Alle inzendingen over Erken

Ik bedwaal de gangen van mijn gedachten op zoek naar degene die ik werkelijk ben maar verloor tijdens een reis door het leven In beslagen wanden van getemperde krachten kerf ik namen die ik als mijn koestering erken voordat ik van de mijmering wordt verdreven Tastend in de weke delen van duisternis die met vochtige vingers de lucht omsluiten…

Te lang heb ik verslagen toegekeken, het is de hoogste tijd dat ik erken dat muren er soms zijn om af te breken.…

als de straat dreigt dood te lopen of de lantaarn te weinig belicht vergeet dan voor een wijle de naamplaatjes op deuren of namen van stijlen schrap nummers die aan bordjes zijn toegedicht erken dat het onkruid tussen klinkers is geslopen daarmee schep je nog geen wanorde of ruïnes in spe plaats je geen vlaggen op zwarte lijkauto's…

Maar niemand heeft gelijk We reizen en we zoeken vinden werkelijkheid in schijn scheppen identiteit in boeken vervloeken ons 'Ik zijn' Zo schrijf ik mijn gedicht zonder ben ik wees erken een meervoudig gezicht en zijn ik als ik lees…

Spiegel je ogenblikkelijk, erken dat jou wat scheelt: ogen van gepolijst staal die fluwelig terugkijken... Nee, dit spoort en scoort niet meer. Oom moet gauw z'n lenzen strakken. Een tachtiger wil zich toch vermaken? Kijk: het verdoezelende dooft. Glaucoom blijkt maar een kwade droom. Mijn oom ziet weer de horizon!…

Oh mannen, jongeling of hoogbejaard, erken dat wij vrouwen niet kunnen missen, geen van ons is de prins op het witte paard.…

Stil mij - stil de stem in mijn hoofd, ik hoor mezelf niet langer gisteren weerklinkt in elke hartslag vult mijn holle oogkassen met het zout wat mijn tranen toebehoort, ik huil niet En stil me met je handen door mijn haar omvat me met je lichaam, wees de warmte het bloed, ik heb je nodig mijn zwakte erken ik met gebogen hoofd al zwijg ik…

huilen Alles was zo slecht vandaag Ik huil mijn tranen slechts in stilte Heb helemaal niemand om me heen Ben van god en iedereen verlaten Beklaag mezelf, van steen en been ‘k huil mijn tranen slechts in stilte De eenzaamheid is torenhoog Mijn trots is me opgebroken Mijn dwarse kop die ‘k niet boog Dus huil ‘k mijn tranen nu in stilte Erken…

De zeventiende eeuw had schaduwzijden Naast meesters met penseel de heer met zweep De slavenhandel was een gouden greep ‘Beschaafd’ maar ook barbaars waren die tijden We maakten winst en werden onbescheiden We gingen telkens vol begeerte scheep En hielpen daardoor ‘goederen’ om zeep We dreven mensenhandel, zaaiden lijden Erken nu het voorvaderlijk…

'k Erken het zonder bitterheid, hoezeer Ik heb gefaald. Ik, die mijzelve ken, Hoe weinig ik mijn taak gewassen ben, Ik ben niet trots en niet eerzuchtig meer, Maar 't werkeloze wachten valt mij zwaar. O, dat mijn arbeidsdag verlopen waar!…

erken ik dat ik niet herken en dan zit je in een trein in plaats van waar je graag wil zijn en ik voel en beleef je pijn maar woorden komen niet tot mij en dan is soms een afscheid bleek jij verdrietig, ik word week omdat je even zo veel verder leek maar nu alleen en wat van streek maar altijd wil ik je zeggen wat ik voel steek niet…

slaan de maat met dissonanten systeembeheerders vol celebranten die niet willen horen hoe we willen bidden wat we willen zingen niet begrijpen hoe we willen vrijen de taal die we spreken al die pastores, paters bisschoppen heiligen verloren hun ziel in schone schijn ik ben niet weggegaan maar de kerk uitgekeken erken…

Met een lege maag in Holland, een kop vol zorgen en verdriet, droom ik amper nog van mijn dichterschap, mijn felle agapornide knaagt aan de boeken, die ik vroeger zo heilig vond, met man en macht verdedigde, als een kloeke ridder, maar nu zijn alle oude waarden weg, elitair gedrag is een klucht geworden en de hoge doeleinden van kunst erken…

gevlochten in de staande avond draagt zij mijn witte huid, het rode haar naar dageraad in mandoline krullen een vleugje naam van gospels en geloof als ik haar roep ze lacht oneven ronder dan het hart van hem de strak gespannen baskast van zijn stem zingt hoger door als ik erken, zij is een winterkind van keer op keer en laagjes liefdessneeuw…

