Alle inzendingen over Gestileerd marmer?

zijn nooit op ook voor de kruisweg met zijn staties stonden vele generaties berouwvol offert nu een kaars verzamelt volle aflaat en eerbiedigt paars dat Zijn gezag bekleedt processies volgen het kazuifel marmer glimt door het geschuifel met herinneringen die ik niet vergeet…

tussen de marmeren pilaren speel jij je spel ik achtervolg je op mijn lederen sandalen vang een glimp op van je kleed herken je lach en weet dat we later in elkaars armen komen tot bedaren…

Van marmer? Slechts een ding? Zijn lichaam is al eeuwen zo verstard en zijn souplesse zag men onverhard gewoon altijd als knappe jongeling Nu eeuwig en geteld wel vijf icoon werd hij opnieuw volmaakt verfrist en schoon…

Wat valt er nog te schrijven met zinnen die jaren terug al in gesmoorde toestand stierven, voordat ze nu zwart uitvloeien over het blank marmeren papier in een grafschrift aan mijn jeugd, waarvan het lichaam, nooit gevonden tot op heden niet kan rusten…

je lachte zachte geluiden van lieve stemmen niet gestileerd in woorden en zinnen maar met een warm en liefdevol timbre van binnen pas later spraken je ogen met het licht van de zon waarbij vanzelfsprekend stralende liefde in alle kleuren schitterde en blonk het is geen show die jij in lichaamstaal laat zien juist in puur…

Ik schreef je naam in marmer en de steen verbrokkelde. Maar ik schreef je naam ook in mijn hart en daar zal hij eeuwig blijven.…

Ik wil weer schaatsen op het zwarte marmer Warme chocolademelk een lekker bordje snert Ik wil weer genieten van een Hollands tafereel Door zoveel schilders reeds op het doek gezet Ik wil…. misschien te veel De winter is nog niet zo ver Maar ik…ik ben er klaar voor Kom maar met die winterpret…

Wolkenkrabbers storten in Reuzenkeien zijn kiezels voor kruiend ijs, kastelen en tempels houden geen stand onder bang en boos geweld Elke angst gaat ten onder aan zichzelf, kan niet blijven binden en raakt verdeeld Wetten worden gebroken maar niet de liefde waarin wij wonen, vrij van chaos die ruimte neemt voor eigen gemak steeds…

Ze kneedt de klei, in de ogen van liefde en verwondering, omlijst door schoonheid, gepolijst in kleine handen geroerde lijnen uit het brein het aanzicht gestileerd tussen de imperfectie van creativiteit in de verwachting waarvan de uitkomst in de tijd wordt geregisseerd door haar zijn.…

Een frisse voorjaarsdag een boeket roze rozen op een marmeren graf. Afscheid van de broer die je had het kind dat je niet kon zijn het dorp van toen. Kerkhof en gracht Toren en schip Kind en onschuld Respectloos gescheiden in onachtzaamheid. Mettertijd komt verandering van kern.…

Mijn hart wordt vaak gebroken valt in splinters op marmeren grond graniet plaats ik voor mijn ogen om een beschermend schild te vormen. De zilte glinsterende parels dalend op mijn wangen rijg ik aan een gouden snoer draag ze troostend om mijn hals.…

we hebben een land een vlag en een lied een koning met een paleis vol marmer en graniet ministers en een grens voor ieders taalgebied een hoofdstad waar alles dan weer door elkaar geschiedt dat hebben we allemaal en hoe we het zullen betalen weet ik niet…

ze danst op de marmeren tafel waar geen klimop groeien zal en reikt de roemers aan zegt heil tegen koperen luchten maakt van de sterren haar bondgenoot onder een waakzame maan enkel de naam onder haar voeten geeft grip op realiteit in de schaduw van haar kruis…

rust maar zacht jij, naamloze ik op velden met eindeloze lanen geëerd met marmer of zomaar onder zoden zonder tranen stille held ooit in bange dagen uitgezonden ook al dreigen beelden te verbleken je leeft nog altijd voort in verre wonden…

het glas heeft in kristal van haar scherven verteld hoe sierlijk lijnen bogen licht braken in de zon toen evenwicht nog transparant de kleuren schitterde van kunst de val in het ongrijpbaar zijn gebroken tot de laatste lijn in tonen die op marmer nog probeerden als kristal te resoneren…

het was een droom mijn tijd voorbij wit marmer adert rood omzoomd met windspelende violen het kruis vertelt van dood op het gepolijste vlak in doorzichtig glas vazen bloemen mijn graf ik ben geweest maar nog vraag ik me af wie mij de zwarte tulpen gaf…

