Alle inzendingen over Een nieuwe adem?

binnen bescherming toch uit de hand gaan lopen het geeft de voorkeur luchtkastelen zijn intens ze laten je ademen…

Ik geloof dat mijn adem als een sjaal van wolken gedragen door de zomerwind op een mooie dag de weg naar je schouders vindt.…

Hij heeft blaren op zijn vingers Sterk is hij in de adem van haar taal Dat de slaap meer en meer dunt Verbijsterd in schrik doet ontwaken…

Ik zoom in, adem uit. Zwaluwen fluiten, een libelle knaagt. De spanning glijdt naar buiten, het leven vertraagt.…

De tijd, de nieuwe tijd zal nieuwe jeugd gaan brengen, Aan bergen, bos en dal, aan allerhande dingen: Al wat daar henen lag, begraven in het stof, Zal steken óp het hoofd, tot siersel van de hof. De arme mens alleen, met ouderdom bevangen, En kan het oude vel niet uit-doen, als de slangen...…

ik heb geleerd om rechtop te lopen hoe zwaar de last ook is ik buig niet mijn hart draagt de hoop mijn geloof is sterk en ik draai me van treurwilgen weg het zijn net klaagmuren je hebt er niets aan ik zie een bijna oranje maan met mijn hoofd geheven zie bittere mensen om me heen klagen over de politiek, over religie, vooral over…

De inktpatronenmaffia van Canon Verwens ik regelmatig naar de hel. Die managers met hun ‘verdienmodel’ - Bargoens voor schaamteloos jezelf verwennen. Maar net zo vals als managersjargon: Gedichtjes die gewijd zijn aan Canon.…

NS Nu Snap ik je Na Sneeuw Nog Steeds Niet Sneller Natte Sporen Nieuwe Stellen en No Silence Nieuw Station Nee Stupide Nieuwe Seinen en No Sorry Nee heel Spijtig, ook Na Stuifsneeuw volgt Nul Service Niet meer Starten Nimmer Stoppen Nooit meer Slapen Nee, wat Stom…

Heerlijk nageuren – de regen uit de aarde, het gras om mij heen.…

Jij, op mijn pad naast me zolang of zo kort: het is bedoeld, het was nodig we leerden elkaar onze eigen regels, ervaring en wetten. Jij, op mijn pad, het zat al langer in onze groei, jij naast me was noodzakelijk voor onze bloei, apart en afzonderlijk, uiteindelijk ook samen. God doet nooit zomaar iets, bracht ons bijeen.…

Filadelfia, zo heet het kerkgebouw In een voor mij onbekende straat, In een stad die ik nog maar Een heel klein beetje ken, Als eerstejaars worden wij Verbannen naar dat eenzame gebouw Aan het eind van deze straat In de volksbuurt die Oosterpark heet Om daar tentamen idioom te doen, De laatste zware toets die ons Toe moet laten tot…

De nieuwe rolhor stemt ons erg tevreden, Hij was wel duur maar sluit hermetisch af. De overlast, die elk insect ons gaf Behoort nu hopelijk tot het verleden. Eén minpunt echter, dat hij zo goed sluit: Niet één insect komt er ons huis nog uit.…

De horizon is niet meer mijn limiet Mijn existentie lost niet op in schimmen Ook nu rust onvolmaaktheid in de dingen Maar overdag, een onbewaakt moment Van rakelings langs oude dikke bomen Scheert vagelings een vlaag voor 't geestesoog Zwevend uit het niets in 't nu naar niets Naar een opgeborreld tweede leven Verloren zijn dan woorden…

De laatste tijd dacht ik steeds “minder minder” Bij politieke pochers op teevee Hun woordenstrijd klonk nimmer recht door zee Goddank, een viertal lijkt iets eensgezinder Straks klotst er wel een opblaasboot, heel stoer, Met Rub'ren Rutte grijnzend aan het roer…