Jij zorgt ervoor dat ik nu rustig ben, En dat ik door jouw attenderen mijn fouten erken. 'Ookal zou je fout zitten zal ik je altijd beschermen en achter je staan', Die woorden laat ik in mij opgaan. En dan besef ik dat dit het liefste is wat iemand ooit tegen mij heeft gezegd, En nu raak ik nog meer aan je gehecht.…

alles goed gaat Als er een foutje wordt gemaakt In toon, tempo of directie Of een toontje blijft hangen Het AGK gaf vooral Een menselijke Mattheus Waar na Zijn dood het lang stil bleef En dan de kinderen Toen brak m’n hart en ook de rest Alles wat nog een beetje Heel aan me was ging emotioneel kapot De kinderen zongen unisono “ Erken…

verstaan, omvatten zijn mensenwoorden toch blijkt u in alles en iets zoekend naar uw zelf en niets niets is alles, blijkt ook nog alom en durend te zijn hoe kennen wij dan uw zijnde, vaak vertwijfeld bij ons einde liefde zou u zijn, dragend zou u zijn bij onze pijn ik , mens, die erken, zeggenschap heb ik niet: de zogenaamde…

Aan een dunne lijn tussen twee gedichten, staren de bevroren letters van twee verschillende gezichten op een kier van de dag,voordat hij wordt dichtgeslagen, ik ontmoet daarin een ander mens, ook slechts van vlees en bloed en toch alles in zich heeft, ik erken de eerste woorden die in schouwspel levend zijn ontvouwd.…

Of moet ik leren toch te dulden dat jij zo ànders bent dat ik - je zal dit wel voor mij vergulden, erken dit toch een ogenblik en ga dan weer je eigen wegen; het moet wel zo, ik weet dat echt, ik houd je toch ook nergens tegen maar heb het nu weer eens gezegd.…

glad hellend vlak de schaduw zich vertoont als de vragen die het denken stelt duiden op het ongewisse in mijzelf, merk ik, dat door woorden van buiten, en slechts voor korte duur, de zucht naar schijnbare stilte wordt beloond er komt eens een tijd dat wijsheid slechts groeit als ik de antwoorden op gemis allengs vanzelf mijd en ik erken…

erken ik een onbekende wetenschap afloop is nog geen reden tot einde Ben ik nog van deze tijd? Naar binnen gaan en blijven haken aan de rafels van het leven ternauwernood kunnen kijken in evenbeeld geremde beweging in stompzinnigheid Ben ik nog van deze tijd?…

pijn heeft gedaan Ja, ik heb alle glazen ingegooid Ja, ondraagbare pijn heb ik je aangedaan Ja, berouw komt na de zonde Ja, wederom… Ja, ik kan niet voelen hoe jij je voelt Ja, ik ben bang voor de gevolgen Ja, wederom… Ja, als ik zeg dat ik van jullie houd, dan meen ik dat Ja, als ik zeg dat ik ervoor wil gaan, dan meen ik dat Ja, ik erken…

woestenijen verkozen, Die zonder een zegekrans Streden verloren slagen En 't liefst met hun fiere lans De wankelste tronen schragen; Voor allen, omgekomen Door hun dédain voor profijt, Slechts beheerst door hun dromen De spot der bezitters ten spijt, Neem ik bezit van dit eiland, Plant ik de zwarte vlag, Neem iedere natie tot vijand, Erken…

Want komt gij, van wijd nog Erken ik uw stap; En 't hart wil mij breken Beklimt gij de trap; En zie 'k u verschijnen Ik beef als een riet; En lacht ge mij groetend, De ziel mij ontvliedt.…

ik ontken je bestaan maar erken het effect wat je op mij hebt ik zwijg en doe mijn ogen dicht maar juist daar, waar wij beiden niet zijn is onze aanwezigheid het sterkst je bent wat ik ken een deel van mezelf een geborgen schat dat mij weet te kwellen vanwege mijn verlangen je te tasten maar onmogelijkheid…

Ik erken de erfzonde, al benoem ik dat milder en graaf ik niet zo diep om tot misantropie over te gaan. Ook ik heb rituele oudermoord gepleegd, dat doen wij allen, om te ontsnappen aan de geselingen van benauwenis. Een mens is enkel volmaakt in zijn/haar onvolmaaktheden, veel is vette pech, een onderdompeling in noodlottigheden.…

zilvermeeuwen, kom maar met opgeheven hoofden terug, want jullie waren aan elkander gewaagd, een falende grensrechter maakte het desastreuze verschil, een nadelige futiliteit, de hyperbool mag weer worden doorgeprikt, de oranje rotzooi opgeruimd, het had ook andersom gekund, dat is de voetbalsport, hoe subliem ook de techniek, het blijft een geluksspel, erken…

handelingen kan ik mijn handen echt niet kwalijk nemen, maar gelukkig heb ik nooit een pistool gehanteerd stel je voor, die artistieke handen van mij en dan zomaar een stengun daarin, belachelijk mijn handen waren vaak gevouwen en later niet uit plichtsbesef, o nee, maar gewoon omdat ik me nederig voelde en de Hogere Werkelijkheden erken…

Ik bezocht ooit de plekken waar Jezus zijn grote wonderen deed en ik erken zijn grootsheid absoluut. Ik genaak hem per dag meer en meer, want mijn hart dijdt alsmaar meer uit en ik bemin nu zelfs mensen, die ik vroeger alleen maar kon haten.…

Dat haar water allerlei emoties en gevoelens uit die ik een voor een toesta, erken en ontvang op hetzelfde moment tekent horizon een kromme lijn in het donker gesluierde canvas waar logge lichaam van de master danst en waggelt als een dronken iemand; een rakende hik nabij.…