Alle inzendingen over Gezaaid

Hebben ze soms doornen gezaaid op je weg? En wil je dat ik me hierbij neerleg? Ik heb je nodig zoals je ziet Waarom kom je dan niet?…

Lange vooruitgeworpen schaduwen op een late septembermiddag gekoesterd in het gloedvolle licht van een voorbijgaand seizoen Wetend dat deze laatste wijkende zonnestralen de aankondiging zijn van een naderende inkeer In de zon gerijpte aarde vrucht van de jaarlijkse kringloop Het moment van oogsten is aangebroken van wat ooit gezaaid…

heb met wolken en wind water gezaaid de zee bloeide golven zong in lange dagen en zon de warme droom van een zomer heb met herfst de vruchten gelakt nog gaaf aan de boom verscholen in blad ga rusten in kou onder dekens van sneeuw na het winterse slapen zal ik als lente ontwaken…

de dag dat er twee zonnen waren alle geschiedenis geschreven is alle vrouwen ontmoet al het zaad gezaaid de steen in het water gegooid uit de losse hand en veertig jaren terug in eindeloze cirkels slechts meegaan met de stroom als water om alles heen met een kalende kop en nog geen boeddhist wie zonder zonde is…

jij hebt vandaag de bloemen zien bloeien die je ooit hebt gezaaid jij wist hun leven met zorg en steun te omgeven in een moeilijk bestaan vanuit je hart kwam die roeping jij hebt het gedaan dit waren de momenten van lieve kleine gebaren die volmaakt geluk evenaarden…

Het is nu morgen na zachte regen op zaad dat ik gezaaid heb. Een dag van geluk en van grenzenloos lijden, oorlog en rampen. Is dit nu het feest van eeuwige genieting, dit korte moment? Ik wil het geluk van volle overgave aan mijn geliefden. Het lijden niet gedogen maar alle leed genezen.…

In woorden als water omwentelt de waarheid de slordige prater zijn niet weten tot feit de werkelijkheid wordt gewelddadig verdraaid zijn waarheid een fort zo vol leugens gezaaid Zijn woorden zijn daden die ons openbaren ze zijn zwaar beladen vervormen het ware hij belijdt zijn moraal en ethiek van de tijd in een droevig verhaal…

Liefde is maar een woord goede vrienden zijn dun gezaaid de herfst is een zwerfkat. Vijandig bloeit de dood wat medeleven kan geen kwaad een glimlach is genoeg. Jaarringen van woorden die lijken op oude foto's uit de lucht gegrepen. Het wordt een lang, lang jaar de zorg hinkend op een half been water aan de lippen.…

lucht al weer klaar om verder te regenen weerspiegelt donker haar overvolle wolken in een bodemloze plas De zon al weer gestopt met haar verwarming heeft slechts kortstondig de wolkenlucht doorbroken grauwsluiers opgelicht De wind al weer geluwd doorblies vergeefs de geest frisse voorjaarsbries voorlopig weerstaan maar de lente is gezaaid…

Hoop op beter, maar zijn in nu en sterk in mij groeit de hoop die rust gezaaid heeft en opkomt in mijn lente. Loop de berg op en rust wanneer, het mij te moede is. Bezoek mijn ziel, en rust in zijn gedachten, het zij goed, het zij kwaad.…

De vrijdagen zijn schaars gezaaid dit jaar. Ik heb dr 53 geteld, waarvan er al twee zijn vergaan. Nu zijn er ook nog andere dagen, maar die klinken niet zo mooi als deze vrijerige dag. Het heeft te maken met hoe snel we draaien, alles is bijna rond, in 24 uur voorbij, en nietszeggend, slechts een naam die iemand gaf.…

Wellicht is er gezaaid intussen, - want tussen jaargetijden trekt geen god een streep - en wordt er al verwacht: een warmer kind, een moederbuik, zoals vanouds. Seizoenen wisselen van mens en gaan een inruil aan zodat een stervensgrens geboortegrond kan zijn.…

in het zijn het is het worden in de wording het is een mens in een mens het is het gevolg in het vervolg het is het gaan in de voortstuwing der tijden het zijn de tijden in, de tijden door, de tijden van het is het oneindige, dat nooit einde vindt zo zal het zijn, blijven en voortgaan in een nooit aflatende harmonie een weerspìegeling van gezaaid…

nog zie ik hem daar met de zeis in z’n hand onverzettelijk zwoegen op z’n bunder land het gras moest gemaaid en nadat er was gehooid werd er kunstmest vanuit een emmer uitgestrooid en het zaad gezaaid toen na jaren z’n huid was gelooid en z’n rug geplooid nam hij nooit weer de zeis ter hand maar nog eenmaal kwam hij hem tegen…

