Alle inzendingen over Dolken

met de dolk in de rug liet ik me kantelen over de leuning van de brug het koele water weigerde de schroeiende pijn te stillen en het besef van je verraad te smoren in oeverloze vergetelheid gelaten liet ik me zinken: verdrinken is een zachte dood op het dieptepunt en tegen beter weten in ben ik beginnen zwemmen, maar…

weer wordt de strijd aangegaan tussen geliefden het minnen aan de kant geschoven, tranen ook minstens blauwe plekken en stof om in te bijten na het vertrappelen dan het verzorgen, dekens vol troost op gehavende schouders en zoete woordjes schuren in gescheurde oren die vinger die nog wijst uit het oog, uit het hart de dolk die daar niet…

ze provoceerde oneindig contouren gespannen in het schaarse licht van de leeslamp inspirerende borsten fier en strak vooruit gewone dingen zijn niet raar ze vielen niet uit haar behaatje maar ook niet uit de toon mooi gestalte in haar iele smalte ze priemden als dolken in mijn meewarige ogen stuiptrekkend…

de gletsjer smelt en warm bloed de koude verjaagt uit een kerker waar het monotone ritme van een omfloerste trom de tijd wil overstemmen laat de klokken zwijgen zet wekkers stil want je wilt ze niet horen, niets mag herinneren aan het moment dat de toekomst verdwijnt en het licht plaatsmaakt voor een vreemd vermoeden dan droom je de dolk…

We leven in een arm land sinds we het terugpakten en wie blijft, moet betalen in natura, we nemen het heel persoonlijk, man na man onderwerpen we met geweld de laatste vrouw aan ons recht in haar te dringen zoals zij en de andere vreemdelingen zich zes generaties lang in ons leven drongen, zo stoten wij nu onze dolken van haat in…

. ------- Bos deed zijn best om Berman af te branden Die was, verklaarde hij, slechts zesde keus Maar nu vertelt ie ons ‘Dat was niet heus’ En draait zich nog eens rond in alle standen Je plaatst zo’n dolk, kunnen we van hem leren, Juist als je iemand wil complimenteren.…

Uit azuurstof blauw gedragen vogels dalen helvuurbollen in fosforsneeuw scherp geslepen wapens van de hebreeuw smelten moordend traag, wreder dan kogels zandstrook in rokend beton bedolven draagt de druppels van een verloren volk lekkend over land, doorkliefd met een dolk geen strijder stopt, zij sterven in golven vrijheid is in de tunnels…

Aan het ontbijt begint hij met een ponjaard De koffie steekt hij weg met een floret Bij voorkeur neemt hij bij de lunch een kromzwaard De thee gebruikt hij met een bajonet Zijn rijk diner bestaat uit vele gangen Een keur aan messentuig versiert de dis Van dolken, sabels, degens tot klewangen Met als dessert een kronkelende kris Doch op…

De dolken in hun schedes, maar paraat te doden om den vleesbeladen brode. Hij heeft zijn koplampen nu uitgedaan en slaapt net als een grote poes, geduldig, terwijl de oortjes nog in waakstand staan. Het kwaad is altijd zwart, de goedheid wit. En toch, en toch. Hier is het zwart onschuldig.…

Als ik kon spreken zou je alles weten: hoe ik een zomer lang in een vitrine heb gelegen, tussen domme dolken lag te geeuwen en op een vreemde feestdag door vijf verwarde vingers werd bevrijd. Bevrijd. En in een dekenkist verstopt. Er waren avonden dat ik werd gestreeld. Dan zei een stem: 'Ik heb oren, ik hoor dingen.…

De stem die men gaf Een nee tegen Oekraïne Zal pas later Zich bewijzen Wanneer nieuwe problemen kunnen verrijzen Dat deze stem gehoord is Is van waarde Daar waar internationale conflicten kunnen ontaarden Het advies van het volk Was misschien een dolk In belangen Die overstijgend zijn Maar met voeten aan de grond Is het ongedaan maken…

Schelle fonkling van miljoenen dolken; Dan de donder; en, van regen lauw, Schudt de wind de hechte molenbouw, Loeit het rund, dat wegvlucht, ongemolken.…

Waar de zilveren maan in de pupillen verdwijnt het spookt, in december motregen één omgekeerde tarotkaart, die van de gehangene zwijgende op het gezicht van mijn moeder voor haar vertrek, in ons allebei, klinkt cello traag, traag, traag innerlijke beweging die strekt zich als herinneringen en liefde dolken en verwijt en weer, liefde…

mijn hart De medische misgreep die meer vernietigd dan heelt ongestraft weer een leven verminkt pijn in mijn hart de angstige ogen van het kind waar het smerige zwijn zijn vunzige spel mee heeft gespeeld Pijn hoort bij het leven wordt zo vaak gezegd maar ik wil graag bedanken voor deze aardse spreuk liever stak ik een vlijmscherpe dolk…

Schelle fonkling van miljoenen dolken; Dan de donder; en, van regen lauw, Schudt de wind de hechte molenbouw, Loeit het rund, dat wegvlucht, ongemolken.…

