Alle inzendingen over Einde missen lach

Wat lach je lief, ik weet het; die lach zal mij nooit verwelkomen in het warmste van jouw wezen. Wat lach je lief en ja, ik weet het; ik zal me maar moeten intomen, want voorkomen is beter dan genezen. Wat lach je lief en JA! Ik weet het, we weten het eigenlijk allebei. Maar je lacht zo lief, zo lief naar mij.…

ik zag je donkeren in de met licht doorschoten wolken nog kleurde je lach in het al duister geweld natuurlijk was jij bang zoals zovelen voor het plotselinge en ongrijpbare dat zich manifesteert in elektrisch ontladen na immense klappers zonder weerga in grijs vallende schoonmaak wist het onweercomplex gelukkig weg te komen…

Ik kan het bijna niet bevatten Dat in deze moeilijke tijden Waarin veel verdrietig Jij mijn hartje doet verblijden Dat je er voor mij bent Bij een traan en bij een lach En dat ik wanneer het nodig is Even op je steunen mag Dat ik helemaal mijzelf kan zijn En dat jij mij neemt zoals ik ben Dat ik ondanks ons korte samenzijn Je al zo ontzettend…

ik bewandel in dromen de weg naar je hart omgeven door rozen in de kleur van je lach waar de nachtegaal zingt zijn lied bemint en een ster geboren je in liefde omringt stuur jij mijn dromen wijs mij de weg bezaaid met rozen je hart tegemoet waar liefde zal bloeien in eeuwigheid door en een engel haar lach aan jou verloor…

ik zag je lichter worden intenser stralen alsof jij nieuwe energieën in jezelf had ontdekt je ogen leken te verdwalen in de nieuwe horizonnen die zich openden op een vroeger wat diffuse plek de magie in je lach reikte aan de mystiek in nieuwe sferen die meer bij het universum pasten dan bij de oude aarde van weleer…

Een zingend kindeke wekt mij met gezag tot leven weer: mijn woonstee is haar lach.…

Door smalle spleetjes lachen ze naar mij. Het is jouw lach, die maakt mij blij!…

als schaduw in de spiegel die langzaam vervaagt verliest zij zichzelf in haar evenbeeld het leven ontglipt haar jeugdigheid die toekomstdroom verdwijnt in het niets want kleur vervaagt in het licht van haar ogen wij herinneren haar lach voor eeuwig kwijt…

lach heb jij mij in jouw macht…

in verhoopte dromen hervond ik mijn hart jouw lach mij gegeven ik koester hem zacht als een parel geborgen de laatste roos diepheldere sterren geboren vannacht als drijvende wolken eindeloos regenboogkleuren door tranen heen is verlangen gegroeid oneindig groot hoor ik jouw lach in de echo geboren ontwaakt de dag…

vaak had jij een verstilde lach als ik je dromen uit de mimiek van je gezicht af las alsof jij de plezierige momenten nog even goed in je herinnering zou willen prenten accenten en stille woorden werden uit de kleine gebaren geboren als ondertiteling van je verhaal waar ongekende mogelijkheden jou kans en ruimte gaven om je…

tot in het kleinste detail wist jij ons vaak onmerkbaar te ontroeren beheerste het actie reactie model in liefdevol fingerspitzengefühl jij was in staat de wereld binnenste buiten te keren om hen emoties te leren met je goddelijke lach zal jij ook hen op het verkeerde been zetten en laten staan vol verbazing over hun eigen…

ik weet dat jij niet zingen kan maar toch vertolk je het lied met een fantastische mimiek maakt dat tranen glinsterend stromen uit de diepste emoties van ons warme hart speelt in een schalkse lach met tonen die van deze heerlijke stilte zelden kunnen dromen je performance houdt de toeschouwer gevangen met het akoestisch spel…

in haar kosmische lach schitterde ieder lichtpuntje ook in de sterrenstelsels die ik in haar ogen zag lichtte nova’s aparte stukjes universum op zij las de tijd in de lijnen van mijn hand polste zo de spirituele kracht van mijn zielsverband sferisch zijn wij de nacht ingegaan waar een rode maan ons gidste langzaam zijn…

wij bewegen altijd synchroon ik zie de volgende pas al komen in je ogen na je uitdagende lach ik was getraind in duizend variaties en toch was jij mij vaak door afleiding te slim af dan telden wij winst en verliezen notuleerden de compromissen gingen opnieuw van acquit in spelen om niets…

waar het beeld van mijn dromen in liefde vervaagt schoonheid ontwaakt in teder gelach hervind ik verlangen in sterren verloren vertelt mij de nacht waar liefde dwaalt op zoek naar dromen de schreeuw van een hart waar schoonheid verborgen ontstaat in jouw lach…

