Alle inzendingen over Einde

Dit zal het einde zijn: een witte doek Wordt over mijn lichaam uitgevouwen, Ik lig languit, de handen saamgevouwen, Ik ben zeer ver, ergens op vreemd bezoek.…

ooit is er een begin, ooit is er een eind. maar onze liefde is voor altijd. onze liefde heeft een begin maar kent geen eind. schatje ik wil jou niet kwijt. jij bent wat mijn hartje begeert, jij zit in mijn hart en voor altijd. ik heb mijn hart op slot gezet en met jou er in, de sleutel? geen idee! de sleutel zal niemand meer vinden.…

Aan het einde van het pad tussen bloeiende bloemen en verdorde bomen ligt het einde.…

Je ogen zijn geopend het einde komt in zicht, je weet dat je gaat verliezen, toch heb je je altijd op winnen gericht Je hebt ervoor gevochten, je hebt er alles aan gedaan maar niemand kon je redden, je moet nu de hoop laten gaan Tranen in m'n ogen, tranen van de pijn die pijn die ik zal voelen, wanneer jij er niet zal zijn.…

Het leven leek je aan te staren. Het leek alsof je weer verder kon. De zon probeerde je op te warmen. De sterren brachten jou geluk. Toch besloot je weg te kijken. Te vermijden wat je tergde. Donkere donderwolken verschenen in je hoofd. Het bliksemende, het knetterde, het brandde. De pijn was onaanvaardbaar. geen kracht, geen hoop…

er waren de dagen van grote gebaren van nachten doorwaakt het leven doorzien gedachten van wereld omvattend vermogen van minnen en haten tot dood er op volgt of eeuwig en altijd van nooit meer een ander maar leven gaat verder onstuitbaar en dom nu zijn het de uren voorzichtig genoten want elke minuut is een teken van einde…

Nog zweven liedren op de wind En gaan van mond tot mond, Van ouder op kind. Maar ’t speeltuig ligt in ’t stof geworpen En hij die ze er aan ontlokte Is nu een afgestompte, verstokte Dronkaard geworden in de laatste dorpen. Nog zweven liedren op de wind...…

Altijd werd hij door de rest Getreiterd en gepest Geschopt en geslagen Tot hij het niet meer kon verdragen De klappen werden meer Zo gingen ze tekeer Zo gingen ze te werk Want zo voelden zij zich 'sterk' En ze wilde iedereen opsteken Om de jongen te breken En zijn leven te verzuren Het zou niet lang meer duren De jongen verdween…

Verlangend, is zelfs bereid, in te gaan tegen tijd, wordt bepaald door datgene waarmee doodgaan, einde zichzelf mee kan vereenzelvigen. Jij bent gebleven, Zeg mij, waar zijn de jaren, waar is liefde, einde heeft mij nieuwe identiteit een nieuwe stem gegeven.…

Iets naars vertelt me: je hebt niet lang meer Kan het me raken, ach, je eind komt toch een keer. Soms was er vreugde maar doorgaans kende ik verdriet Misschien zelfs opluchting: het eind in het verschiet. Dan hoeft niemand te rouwen en worden velen blij Soms is het leven te zwaar en kan er niets méér bij.…

Dit einde is het einde niet, de wereld niet genezen, maar Jezus is verrezen.…

De nacht wiegt me zacht Door het duister heen Waarheen? De nacht dekt me stil Met witte lakens toe Moe? De nacht dooft me uit Het licht van de dag Ach!…

Het einde van ons Was het begin van mijn leven Pas nu zag ik wat jij met mij deed Waarom werd ik jou slachtoffer Waarom liet ik dit toe En waarom sloopte je mijn leven Zo zijn er zoveel vragen En weinig antwoorden Maar een ding is zeker Ik heb geleerd Van wat jij mij hebt aangedaan De pijn vergeet ik En het maakt plaats Voor trots, Trots…

Een fles Chateau Margeaux staat te ademen De afdronk wordt er beter door Twee comfortabele fauteuils naast het vuur Ik getroost mij veel u te behagen Kom, laten wij praten tot het einde Vergane tijden passeren ons Wij weten samen de eindigheid van het jaar Wanneer de nieuwe maan zich wast Breken er andere tijden aan, voor u En ook…

