Alle inzendingen over Echtelijke dialoog

Dichtslaande portieren ergens een hond die blaft en achter gesloten deuren een echtelijke ruzie waar iemand genadeloos wordt gestraft. De nacht met z'n geheimen die niet prijs worden gegeven donker, koud en kil verpest wordt iemands leven.…

Schoolduur lang ben ik verliefd op het mooiste meisje in de klas ze trouwt met een boerenzoon wat mij pijnlijk heeft verrast Ze doet haar echtelijke plicht steekt ‘t lijf in donkere kledij wordt moeder, boent en schrobt de hoeve ligt er welvarend bij Men ziet de boer in ‘n sekshuis volgens het dorp banaal gedrag met zo’n flinke…

Zijn eenzaamheid is vervlogen voortaan zijn al zijn eenzame monologen spraakzame dialogen.…

In de dialoog de ogen toorniger dan zijn blik in de schaduw van zijn zwerfsteeg. Tussen zinnen zijn zuchten dieper dan zijn slaap ooit was. Onbaatzuchtiger in openheid dan ieder in de werkelijkheid. God, wat verlang ik naar zijn hevig levende wanhoop.…

Ik ben wie ik ben dat wil jij nog zeggen nu jouw vrienden zijn verdwenen je trekt je terug in de gevaarlijke bekoring van een emotieloze natuur een laatste peuk in handen in diepere sobere kilte eenzaam in jouw gedachten in dit festijn van leegte jouw ziel nog één beweging een verzonnen dialoog.…

stoelen door het laatste leed verlaten lege plekken in het echtelijk ledikant waar ooit warme gevoelens zaten waait koude wind over het land het trage licht gestaag ontloken zeeft schemering door het gordijn van tederheid voorgoed verstoken klinkt onrust door als een refrein niets wijst nog op het oud geluk waarmee zij eens elkander bonden…

het scheurde niet helemaal plotseling maar wat verbonden was heeft zich een eigen plaats toegeëigend verkent voorzichtig haar nieuwe plaats gehavend met wat pijnlijke rafels resterend uit breuk er is geen achteromkijken kleinigheden overdrijven wel liefdevol over de zere plekken wrijven in hernieuwde dialoog een noodzakelijk…

Neem me mee op het ritme van je golven jouw wassende water reinigt mijn geest leeg wil ik zijn zodat ik zijn liefde weer kan voelen want dat niet meer kunnen voelen dat mis ik het meest Wat je mist zit in jezelf de bron van liefde is je eigen hart laat je warmte stromen opdat je je eigen liefde niet meer met dat van hem verwart…

Geïnspireerd door denderende vleugeltreinen vol gedachtensporen probeer ik alles in luchtledigheid te horen getetter valt te pletter ik blaas bellen vol gesprekken achter taalrijke spraakdranghekken zij vormen de auditieve voetsporen van droomresiduen ooit geboren in een fatale morgana rimpelend in doorzichtige brei maar eenmaal dichterbij…

wij zitten in het grote raam met uitzicht op de vallei van Castelnuovo di Garfagnana waar pioenrozen als drachtige vrouwen in elkaar vallen, praten met gezichten waar vragen op getekend staan, brengen vingertoppen naar elkaar toe en spreken dan in de vorm van een oud gedicht een veer van een raaf splijt tussen het ruwe marmer, zwart is…

jij hebt de palmbomen nooit zien groeien op het eiland dat gekozen was zag alleen het blauw van zee een heerlijk warm strand en een beschermende hand maar in de golven was geen diepte alleen een keurig kabbelend gaan je dialoog vervlakte zonder verrassingen in vorm en kleur van het bestaan de eerste schreden zijn gezet heet gloeit…

zij zijn eindelijk geplukt mijn plastic bloemen na koesteren en sproeien begonnen zij in namaak echt te bloeien heb met ze gepraat mijn dialoog was schijn toch vonden zij het fijn lieten hun kleuren gaan weg uit het stofferende bestaan zag hoe zij verwelkten het uiteenvallen van kelken in uitbloei bij elkaar geraapt als plastic afval…

Wanneer we ons kunnen bevrijden van dat eeuwig misverstand, kan de dialoog beginnen. Wil jij een dubbele espresso? Nee, geef mij trappistenbier!…

~Zeg jongen even geen gedoe, we gaan naar Opa Hein~ ~Me neus, daar ga ik niet naar toe, die ouwe sjaggerijn~ ~Ach joh, het is nu vaderdag, kom op, we doen het maar En heus het kost je niet je kop, die ene keer per jaar~ ~Ga maar alleen, ik ga niet mee, te lezen valt er niets Al had hij enkel ~De Privé~, dat is tenminste iets En zijn TV die is…