Ik kijk hem na geamuseerd, het is net een spelend kind onwillekeurig lach ik terug en zwaaide zelfs heel even, maar mijn geesteskind was veel te vlug in de lege verte weggedreven…

verbogen om in balans te blijven kende het peilloos diepe ravijn voelde de greep van verwurging nabij in uitzichtloze tijden tussen het werk van je handen en de blikken in je ogen heb jij liefde gegeven in mededogen het heeft je gesterkt de rug gerecht jouw aanpak was uiterst subtiel voelde zo grandioos echt het was jouw lach…

Je lach spreekt alle talen, je praatte honderduit, maar ik weet niet meer hoe je heet want zelfs duizend woorden zeggen niets, wanneer je lach spreekt…

ik hoorde in het geroezemoes de testosteronen omhoog komen wist aan de tonen wie er binnen was zag de ogen blinken en in het rood van de gezichten las je al het broedsel van nieuwe gedichten ze animeerde het positieve op ieder gebied had altijd vertrouwen in cultuur en avant-garde muziek zij bezat de lach die beweging bracht…

van hersenloos op en neer met alleen opgepepte kracht wegdraaiende ogen en een inhoudsloze druggerelateerde lach achtergelaten visitekaarten zijn tekens aan de wand dat de schepping zijn finaliteit heeft onthand door nu al te breken uit en met de harmonisch ronde band…

Jouw lach en hopeloze woorden, zo leeg en anders als zij zijn, ik kan ze niet meer delen. Een klein gebaar is wat ik wens, een flikkering in je ogen. Het is het niets dat ik nu zie, verdwenen gedachten van een mens, zo stil en onbewogen. De verandering, die zoveel verhult, is die van vergeten rituelen.…

kleine en grote scenes vertellen hun verhaal spreken mij aan omdat ik de tranen niet heb kunnen drogen die er in onmacht en pijn teveel gelaten zijn heb de bekende woorden gehoord waardoor het niet spoort maar daar waar liefde nog verzachten kan spant je huid weer jeugd en steeds herwonnen levenskracht bekroont je lach…

gestreeld en gevreeën, gedeeld met liefdes in open armen geslapen – maar emotie spreekt van het leven en niet van een vluchtig spel, jouw woorden .. het leven duurt maar even maar wat is even als eeuwen je hebben gedragen op sporen die niet te volgen zijn en je ontmoedigt je sigaret weer aan je lippen drukt – en je traan verbergt achter een lach…

zij waaide wat met blonde haren haar krullende lach kreeg vat op ogen in hun staren zij weet de blik te binden alsof zij bezit wat anderen in hun ziel ook zouden willen vinden in subtiel bewegen heeft zij zon in de rug mee gekregen blikken kaatsen handen die om raken vragen verbonden voelen zij emoties van het samen het lichtere…

Daarom laat ik je ook gaan met een lach en een traan en hoop ik dat je niet ziet hoeveel pijn het me doet.…

iedere lach verliest zichzelf in de weerspiegeling van zilte tranen reflecteert haar immens verdriet in de eigenheid van eenzaam zijn wacht als een schaduw getemperd verlangen in de begeestering van alle pijnen beheerst een leven dag na dag smeekt de toekomst mild te zijn…

kleine lijntjes punten en strepen heb ik ontdekt in de mimiek van je gezicht in eerste tekens van jouw lichaamstaal rondde je lach priemden ogen apart pas later in woorden en zinnen kwamen boodschappen diep van binnen zonder enig geluid in samen deelden we woordloos ervaringen uit bepaalden zaken voor dag en nacht in een…

was je een beeld later kwamen de nuances waarin je ook kon dansen soms iets wijder in het vel dat beviel je wel er waren zonnecontrasten die schitterend bij je pasten vaak een tikkeltje gewaagd pikant was de grote vraag veel accenten heb jij gegeven aan de accessoires die je hebt meegekregen haren ogen en je schitterende lach…

Je ogen dicht En toch die beelden Diep gegroefd in het teerst van je ziel De geuren, de kleuren De schreeuwen, het bloed Al jarenlang probeer je te vergeten Je kunt wel weer lachen Met vreugde weer zingen Maar bij elke lach, bij elke klank denk je toch weer even terug…