Toen hij zei dat hij niets meer wilde En het avondland dichterbij kwam Het geroezemoes om hem heen verstomde Door bijna niets omringd De verstilling, het zwakke licht Nader tot hem kwam Ging de herinnering met hem op stap Een reis langs Memory Lane Het ontluiken van de liefde, de schoonheid en de troost Verschrikkingen, ontluistering, uiteindelijk…

nooit meer zal zijn wat was wat blijft is wat je zei wat wij blijven is wat wij zien in de zon die wolken licht geeft in het feest van dromen waarin jij waarin ik wacht drinken wij op de liefde de liefde van ons leven vannacht…

Ik heb het echter nooit anders beleefd dan dat alles een einde heeft.…

Een storm van gevoelens en schreeuwende gedachtes maar enkel de klanken van de doodse stilte die volgt Zwijgzaam stopt de zon plots met schijnen en vinden eenzame tranen hun weg naar de kille grond Beetgenomen door het donker verstrikt geraakt in mijzelf en de hoop verloren met de tijd Omarm ik mijn verlossende einde…

Plankgas, ogen dicht eind in zicht ... kreunend metaal, brekend glas ... ... wou dat ik het slachtoffer was…

ik zit kapot en stuk, verloren en verlaten verbeten op een kruk de wereld zwaar te haten de klok staat stil, de poes is dood het huis is kil, geen kruimel brood van het leven buiten hoor ik slechts af en toe wat flarden het leven hier vindt ook zijn weg de stank is niet te harden muizen knagen aan de vloeren luizen bijten in mijn kop ik zie…

voordat gesloten deuren eindeloos sluiten openen zij nog een keer een kier en zien dat wat was genoeg is geweest het slot van de deur eindelijk gesloten eindeloos verlangen voorbij…

Er is nog zoveel wat ik met jullie zou willen delen Geen pijn maar liefde willen geven Nu ga ik weg stil en alleen In gedachten heb ik jullie om mij heen Het spijt me~…

"Geeft u mij die pil van Drion maar. Ik heb last van mijn maag... een zetpil graag."…

Als ik nu zou ophouden met bestaan Zou ik dan zeggen, heel cliché Ik heb mijn best hier op aarde gedaan Of heb ik er toch geen vrede mee Zou ik zeggen: Mijn leven is volbracht Me neerleggen bij dit moment Of zou ik toch hebben gedacht Dat ik het echte leven niet heb gekend Zou ik überhaupt afscheid kunnen nemen Van de mensen om wie ik zoveel…

Van één drank dronken wij. Eén slok verwijderd tot onze eeuwigheid. Eén stap, één slok, één fles, één blik. Een woord, een zin, en oplopend kwik. Deze verslaving had invloed. Voor de drang tot aan de ochtendgloed.…

Die vraag sterft gelukkig, vroeger of te laat, aan het einde van ik.…

De scheurkalender op z'n dunst. We ezelen de files in, de winkels uit met mondvoorraad voor tien. De oude kuddegeest drijft ons weer bij elkaar. Om samen van alles te nemen, te eten, kwinkslagen te kaatsen en oud zeer te soppen, onze hoofden dik gevoerd met roes. De koelkast zoemt van welbehagen. Aan alles komt een begin. Klokslag scheurt…

Hij lijkt vast minder erg – die lief bijeengebrachte hoop spaanders van mijn gedachten – op mij dan op een berg. Waar zal die laaiende gestalte van mij dan uit bestaan en waar kwam die al te late eerste vonk vandaan?…

Het einde Natuurlijk glijd ik liever zacht naar de dood Met mensen om me heen die ik liefheb En die samen met mij vrede hebben met een respectvol einde En daarna als ik niet meer zichtbaar ben af en toe toch over me praten Maar het zal best anders gaan Mogelijk zonder bed en samen zijn Dus abrupt, per ongeluk En heel snel:…

Hoogseizoen geboeid stilte op straat als de nacht trekvogels keren…