Alle inzendingen over Een nieuwe adem?

Want weg van kist, de wieg der doden, dicht bij de koffie, en het nieuws van alledag, lijkt iedereen gebroken met de dodencode en praten mag weer hard, zelfs lachen mag. En als na 't laatst bezoek ik moeder weg mag sluiten. hoor ik haar adem halen van binnen ook van buiten.…

diepe geuren proef de dichte stilte die zich opent in een adembenemend panorama omgeven door herfstbladeren stroomt levenskrachtig bloed de nieuwe dag weer in…

Wanneer ochtend geen nieuwe morgen meer is en de nacht haar vals licht ontwijkt ademen uren in alle rust de tijd in en uit de wind waait tijdloos door alle dagen glimlachend schrijdt de klok wijselijk voorbij verloren gewaand verlangen waar het gewonde hart weken snijdt splijt een eerste narcis de aarde in licht bevroren grond, haar hart…

er is een wachten er is verwachting een nieuw gezicht de vracht is licht de reis is zwaar de komst ontwricht het kindje lachte werd een gedicht van een beminde in de oogjes mist het kon de adem al minder vinden er werd beslist wij weten het witte onder de linde.…

, laat zich raden De wind is stil, morgen zal ik handelen, storm op komst Wat is het, dat ik steeds bij dag, de nieuwe nacht verzwijg?…

Veel koude ochtendnevel; adem van de zee het zoute gras belooft weer goede boter heuvels glooien nu nog tarwegeel maar avond kleurt al afscheid van de zomer Hij heeft de eend zijn nek gebroken gevild versterft hij in de vliegenkast niemand komt nu nog cider kopen appels liggen in de schuur te drogen Rook komt van brandend kreupelhout…

Ontneem mij mijn adem niet nu mijn wil om los te laten eindelijk de diepte induikt en elk achtergebleven beeld met één grote veeg, onvermijdelijk voor eeuwig en altijd opruimt.…

er ligt een open tuin op jou te wachten nu morgenlicht de nieuwe dag ontsluit met elke adem haal je levens krachten terwijl een merel luidkeels voor je fluit temidden van de witte schapenvachten rondom de vijverplas het groene kruid met bloemenkleuren die je hart verzachten de zonneschijn verwarmt je naakte huid dit is de tuin waarin je…

Komt op adem na een lang verhaal. Geeft woorden hun kracht terug met iets van een frisse vooruitziende blik in de tijd. Waar elke minuut spreekt in harmonieuze akkoorden. Fraaie symbolen kleuren door een kunstzinnig verwoorden. Levensvreugde nieuwe waarde krijgt door een gebruik van de juiste taal. Laat elke letter opnieuw zweven.…

van de deelzaamheid heemtuin onder een wereldstolp in de loten van de boom waar de stam zich vertakt, de wonden zich dichten, geen beknotting van het recht te zijn, tegen de stroming in waar alles zich aan hecht worden nieuw ontsproten ideeën dan levensecht?…

nieuwe vruchten teelt…

laat uw open grijze vanen Door koele luchten, schone straten gaan, Het gave goud ligt op uw zegebaan, Druipt van uw fijne wapperende manen; De pure honig laat ge in harten staan: Gewassen goud in glad-gevlochten spanen, Uw adem is ons tot het lijf gegaan En blaast ons, jonge goôn, langs nieuwe banen. Op kameraden!…

de zuurstof dat door mijn bloedbaan stroomt het hart laat kloppen voor een nieuw lied in velerlei gekleurde ontroeringen het licht met de geur van onsterfelijke poëzie dat waait in het gezicht van de betweter…

stierf een langzame dood met de jaren verstikten haar wortels tot zij niet meer ademen kon en al haar groen verdween haar standplaats is bij een kinderboerderij daaraan een theetuin met terras een blikvanger was zij ongekend en ook een schaduwbrenger na haar heengaan werd zij ingekort haar stam en enige takken bleven het was nogal een…

Jij bent de vrouw die mij laat leven Jij bent de vrouw voor wie ik ben Jouw adem is de adem van mij Zee-O-Twee die mij doet leven Samen doet leven eveneens goed dat die ontmoeting adem geeft Jij bent de vrouw die mij laat leven jij bent de vrouw mijn steven ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Hoewel bespelen niet het juiste woord is…

alles alles wat ik nodig heb is vrije adem om te leven te spreken ook mijn longen willen wel de tralies echter van verstikkend geweld dat zich vlaggen laat als vrijheid van mening korten mijn adem knutselen ademloos mij puilend de ogen uit huiverig siddert mij sprakeloos de kou een traan denk ik heeft geen zuurstof nodig een bloedend…

tast me af stil mijn angst les de dorst van mijn huid bet het vocht van mijn tranen lik mijn oren met je muziek streel de lippen van mijn zwijgen wis de duisternis met jouw ogen zoet de geur van mijn lijf slecht de ruimte tussen ons deel met mij dat we zijn verenig adem met adem werp me op de lucht in laat me vallen…

Kan ik jou niet missen, niet zonder jou leven, niet zonder jou ademen Niet eten zonder jou, niet slapen alleen? Is houden van dan een ademend levend vol lucht gevulde droom? En toch hou ik van je.…

in de zee van jouw adem probeer ik mijzelf te doorgronden geboeid door de puzzel van het leven laat ik de tijd rustig voorbij gaan drijf verder op de golven van energie in een gelijkluidend gevoel op de wijze manier van moeder natuur beïnvloed door de richting van stroming en wind telkens wanneer ik diep adem haal komen gedachten vrij……

vaak loop ik rustig te wandelen kijk uit mijn ogen en aanschouw het weidelandschap ik kan de natuurgeluiden aan mijn oren horen zij vliegen wijd en zijd door de lucht en trekken verder met gespreide vleugels doen ze andere dingen die ik niet bezit maar op mijn rug rust de wind ik adem in, adem uit met vreugde want aan mijn hartslag…

De adem kwam als ik mijn adem losliet... en zo zou ik daar geraken waar God me op aarde... achterliet. Hij wéét nog altijd mijn naam me te noemen en benoemen, Hij vergeet me niet!…

ik adem mijn eigenwaarde in een bos waar ik de bomen met de holen van de virus voglen in de corona nevel niet kan zien en zuig mijn longen vol met 't licht de adem van zuiverheid vol van poëzie dat mij uitdrijft naar degene zonder uitzicht op genezing waar ik de kleuren van leven en hoop voor schilder om je te troosten nabij te zijn in je…

jij niet Op zal geven Verman jezelf En adem door…

Schrikken van de deur die ik zelf dicht trek Leven en ademen tegelijkertijd oneindige vrijheid Haar overvloed was mijn gebrek.…

Toon in melodieën Klanken in schakering Een harmonieus samenspel van adem en trilling Een gevoelige snaar is geraakt…

een kussen gedrenkt in tranen geurend naar verfrissend vocht dat als een vleugje adem een weg naar haar geheugen zocht…

zij ruikt zijn adem hij haar oksels en haar roos zit in zijn haar spreek gerust van ware liefde als je zo opgaat in elkaar…

Wie zal het zeggen hoe het begon mijn schaduw in de jouwe jouw adem in mijn ziel gedragen door de wind op blote voeten…

De lucht is dik, verstikt mijn adem. Een mistgordijn blokkeert mijn blik het vergezicht wordt mij onttrokken, de ander is er niet, slechts ik.…

één been in het graf wil hij nog blazen inzicht verspreiden maar het schort hem aan adem en de wind maakt zich meester…