Alle inzendingen over GEBLAF

Septemberavond in de verte een geblaf zwavel aan de lucht…

De hond zegt waf, benauwd geblaf, 't betekent, 'k moet naar buiten. Ik moet dus gaan, voordat ze 't binnen heeft gedaan.…

Je vraagt je serieus af, bij dit nutteloos geblaf: zijn deze mensen in hun geest ooit wel kind geweest?…

Het hondgeblaf verstomme op aarde! Elk mens, één kind heeft groter waarde Dan al die „trouwe honden” saam. Eén dolle hond doet in zijn woeden Meer kwaad dan duizenden vergoeden Van edelst ras en schoonste naam. Maar zonder hond kunt gij niet leven? Het zij! De vreugd zij u verbleven, Maar houd haar voor uzelf, geheel! Uw naasten met uw beest…

daar wegen hopeloos verstopt zijn zoeken zij een andere uitweg dan gebruikelijk dit leidt wel tot meer irritatie en gepiep, wat dan uitmondt in een heel geblaf ogen kijken waterig de wereld in zakdoeken lijken niet aan te slepen evenals de mandarijnen…

Het vuur in de haard ontstak zichzelf bloemen bloeiden in de winter alsof het lente was honden stopten met hun ijlende geblaf jij bezit een toverstaf of dit alles gebeurde alleen omdat jij je uitstrekte op het groen gekleurde gras.…

Je hoort alleen gemekker en geblaat, Gehuil, gepiep, geblaf en grote bekken, Nu moet zelfs het partijbestuur vertrekken, Terwijl het hier toch om de dieren gaat? De leider toont zich waarlijk een Jan Doedel, Juist nú toch: géén gedonder in de roedel!?…

Het geblaf van honden weerklinkt tussen houten huizen in het gebergte brieven slingeren in zwaarbeladen vrachtwagens over de wegen in de bittere geur van het lange lijden groeide je schoonheid we verwachten je vroeg in de middag de stilte in de nacht is een voortzetting van de dagelijkse muziek. --------------------…

verschrikt door ‘t geblaf van honden zag ik ze vechten om een bot met weinig vlees erop ik vluchtte met mijn handen tegen mijn oren tot aan de rivier het glinsterend water de wonderschone bloemen ‘t zachte gras de blauwe hemel met de witte wolk daar kwam ik weer tot mijzelf de wereld voorbij…

Ergens geblaf. Of wordt daarginds gezaagd? Alles sterft weg. Elk tempo wordt vertraagd.…

herinnerd 60 jaar en meer Auto rijden, wordt gehinderd Wel kan ik nog rijden Naar Zwitserland Vermoeiende reis vermijden Treinen wordt mijn band Bij de spoorwegen begonnen Dat was mijn begin Reizen zonder bonnen Gratis en zonder pin Half geld voor de 60 plusser Dat nemen ze mij niet af Als kunstenaar en klusser Voortaan niet meer het geblaf…

Stad vol geluiden geblaf en geschreeuw sirene naar spoedgeval. Persvrijheid- wie een grap over een profeet maakt is zijn leven niet zeker. Vlaggen- om een triomf te vieren of te verbranden uit protest. Huizenmarkt onbetaalbaar voor een nieuwe generatie. Moeder Natuur huilt Vader Tijd is de weg kwijt kan er nog een kind bij?…

Je ziet ze lopen op hun erf de boer, boerin een handvol koters Boerendochter boerenzoon nog in de vingerverf In het voorbijgaan een hand of knik als groet soms gemompel De hond -nieuwsgierig- kont in zijn hok kippen op stok je hoorde -beurtelings- geblaf gekakel Van die tijd is afscheid genomen hectare are De hof…

Varen in een mand over het mooie, groene, vlakke land- gelijk madurodam het spoor, de trein mensen, alles ongelooflijk, grappig klein maar toch stemmen en geblaf daar ben je daarboven nog niet vanaf hoog boven het land en de bomen hoelang had ik hierover liggen…

Uit de schelp klinkt het zachte geblaf van een dode zeehond. ---------------------------------------------------- Uit: 'Luchtwegen nergenswind', 2003.…

Ik weet nog dat jij net als ik verdwaald in een pijnbomenbos verschrikt door het geblaf van een troep honden een jacht begonnen Mijn rug tegen de stam jou in mijn armen, voelen hoe de boom tegen mijn rug door de wind bewoog jouw angst verdwenen ontspannen onze handen Maanden later ruik ik nog steeds de geur van hars bij het dragen…