Schelle fonkling van miljoenen dolken; Dan de donder; en, van regen lauw, Schudt de wind de hechte molenbouw, Loeit het rund, dat wegvlucht, ongemolken.…

Een bliksemstraal in de verte kerft het avondlicht in delen, nadat een wolk, zich bevrijdend van deze dodelijke dolk, de zon voorgoed heeft verduisterd. Kale takken lijken hulpeloos gekluisterd. De kille wind blaast de laatste ademtocht, geen sporen achterlatend in stollend vocht.…

met woorden als gif borrelend vanuit zijn keel tracht hij haar te straffen zij slikt alles grif hij krijgt straks zijn deel als zij hem af zal blaffen de dolk in haar rug het zwaard boven zijn hoofd hun liefde raakt de grens de klok telt langzaam terug de kaars reeds uitgedoofd een uitgebluste wens wat was er toch gebeurd?…

heden is de dag van het dicht het verbloemd verbeelden of afdrukken van vergane weelde opdat hopelijk menig lezer zwicht en zich herkent in de ander poëzie is voor het volk het wil dromen bij dag en nacht meedraaien in een strofenkolk waarin het naakte bestaan tijdelijk wordt verzacht of de kunstenaar in het vlees steekt met uw eigen dolk…

Toen doodde met een dolk zich een dier wijzen, O slechte leerling, die de weg vergat, Die Sokrates niet moede werd te wijzen.…

De vlinder boven je sappige billen heb ik maar met rust gelaten, omdat je anders misschien wel een dolk tussen mijn ribben zou steken. Hetzelfde gold voor de Chagall-imitatie op je zeg maar behoorlijke bierbuik. Vanzelfsprekend liet ik je schaamlippen volstrekt met rust, want zo suïcidaal ben ik nou ook weer niet.…

Gelijk Gij niet gezegd hebt, toen Ge zocht mijn ziel, verloren schaap, in bitter lijden - een lijden met U groeiend door de tijden, en dat zich, slinger-rank van doornen, vlocht rondom uw huivre leden, tot het mocht als dolken-kroon u door de slapen snijden: ‘genoeg! ik deed genoeg u te bevrijden!’…

Hier geeuwen in vitrines dolken, Elders worden messen geslepen. We volgen vaderen, leren lezen om van tijd te weten. Zo gebeurt het. De ogen neergeslagen. Er wordt beweerd, er wordt verweerd, er wordt behoed. Zelden staan er hele zinnen. Je moet onthouden.…

luchtkastelen komen maar met dikke flappen strooien terwijl ik volkomen buiten westen om haar geest blijf schooien ben ik in haar kus gebleven zoals niemand dat ooit deed heb een web om haar geweven waarin zij zich ooit laat vangen ook al is zij nu zo wreed en dient zij andere belangen zij trekt mij uit het labyrint van woorden en hun dolken…

moeten de tranen dan eeuwig blijven stromen Waarom wekt onze band zo'n enorme jaloezie elke dag ben ik op zoek naar het begin,wil ik weten wie Wie degene is die jouw hart heeft gebroken als harteloos een dolk pakte en jou heeft neergestoken Neergestoken in de figuurlijke zin van het woord Jouw handicap maakt je machteloos,je leven hangt…

rode oog glijdt Ik had mijn rekening geplunderd Een aandeel met woekerwinst verkocht Mijn loft met laminaat verpand En wees naar de grootste doos Glunderend als een kind Daar zat ik thuis mee op schoot Durfde het nauwelijks te schenden En toen ik moed vatte de flappen openvouwde Veerde er een grimmige nar op Zijn hoon plofte als een dolk…

De wind waait gaten in mijn hart De nacht verft dagen helder zwart De kou snijdt ijzig als een dolk De zon ligt slapend op een wolk In ieders ogen zie ik jouw gezicht Maar in het duister is er niets verlicht De vorst eist koude overal De mist zorgt onverbiddelijk voor mijn val Wanneer de regen eindelijk staakt En de zon voorzichtig ontwaakt…

Vermaak het volk Koele sluipers berekenen hun kans Dan flitst achter de troon de dolk Hij ontwijkt het staal dat de keel schampt De verrader steekt fataal in het kruis Hij stort neer.…

vind Kijk niet naar mij, ik ben een oude egoïst ik heb vroeger al zo veel buiten gespeeld met mijn vlieger en mijn voetbal en in mijn boomhut daar had ik mijn eigen geheime kist waar zou die zijn gebleven goh, als ik dat eens wist met van dat ouwe crisisgeld van toen, écht een biljet van een miljoen o ja, en die houten dolk…

Is zij als Desdemonde, met bloedend hart, Met list en dolk als droev’ dodelijke reden ? Of is zij als Ophelia’s foute keus, Dood in water langs de waterlelies gegleden. Maar Ware Liefde, hoort mij aan; Nimmer zal ik mijn queeste verzaken, Want het is de zoektocht, niet de vondst, Welk mij in gelukzalige verliefdheid doet geraken.…