenschap doet het kind sterven eens beleefd, gaat de dichter dood…

in de schaduw van ouderdom probeerde hij zich overeind te houden maar zijn hoofdrol was gespeeld in de tongval van poëzie zwegen zijn woorden en bleven hangen in het archief van zijn brein zijn schrijven zal natrillen in verscholen beroering van zijn graf waar poëzie zal regenen in samen gewaaide dauwdruppels in een oneindig verlangen…

Geraakt omhelsde de dood de poëet juist als een vader, die van hem hield Maar daarmee zakte..het dodenkleed over de dichter die zo..werd ontzield…

De dichter is dood niet dat ik hem goed kende maar een beetje vertrouwd was hij me wel niet dat ik hem veel las maar ik hield van zijn blik niet dat ik hem zo mis maar echt jammer dat hij er niet meer is…

hij ziet me staan komt naar me toe ik kijk hem aan hij zegt geen woord ik voel dat hij mijn hijgen hoort ik bid, ik wil niet met je mee het blijft doodstil plots in z’n oog in zijn pupil een regenboog nu word ik bang uit niet mijn angst stilte duurt lang ik glimlach wel blijf mezelf in ’t helse spel ‘k geef steeds maar…