Na het gekkenhuis wennen frisse lucht van buiten alleen wat moeite met de weg naar huis Thuisgekomen badkamer en toilet niet meer vinden en zelfs verdwalen maar met een opgeruimd hoofd vrijwel leeg alles weer verdragen Zelfs het geblaf van de honden het krijsen van vechtende katten zingen van vroege vogels in het licht van de nacht…

wat ik bedoel gun me toch dat weerzien dat symbolische gevoel ach ik weet het is illusie het weer graag samengaan ontstaan uit mijn confusie de eenheid die we zijn geweest wat zou het toch mooi zijn ik weer samen met meerder trouw hondenbeest strooi mij uit over hun graf en ik weet zeker dat ze me zullen verwelkomen met enthousiast geblaf…

trekt met bandieten op naar Ljubljana Slovenen vluchten weg uit Belgrado Níkolaj Dubrovniks alter eega, hij Serviër, zij een Montenegrijnse geboren uit Albaanse emigranten gevlucht naar de enclave Kosovo Zat na de Balkanoorlog op de blaren met opa en haar oma uit Tirana omringd door Serviërs als Kosovaren Dalmatiërs, geblaf…

daarginds het groener gras en klauwt de letters in zijn huid "Al is de waarheid nog zo snel,…" "Al was het 'ja' tot aan het graf" Ze neemt hem met een "dankjewel" Steeds voller lijkt het volle glas De lust gaat voor de liefde uit Haar oog ziet enkel van hem af Zijn hemel is voor haar de hel - hun praatjes slechts een dom geblaf…

In de verte klinkt geblaf. Ik zie mijn moeder op de sokkel staan.…

berichten uit het noorden rotganzen, van wie men zegt dat hun geluid klinkt als geblaf een keer op de zeedijk dat ik ze hoorde als een klein hondje op een boot veraf steeds dicht bij zee zoeken zij hun overwinteroorden waar het gras hen tot het voorjaar voer verschaft berichten uit het noorden rotganzen, van wie men zegt dat hun geluid klinkt…

Niet meer vanaf nu mijn falen steeds herhalen misleid door dwaallicht, ver geblaf. Maar ik zoek troost voor al mijn kwalen bij jou mijn lief: terug naar af.…

vreten zich nestelen in haar cellen zonder de ogen te kwellen die zich branden op het netvlies, kind bij een kloppende rivier, verloren hart in de illusie van het avontuur, de aarde bewegen elk kwartier, te herontdekken bij elke slag, op te lossen in de mist van erbarmen, hoogtepunt van een drankgelag, verstijfd bij menselijk geblaf…

Dwars door mijn dromen heen regent het buiten pijpenstelen daar sta ik plots drijfnat alleen er loopt een hond kwispelend langs schudt wat regendruppels van zich af en loopt verder met een blij geblaf ik zie bladeren in koper kleuren ik neem niet deel aan het seizoensgebeuren ik ruik niet eens de zoete herfstgeuren ik word wakker nat…

Maar toen was de rust niet weergekeerd, nee, eigenlijk was men gewoon terug bij af: nu werd bru-taal wel niet langer getolereerd, maar in het bos klonk toen overal luid geblaf. Dus heeft men de betovering teruggedraaid en voelden allen zich door Pimmetje genaaid.…

Het fruit zal branden in je mond, En wat je zingt wordt stilaan honger, Branie, geblaf van ee jachtige hond. Je buik met peperoni ingewreven Lig je op tafel en je beeft. Vorken en messen zijn verdeeld.…

jouw hart veroud door tijd en gedragen door een hand vol gedachten is je kaars het verblindend licht in de vele reizen naar de kwelders van ons Wad jouw snuit vol reizen en aankomsten geuit door het doffe water in je ogen verwoordt het geblaf als een streling in jouw stem ik begrijp je en ik volg je schreden door het wankel gras wie je…

zorgvuldig tussen de stilte hij laat zelfs regen dansen op onwillig, gesnoeide struiken en zwiepende bloemen dwingt hij tot vroege slaap zonder woorden en met regelmaat bouwt hij schoonheid uit de grond ruw maar met twinkelende ogen en wanneer het werk eindelijk is volbracht springt mijn tuinman de hoogte in en hangt zijn geblaf…

mist druipt langs sparretakken in mijn nek en doet mij dieper in het hakhout duiken Zijn halsband schuurt mijn vingers open en Zwarte stort zich in het avontuur 't geknor bepaalt de richting van zijn lopen gespannen wacht ik op het eerste vuur De stilte spant een vlies om al dit leven dat tussen macht en onschuld balanceert tot woest geblaf…