Zoals mijn rook nu oplost in het niets, zo zal mijn tijd oplossen in eeuwigheid, zoals mijn hier zal worden tot overal. Tussen hier en nu voltrekt zich ons leven. Wij mensen zijn als een stofje zo klein, toch is ons thuis ons eindeloos heelal. Aandachtig rook ik mijn edele sigaar. Plots lost ook mijn eigen wijsheid op. Dat is geen wereldvreemde…

Je bent weg Het had niet langer moeten duren Je bent weg Niet te laat Maar net op tijd Je bent weg Geen traan kan ik nog om jou laten Je bent weg De last van jou ben ik nu kwijt Je bent weg Vrije adem kan beginnen Je bent weg Blijf weg Mijn hart klopt Nu ruim en vrij van binnen Adem!!! Rust!!! En dan Ooit...…

Heel de wereld ademt in mijn adem. En ik adem uit. Heel de wereld leeft voor mij, zoals ik leef voor en met haar. Heel de wereld is mijn kerk. Overal staan kerken: er wordt gebeden, in het hart van ieder mens. Heel de wereld is en blijft mijn wens! Zolang als ik blijf en leef, geef ik mijn diepste geloof: zowaar ik beloof!…

Ik zeg: ik schrijf bij drama Zij zegt: schrijf maar niet Ik schrijf En ik schrijf en ik schrijf en ik schrijf Over bomen wil ik schrijven Over de lucht die zij ademen Die wíj ademen Over de seizoenen mét en de seizoenen zonder zoenen Over liefdes aangevangen over havens en schepen en dat alles tijdelijk is Maar o zo mooi o zo…

Als vogels in een volière twitteren wij erop los voorbij de ruimtelijke barrière in een vrolijke chaos.…

En weeral lijkt een oorlog onvermijdelijk, wordt wederzijds de nieuwe haat gekweekt. De rede zwijgt wanneer het wapen spreekt, al zegevierden wapens steeds maar tijdelijk. Waarom gaat het toch telkens weer verkeerd ? Na hoeveel doden wordt er iets geleerd ?…

Ik droomde van een nieuwe hemel en aarde Waar alles en iedereen volmaakt zou zijn En waar God al Zijn schepselen aanvaardde Hetzij rijk of arm, jong of oud, groot of klein.…

morfosen aanspoelend adem zilvergrijze luchten glijden sopranende zuchten saxend water zand en luchten zingt in tinten zo zachtaardig klankt vis en vogel waardig zie de golven ploegen aarde bewegen zicht ademend verglijdt de strijd in ontheemde tijd…

Koude adem. Stilte. Schoonheid op een paard en duizend zielen in een machtige adem voortgestuwd en gedreven aan de rand van schemerige tijd. Duistere geheimen bliksemen in een flits voorbij, gebroken wit verdwijnt door kieren van bestaan.…

Ik word betoverd door wat mijn adem met me doet. Een geheim dat ik al jaren bij me meedroeg. Tot dan, was onrust mijn gemoedstoestand vanaf dat ik geen kind meer was. De adem is in mijn leven de bloesem van harmonie geworden: Het verleden geef ik een afscheidskus. De toekoemst laat ik in alle vrijheid spelen.…

Wandelaars ogen stoer in de opgewaaide ijskristallen, met kragen hoog en lage mutsen trotseren zij die oogverblindende adem, adem die bijt en striemend de ogen doet vertranen.…

Wandelaars ogen stoer in de opgewaaide ijskristallen, met kragen hoog en lage mutsen trotseren zij die oogverblindende adem, adem die bijt en striemend de ogen doet vertranen.…

raam bloeiend lieten wij de adem gaan…

bedrogen alsof ik haar met mijn laatste adem liefhad beminde ik haar met het liefdespel tot in de spelonken van de lust hield ik van haar en lag ik met haar hospita in bed.…

ik kende de betekenis van alle woorden maar kon me niet aan de zinnen overgeven die in ijle lucht boven de boomgrens zweefden ik kon daar niet ademen…

Dit is wat ik verwacht, een dans die mij mijn adem ontneemt ik val en denk dat dat ik vlieg, maar ik val ben niet kleiner of groot doder dan dood…