Op zoek naar het alfabet van eenzaam vragen om schaduwen en letters die niet vervagen en blijven wachten op een dialoog of een gebed.…

zwijgend is de stiltebloem geplukt haar blaadjes drogen sprakeloos op stenen van geluk het groen monologenblad rust zacht met rode dialogen en stemloze woorden op het spraakwatervallenpad ze was uitgebloeid en geeft de vrucht van rust weer terug aan het geheel waar decibellen groeiden in de chaos van teveel…

bijzonder dier zo worden ze niet alleen hevig verliefd maar zijn ze ook ontzettend trouw wat toch nergens voor nodig is in het dierenrijk maar mocht de vrouwtjesgans al vroeg weduwe worden toont zij zich een geboren verleidster: op d'r paasbest en met nog eens ekstra opgepoetste slag- en staartpennen lokt ze de jonge genten van hun echtelijk…

jij laat stilte spreken geeft in lichaamstaal de woorden aan met ogen lettergrepen door mimiek kan een gesprek ontstaan jij schoudert onverzettelijkheid recht je rug in afstand nemen open handen altijd klaar om warmte weg te geven je stem is luisteren een dialoog in liefde fluisteren…

tussen ons, een berg van spreken een hand vol taal en aan het eind een gebed zonder reliëf de trog lek geschoten door een vleugwalm van nihilisme, deze scherpte snijdt niet maar stompt af in dialoog en weer ons, ons van de zijnen gevuld met lavawater en sprekend steen leidt het poreuze weten om naar de weg die niet weet…

ze houdt haar mond uit angst voor ongenoegen steeds meer raakt ze bekneld haar man maakt haar onvrij geen dialoog is er dagen worden schraler woorden raken opgedroogd alles lijkt taboe haar stuwmeer vol woede stijgt emoties klotsen hoog de dam zal breken éer zij er aan stuk gaat…

ebbenhouten parket knarst piept plooit en trilt alsof mijn kamer zwetend buiten staat en bonkend verlangt naar een vasttapijt van stoom ontspanning adem frisse lucht een vergruizelde geest zeemt rondjes zwaait in de deuropening gaapt me aan alsof ik het ben die binnenval ik had je niet verwacht dit is mijn huis daarom hij verklaart…

Uw dagen zijn geteld. U hebt er nog eindeloos veel in het vizier. Waarom zou u stoppen? Uw rijk is gekomen zoals in de bijbel. Plots is het er. Niets kan u bedreigen. Waarom moet u dan opnieuw beginnen? De eeuwigheid maakt bang. Die is normaal voor na het leven, en ik leef nu. Mijn rijk is niet mijn doel. Wanneer dat is bereikt, is er…

merkwaardig toch hoe mensen zich gedragen als zij zomaar stenen rapen vergelijken vormen grote en structuren in een bijzonder diepgaand turen verbazen zich om lijnen die een onnavolgbaar patroon laten verschijnen zij zijn vergeten dat de steen hen wenkte om aandacht aan hem te schenken hij focust al van verre met kleur en vallend…

ik ken je dialoog de tussen hupjes voordat jij weer onze passen loopt in een ambitieus gesticuleren een stuk vitaliteit waarin eigenwijsheid moeilijk is af te leren zonder op tenen te stappen of op de rem te trappen competentie spreekt met overslaande stem onderschrijf jij met gebaren de finesses van het wereld overstijgend plan…

die vlieger daar tuimelt en stijgt boven zee wat moet ik doen? voor en tegen op en neer ben ik speelbal zonder meer?…

ik heb de schittering van glas nooit zo gehad subtiel en breekbaar waren nooit mijn woorden wel transparant in zachte vormen zonder scherpe kant breuken zijn vermeden bloed heeft nooit gevloeid heb afstand genomen ben door het flitsend spel tot confronteren toe geboeid…

De plotseling opduikende mist vraagt aan haar omsluierde bomen: "Heb je me gemist" Een nog wat iele jonge boom antwoordt bedeesd, omfloerst en hees: "Ik heb 'het bomen' gemist!"…

verleden van jouw menselijkheid bij een gecalculeerde rationaliteit op een eiland, tijdens een feestje hielp je mij bij de verwerkelijking van een waarheid, die ons samenbracht en stevig vasthield in de nacht die zich manifesteerde om ons heen met een geroezemoes van stemmen in herhaling van dromerigheid als een oneindige menselijke dialoog…

mag ik jou de bloemen geven uit mijn tuin vol fantasie er is een klein probleempje ze blijven eeuwig leven het bloeien sterft niet hun voeding is jouw liefde kleur en geur een dialoog als jij ze met je handen koestert steken ze hun knopjes omhoog ik heb ze niet geplukt ze zijn ontsproten uit mijn geest ons samenzijn is daar al…

nu mijn vrienden zijn verdwenen trek ik mij terug in de gevaarlijke bekoring van een emotieloze natuur met een laatste peuk in mijn handen toog ik mij naar de spiegel om mijn ego te ontwaren in diepere sobere kilte ontvloeit mijn zaad eenzaam uit mijn gedachten in dit festijn van leegte weet mijn ziel nog één beweging een verzonnen dialoog…