Je strooide glasscherven waar ik mijn liefde gezaaid had IJzerkrullen in mijn harmonie Je knakte de bloemen die ik vers geplukt had Je kerfde diepe groeven in mijn hart Met spijkerschoenen liep je mijn gevoel binnen Ik heb mezelf bijna verloren maar diep in mij wilde iets eruit Groter groeien sterker worden Sterker en nog…

ik heb noten gezaaid uit de losse hand op het altijd vruchtbare land zij groeiden van halve tot heel speelden in ritmisch verband kleurden tot een wilde symfonie in lange zomerse dagen vroegen de wind hun zaden te dragen in samenzang rijpte de melodie voor de diverse partijen in de finale mochten wij deze herfst weer danken…

Wij, die in weerwil van de tijd het onverdraaglijkste verdroegen, vanaf dat wij de weg insloegen die naar voorbij de einder leidt, beseffend dat wij, juist omdat wij haakten naar het allerhoogste wat is gezaaid niet zullen oogsten, wij gaan het ongeweten pad tot aan het ongeweten eind, en vragen niet dan ten geleide het licht dat soms…

starend over het pad zie ik hem nog lopen kijk ik met dezelfde ogen naar z’n kwistig gezaaide bloemen langs het zomergroene gras beluister de vogels met gelijke oren en betast ik de wereld met zachter hand starend over het pad zie ik hem stilletjes verdwijnen, sluimert in het lover een droef gemis voel diep van binnen dat…

“Strontchagrijnig wordt ik zo onderhand Alles wordt door de korpsleiding verdraaid Waardoor onnodig onrust wordt gezaaid “In naam der wet!” Waar zit toch jullie verstand?…

onzichtbaar als een sluipschutter worden de mensen benaderd om dan aangeraakt te worden gelijk kleintjes tikkertje spelen met een onverhoedse handdruk een zoen of een kus op de wang als het niet met een niesbui is de samenleving raakt ontredderd door gezaaide verbijstering en angst waar het monster niemand ontziend onder de leden van…

Voor zijn verjaardag hangt zij de avond tevoren versgeplukte kersen in de groene notelaar om dauw voor de ochtend te vergaren te laten proeven hoe diep en vluchtig zij met heel haar hart om hem geeft Zo begint de volgende, dampige ochtend verzamelen van wat aan de boom hangt wat met zorgvuldigheid is gezaaid tot vrucht gebracht en tussen…

Ik herken het in alles in bloemen en bomen en kom het nog steeds tegen elke nacht in mijn dromen het groeit nog elke dag en geeft zo'n gelukkig gevoel ik geef het elke dag weer want ik heb er een heleboel ik zie het in een blaadje dat van de boom is gewaaid in een opkomend zaadje dat ooit eens door een mens is gezaaid ik voel het…

Ooit gezaaid als een plantje liefdeloos neergezet in de vensterbank met te veel water om droog te staan en te weinig om volwaardig plant te zijn is haar beeld getekend met een kunstig cracquelé gebarsten door de weerstanden die ze ondervond als ze anders groeide dan gewenst Haar bladeren scheefgegroeid in haar dagelijkse zoektocht…

wij hebben het samen gezaaid ons zaad van lange dagen op vruchtbare grond die de oogst in liefde zou dragen maar naast bloemen schoot ook onkruid veel te snel op tussen weelderig groen hadden wij dat te laat in de gaten het verstikte de vruchten met taaiheid en kracht maakte van lange dagen een donkere nacht de grond…

Los gezaaide ledematen oogsten het geheim van het schuurtje. De sloot ruikt naar de trein die flessen telt waarin verlopen staken zich zien waggelen in de wind. Hun lege doppen staren naar het kind dat al kon tellen.…

nee, ik sta stil in gras dat niemand gezaaid heeft - --------------------------------------- Uit: 'Een glas om te breken', 1998.…

Rotsen bloeien als kostelijke nardussen, Al tranend leest men de lezing, Gezaaide oesters broeden meer dan dit, gedicht kan bevatten, opteren, toch, tenslotte.…

Dat ei dat zo verraderlijk gevaarlijk aan de zwier was heeft oud vuur opgelaaid maar na hartgrondig blussen een nieuw begin gezaaid.…

Gisteren las ik op onze site Dat stof tot nadenken zich op blijft hopen Wat wij ons eigen maakten ligt maar binnen Als loze spinsels die ten dode lopen Een schrale oogst van wat ooit was gezaaid Waar is het dat een kiem zich zal ontginnen Een vers dat van zichzelf een oorsprong heeft Dat wat onstuitbaar onze geest doet waaien…

Wat anders is er heden nog te melden dan dat de aarde niet zo zonnig draait, dat er genoeg valt te wieden in de velden omdat er weer eens distels zijn gezaaid Wat anders is er heden nog te schrijven dan dat er vuur over de wereld waait, dat er genoeg valt te blussen in de lijven omdat er weer een vonk is opgelaaid Wat anders is er heden…