Een stem sprak stil vanuit het struikgewas Mij werd een blik vergund in 't jappenkamp Toen daar mijn vader deel werd van die ramp Verzwegen trauma dat ik later las Hun namen in rood marmer op een lijst Beschut door bomen rond een park in Zeist…

stille tranen vallen op het roze marmer van je graf vervlogen beelden flitsen herinneringen je bent ... niet meer maar toch ..aanwezig gisteren eeuwen geleden en toch dichtbij morgen onzeker gisteren verleden waar lach en traan verweven zijn © marijket…

waarom zocht je de maagdelijkheid van onbetreden terrein als nachtblinde vogel in gekooid niemandsland, met zeewater reikend tot grijze horizon, echo’s langs doofstomme gewelven gelijkend op avondstilte, op aankomst in marmeren afwezigheid gevuld met bomenschemer en bladerloze beenderen?…

Zijn ranzige lichaam veinsde een gestileerd voorproefje van de dood. De matras trachtte een doorluchtige indruk te maken in alle afgrijzen. Het verenstel had slechts een weerbaarheid van meegeven. De ruimte onder het bed; de metafoor van zijn wil, om nog dieper te zinken dan diep.…

mooi, dit olijfolie glanzend lichaam, blinkend wit, uit marmer gehouwen, zo soepel, in verleidelijke torsies, onderhuids, sterk en krachtig zijn de soepele, gespannen spieren van zijn geheven rechterarm, die trots de bronzen, scherp gepunte speer draagt, hier en nu, mijn beeld, is het moment, nu, vlak voordat de bronzen speer jouw sterke…

ben ik het fluisteren of ben ik de wind met een lichaam van gebarsten huid moet ik nog ver de vilten vogels dragen onder een maan van natte sneeuw vleugelvreemd en even laag zo zwaar als draden van marmeren mist ben ik slechts stilte of enkel het zwijgen het laatste vaarwel met bloemen op mijn vlucht…

nee, ik schep niets ook geen afstand schik mijn veren slechts wat warmer onafhankelijk van toevallig beschikbare schouders onder plooigezichten van meelevend marmer deze zomer is te verbleekt om de ondergaande zon nog onder zijn vleugels te nemen nee, ik schep geen afstand maar een volle wintertooi om weer aaibaar te zijn…

Haar ogen verleiden, Als stadse volle cafés, Zij raakt en ontwaakt, Mijn kloppend hart van lust, Zij vlijt als marmeren zuilen, Op de Roomse pleinen, Toen ik mijn ogen sloot, Droomde ik over de muren, Die verleidelijkheid met zich meenamen, Eeuwig dromen, In het hart, Waar ik het meest genoot.…

Met zoveel veerkracht komt zij naderbij de aarde moet haar dragen lege glazen tinkelen op tafelbladen het grint knerst met elke schrede Zij gaat niet eens zitten blijft staan onthutsend naakt een Venus zonder armen witkoel als marmer van Delos in haar ogen smeult de zon…

vlij u naast het marmer voel de warmte van mijn naam krab wat mosjes weg uit de herinnering van mijn bestaan of voelt u kilte hoe koud steen kan zijn ik was geen goed mens u nam bloemen mee voor ons zwijgend bijeen ik zou zo graag thuis zijn lieve ik ging zo graag met u mee…

van glad marmer feilloos gepolijst glanst je dij opvallend elitair vergeefse poging ultieme schoonheid heroïsch te bewaren voor de eeuwigheid wellicht een krijger van hoge rang gelauwerd of misschien halfgod nu op een sokkel op een lief gazon een pronkstuk blinkend in de zon…

ergens grijnst het doffe marmer tegen de sokkel van het beeldboeket deze klankschaal kan niet helen zonder lucht die zijn stem in paragrafen tot mij brengt ik zou niet huiveren, maar nu de vloed het tij verovert en oevers splijten als gepolijste lansen wens ik mij ergens daar waar de zon mijn wang in alle levens kust…

een kelk vol brekend licht het glas brak rode scherven de wijn verviel zijn goede jaar in plassen roze op het marmer gerinkel van kristallen noten dat traag zijn melodie verloor decor bloost diep beschuldiging de schitter dooft al tot herinnering…

Op mijn schoot je marmeren lichaam. Houd je ogen niet zo gesloten wil ik je vragen, lach naar je moeder sta op, wees wat lichter. Nee. Altijd zal ik je dragen. --------------------------------------------------- uit: 'De buigzaamheid van steen', 2005.…