Alle inzendingen over Een brug te ver

De Aarde kleurt weer Rood, door hen die liefhebben een brug te ver is!…

De zuurverdiende bergtrui van Voeckler Die hij bevechten zal op dood en leven Is hem zo graag gegund en graag gegeven Maar tot Parijs toe is een brug te ver Vertederend vergeefs kan heroïek zijn En zo moet ware wielerromantiek zijn…

als klaprozen uit de hemel vallen honderd en meer jaren later vraag ik één van de zeshonderdduizend die een brug te ver is gegaan het licht aan het eind van de loopgraven zwart zag mij als immer aards te herinneren…

Ze zou die ‘aandachtswijken’ op gaan knappen, ze zou de kwaliteit verhogen, maar dat blijkt een brug te ver voor Vogelaar en daarom roept men dat ze op moet stappen. “Welnee”, laat Wouter Bos zijn steun nu blijken: “Collega Vogelaar weet van geen wijken!”…

de kloof tussen hun niet uitgesproken woorden deelde de wereld in twee een rivier, bronstig, onstuimig, scherpte de rotsblokken diepte de kloof woorden, toegeworpen, verdronken sloegen te pletter twee werelden een brug te ver…

John Cleese ook met zijn visuele grappen, Zijn silly walk was mij een brug te ver. Nu lig ik hier op de intensive care Waar ze hun best doen mij weer op te lappen. Het is aan spastici en grote krukken Een silly walk perfect te laten lukken.…

De tandartsen die zelf hun prijs bepalen Krijgen nu inmiddels al oranje licht En klanten houden toch hun mond al dicht Door niet naar oranje zoetigheid te talen ‘Maak zelf je prijs’ klinkt heel modern en fair Maar blijkt in deze branche een brug te ver…

Twee silhouetten drijven een brug te ver de zon legt het vast in tweehonderd asa en alles ziet groen bosachtig groen Even komt het paradijs iets dichterbij toch is het verder zoveel verder dan hier slechts één stap opzij is alles voorbij *gedicht bij de coverfoto van mijn op handen zijnde bundeltje Eva, waarom?*…

te ver.…

ik zag de brug de overspanning en pilaren de grijze haren floten me weer terug jij rijpte in de gaarden door hitte en mistral ik glooide meer in het groengele van het dal wij zonnebloemden samen in het franse land jij ging een brug te ver en toch nam ik je aan de hand laten we maar samen oogsten hitte en de tijd voorbij na misoogst…

zon op de kademuur verbindt een schaduw kort van oponthoud in lichte schalen de trap afdalend zonder bepaalde tijd wiegt het water blinde lichtvlekken zeilen op een zucht over ronde bogen van de brug hoe ver kun je doordringen in de zon een zwervend leven vol warmte voor een ogenblik verzadigd weven glinsterende draden passanten rusten…

je bent nu nader tot Hem, zo plots, na meer dan een eeuw mens je keek aldoor in de ogen van de ander immers in de naam die jezelf koos lag je doel verankerd; daadkracht besloten in jouw wens geen brug te ver, zelden een doodlopende weg, je was klein van stuk, doch een groots gelovig visionair overtuigd van de waarde achter iedere…

Wil in mijn diepste graag geloven, maar het lijkt een brug te ver. Voel hem toch altijd branden in mijn hand, kijk nieuwsgierig naar zijn schitterend licht. Droom van dat verre vreemde land, voor mijn ogen verschijnt vaag weer jouw gezicht. De tranen voelen warm, bungelen eerst voordat ze vallen op mijn arm.…

Soms wil ik ook wel één ster toe kennen, maar dat is toch voor mij een brug te ver, en daarom kan ik maar moeilijk wennen, dat altijd als ik mij op dit medium heb geuit, mijn gedicht iemand immer tegen de borst stuit: ik dan steeds beoordeeld word met één ster.…

Maar zijn vrees zou zich bestendigen, zijn trein spoorde een brug te ver. Hij kon niet anders meer dan het traject volgen, want de trein zou alsnog kunnen ontsporen.…

te ver Tegen heug en meug Het is dat ik deug Maar u moet het zelf Geheel uitvechten…

te ver daarom maar een ritueel erbij genomen: het dagelijks verlangmoment…

te ver.…

Mijn taal als middel is beperkt om mijn verhaal te kunnen spreken, mijn woorden zijn wat leeg, missen het juiste gevoel, wat ik vermag is in mijn geest geschreven, een brug te ver, voor wat ik werkelijk bedoel.…

Het puntdicht - in al zijn varianten - blijft voor velen een brug te ver. Sommigen zien op een onbewaakt moment plotseling het licht, anderen proberen eindeloos en verder een fata morgana te bereiken. Maar ook dat zal een eeuwige illusie blijken...…

- hedendaags klankdicht voor immigranten uit de Nieuwe Wereld ter kennismaking met de mysterieuze keelklanken van Nippon - Nippon Honshu Tokyo Kyoto Yokohama Hiroshima Nagasaki Honda Fukuyama Kawasaki Fukushima Kobe Okinawa Osaka Hokkaido Sapporo Fuji Yama - - - - - - - - - - - - - - - - - hedendaags klankdicht…

te ver Ik laat het voor wat het is.…

te ver ik wilde van het strand genieten zonder drukte om me heen en kende van vroeger het gebouw met fantastisch uitzicht op zee…

te ver…

te ver om te relativeren of anders in stilte zwijgen voor het beste fatsoen wellicht een proleet met een welriekende scheet of een dansende meid die de media vermijdt ik kan het niet weten, ik ben slechts een droom als ik alles mag vergeten over het leven en het daten slaap ik mijn eenzame roes uit bij de verhalende boom.…

- Uw zwarte humor zien we om ons heen vandaar ‘mijn waag het eens’ uit gekweeld want uw soort humor hield u niet voor u alleen dat voorrecht gaf u ook aan uw evenbeeld Kent u die van die olifant en de muis toen die muis tegen de olifant zei zo op die brug zo ver van huis O God wat stampen wij Maar toch waag het alstublieft niet vandaag…

Vroeger, in het Limburgs land had een dorp aan de Maaskant een brug naar de overkant. Die brug was al eeuwenoud, immers helemaal gebouwd van degelijk eikenhout. De mensen zeiden altijd: “Die brug heeft een levenstijd tot ver in de eeuwigheid.” Maar eens, na te veel regen was de Maas sterk gestegen, kwam haar stroom de brug tegen.…

te ver, een nederlaag Die je niet verkroppen kon; Je in diep verdriet stortte, uitgroeiend tot een depressie Die de zwaarste tegenstander uit je carriere werd , En je uiteindelijk deed besluiten Het leven, en de vrouw die je zo lief was, In totale onmacht voorgoed te verlaten Op zoek naar hereniging om daar boven in de hemel te komen…

Verscholen in avondmist bieden leuningen geen houvast meer kilometers gedachten dansen op het ritme van de vier wielen dichterbij dichterbij zelfs de lantaarn langs de weg lijkt te glimlachen en schijnt de wijzer van de teller vooruit dichterbij dichterbij de laatste afslag brengt schaduwen in werkelijkheid waar thuiskomen…

levenslicht en littekens zijn bonzend hart Zwartoog tussen vrouwenstemmen begin en afloop van een tour de pays d'or in een haiku van geluk verzoend met zijn muze Zing van de man Dennis' hybris dadendrang en zijn pandemisch geluid turelurosso die op strooptocht twist, toen de teerling werd geworpen was zijn sprong een brug…